4.5 - Piracy

"In gedachten, hm?"
Ze bloosde en keek naar de grond. "Ja." God, wat was ze toch ook een idioot. Hoewel je het zou kunnen interpreteren als een revanche voor al de keren dat hij had geprobeerd haar in te palmen. Toch was het gênant.
"Dat moeten erg onplezierige gedachten zijn geweest."
"Zeg dat wel, mompelde ze, nauwelijks hoorbaar.
"Mag ik vragen waarover?" Zijn toon klonk oprecht geïnteresseerd.
"Dat mag." Ze zweeg.
"Nou?"
"Ik had niet gezegd dat ik erop zou ántwoorden."
Jack grinnikte, niet al te teleurgesteld. "Die had ik kunnen zien aankomen."
"Inderdaad." Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar voelde zijn hand haar tegenhouden.
"Wacht even," kriebelde zijn stem in haar oor. Er ging een huivering door haar heen.
"Nee, dank je," snauwde ze. Begon hij nou weer?
"Hoor je die muziek niet?"
Ze luisterde. Nu drongen de tonen inderdaad tot haar door; banjo, tamboerijn, zelfs het vrolijke geschetter van een trompet. Blijkbaar waren er muzikale mensen aan boord. Niet dat ze veel talent leken te hebben, maar toch. Ze deden hun best...
Wacht. Plots realiseerde ze zich wat Jack waarschijnlijk met zijn opmerking bedoelde. Wild schudde ze zijn hand af. "Hoe je het ook van plan was te vragen, het antwoord is néé!"
"Je hoeft niet zo geschokt te doen. Ik was niet van plan je ten huwelijk te vragen of zo," grijnsde Jack.
"Dat begreep ik ook wel," snoof ze.
"Ik wilde alleen maar zeggen - "
"Ga weg."
"- Mag ik deze dans van u?" Galant stak hij zijn hand uit, die ze niet aannam. In plaats daarvan rolde ze met haar ogen. Die had ze zien aankomen, maar de spottende toon waarop hij het zei deed haar bijna glimlachen. Bijna.
"Ik kan niet dansen."
"Ik wel."
"Fijn voor je."
Zoals gewoonlijk trok hij zich weer eens niets aan van haar protesten en nam haar in dans-positie. Knarsetandend liet ze het over zich heen komen; hij kwam er snel genoeg achter dat ze er niets van bakte. Het zou haar trouwens verbazen als hijzelf het wel kon. Hoe kon iemand die normaal gesproken al geen al te best evenwichtsorgaan leek te bezitten, er in slagen niet op andermans tenen te trappen? Of- of over de reling te vallen.... Of...
"Kalmeer," fluisterde Jack. "Stap achteruit... Stap opzij... Stap..."
Ze wist opeens dat ze dit vaker had gedaan, ooit in een ver, grijs verleden. Ze had er les in gehad, toen, in lange en onhandige jurken, met opgestoken haren... Het was niet haar ding.
Maar nu...
Haar hoofd was licht en fladderig, en ze probeerde zich te herinneren hoeveel drank ze achterover had geslagen. Het lukte niet. De flessen leken nooit effect te hebben; net zomin als ze haar dorst kon lessen, haar honger kon stillen, kon ze de status van dronkenschap bereiken. Niet zo. Niet met alcohol...
Stap-stap-stap. Hij kon het wel degelijk. Dicht bij elkaar, dicht genoeg om elk belachelijk kraaltje in zijn idiote kapsel te kunnen zien, om de warmte van zijn lichaam te kunnen voelen... De geconcentreerde blik in zijn ogen...
Ho. Stop. Wacht. Niet goed.
Waarom eigenlijk?
Muziek zo hypnotiserend. Ze was toch niet dronken? Waarom voelde het dan wel zo?
"Je doet het heel goed... voor een meisje dat 'niet kan dansen'," zei Jack.
De ironie in zijn stem schudde iets in haar wakker. "Houd daarmee op!"
"Waarmee?" vroeg hij met zijn ogen vol gespeelde onschuld. Ruw bevrijdde ze zich uit zijn armen en liep half struikelend achteruit.
"Nee..." Beelden flakkerden voor haar geestenoog, verdrongen een gekwetste Jack en sleepten haar mee in het verleden, haar vergeten verleden.

"Piraten!"
Haar kamergenootje huilde en leunde zwaar op haar schouders. De walm van parfum benam haar bijna de adem. "Ze komen... Wat moeten we in vredesnaam doen?"
Ze duwde het meisje van zich af, liep met grote passen richting het dek. "Wat dacht je van ons verdedigen?"
"Wat? Nee!" Lilly rende achter haar aan. Haar blik stond geschokt. "Ben je gek geworden? Ze maken je af!"
"Ik wil wel eens weten hoe zo'n piraat er eigenlijk uit ziet," grijnsde ze. "Zouden sommigen echt een glazen oog hebben, of een houten been, zoals ze altijd zeggen? Wat denk jij, Lilly?"
"Ik weet alleen dat ze eng zijn. En heel, heel moordlustig. En dat je dat 'moord' soms ook wel weg kunt laten..."
"Spannend, toch?"
"Dat is niet spannend, dat is gestóó-"
Voetstappen richting de hut. Lilly hield abrupt haar mond en staarde haar met grote, bange ogen aan. "Ze komen eraan...!"
"Verstop je... in die kast," fluisterde ze terug, intussen de kamer afspeurend op zoek naar een wapen. "Gauw!"
"Ja... Verstoppen.... Ja..." Doodsbenauwd dook Lilly de kast in, zonder zich nog te bekommeren om de ander, die nu gewapend met een stuk hout bij de deur stond te wachten.
De voetstappen werden steeds luider... En stopten.
Voor háár deur...