(2) Hulp van buitenaf...

De volgende morgen was het al stukken beter, maar ik besefte dat ik met de flauwe uitleg van mijn adoptiemoeder niets kon doen. 'Zeg het nog eens allemaal.' zei Sarah terwijl ze alles probeerde te noteren. 'Wel,' mompelde ik voor de vierde keer. 'Ze vertelde me de hele Bla bla bla van geen kinderen kunnen krijgen maar er toch wel willen -wat ik niets wou weten- en dan naar adoptie overschakelen toen het echt niet meer lukte. Ik kom ergens uit Duitsland, een koppel dat al kinderen had en er geen meer bij wilden of zo... Dat mijn echte ouders niet wilden dat ik door Duitsers werd geadopteerd of zo -weet ik veel waarom. En dat is het ongeveer.' zei ik zacht. Sarah knikte en herlas haar nota's. 'Wat ben je daarmee van plan?' vroeg ik, knikkend naar haar kladblaadjes. Sarah keek me -voor de zoveelste keer- aan alsof ik een overbodige, domme vraag had gesteld. 'Meid, het is vakantie. 2 maanden niets doen kunnen we ook anders besteden. Wij gaan dit uitzoeken!' zei ze enthousiast. Ik vroeg me af waarom ze zo opgewonden was, maar misschien had het ermee te maken dat na Tokio Hotel, Sherlock Holmes op de volgende in haar adoratielijstje stonden. 'Zeker?' vroeg ik zacht. 'Ik doe dit alleen maar voor jou, jij hebt gisteren een half uur "waarom??" zitten kwelen.' mompelde ze zacht. juist ja. 'Als ik uit Duitsland kom, is het logisch dat we daar het meeste gaan vinden.' mompelde ik zacht. Sarah knikte opgewonden. 'Maar daar raak je niet zomaar, tenzij miss Holmes een troef achter de hand heeft?' vroeg ik argwanend. Sarah had altijd een back-up. Ze deed een poging om verleidelijk met haar lange wimpers te knipperen. 'Eigenlijk wel, ja.' mompelde ze zachtjes, met die twinkeling. Ze grinnikte en pakte haar telefoon. Ze liet me het nummer niet zien, maar zette wel de micro aan.