(1)Meet mee; my story

Toen ik weer bij Sarah kwam, crashte ik. Als ik heel eerlijk was, had ik het al veel eerder verwacht, maar ik was ergens bij -en misschien wel trots- dat het nu pas kwam in plaats dan voor diegene die ik al die jaren 'mam' had genoemd. Ik denk dat ik de hele nacht heb liggen wenen, je weet niet wat het doet met iemand van mijn leeftijd, te weten komen dat je afgestaan bent voor adoptie. Met andere woorden, dat iemand anders je niet meer wou 'hebben.' Het ongewenste kind, je wil het niet, maar je hebt de ballen er niet voor om het te vermoorden. Ik weet eigenlijk gezegd niet meer wat het ergste was...
Er was een reden waarom Sarah mijn beste vriendin was, en meestal besef je pas op momenten zoals deze hoe gelukkig je kan zijn met een goeie vriendin die er voor je is. Je kan veel plezier maken samen, maar als je er niet bent voor de ander wanneer die je nodig heeft, durf ik het geen vriendschap meer te noemen.
Hoe saai het ook mocht geweest zijn, Sarah had de hele nacht bij me blijven zitten, me getroost zoals alleen zij dat kon. Ik vroeg me af hoe lang het geleden was dat ik geweend had, het moest bijna twee jaar geleden zijn -1 voordeel aan mijn levensloop, je wordt er hard van. Twee jaar geleden toen ik van HAAR -mijn "moeder"- niet mee mocht naar het concert van Tokio Hotel. Nu was ik over zoiets sneller heen, ik was geen TH-Freakje meer zoals Sarah, want ik had besloten alles waarom ik moest huilen uit mijn leven te bannen. Ik had het opgegeven, ik kon de muziek niet weerstaan, maar ik denk niet dat ik ooit weer über-fan zou zijn. Sarah had nooit begrepen waarom ik een hele tijd niet meer wou luisteren naar Tokio hotel omdat ik niet naar hun concert mocht, het enige aan mij dat ze niet snapte.