2. Isla de los náufragos. ~ ZaynsGirl ~ 12+

Deel 1

Helemaal zat ben ik het! Klaar gewoon! Jaren ben ik braaf geweest en heb ik gedaan wat me gevraagd werd. Nooit kwam ik te laat op school, nooit had ik mijn huiswerk niet af, nooit werd ik er uit gestuurd, nooit heb ik iemand gepest, maar ik heb me ook nooit gelukkig gevoeld. Ik voelde me nooit vrij… Het enige wat ik deed was wat van mij verwacht werd. Met mijn ouders had ik een vrij oppervlakkige relatie. We hadden nooit ruzie, maar ik heb ook nooit echt van ze gehouden. Ze voelden niet als mijn ouders. Ze gaven veel meer om mijn kleine zusje Tiffany. Alles draaide om haar en dat was ook niet gek. Tiffany was zonder twijfel het schattigste meisje dat er op Aarde rond liep. Ze was slim, mooi, getalenteerd en iedereen hield van haar. Natuurlijk doen ze dat allemaal nog steeds, maar ik heb er niks meer mee te maken, want ik woon daar niet meer. Vandaag had ik weer mijn loon gekregen en eindelijk was het zover. Niemand had ooit begrepen waarom ik al dat geld dat ik verdiende nooit uit gaf, maar ik deed het met een goede reden. Zodra ik genoeg geld had om de dure cruise te betalen die ik had gezien in een brochure zou ik daar heen gaan. Natuurlijk zou ik Tiffany missen en waarschijnlijk zou het ook heel vreemd zijn om zonder mijn ouders door het leven te gaan, maar ik hield het niet meer vol om alles precies zo te doen als mensen verwachtten dat ik het ging doen.

Vandaag is officieel de dag dat ik weggelopen ben. Natuurlijk heb ik dat niet gedaan zonder netjes afscheid van ze te nemen. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik alleen wel een klein beetje gelogen. Ik vertelde ze namelijk dat ik voor een week op schoolreisje ging naar Londen. Compleet verzonnen. Ik had aan alles gedacht. Kopieën van ID-kaart en verzekering, een rekening waar ze het geld op konden storten, een formulier waar ik op moest invullen of ik vegetariër was en welke medicijnen ik gebruikte, alles. Nog steeds denken mijn ouders dat ik op vakantie ben naar Londen en over een week gewoon weer op de stoep sta, maar dit keer niet. Dit keer doe ik wat niemand verwacht! Eindelijk eens! Over een week zal ik ze een brief sturen waarin ik alles uitleg. Waarom ik het gedaan heb, waar ik ben, hoe ze me kunnen bereiken, dat ik niet terug kom en natuurlijk de pinpas en pincode van de rekening die ik geopend heb om hun in de waan te laten dat ik op schoolreisje ging. Dat komt allemaal over een week, maar eerst moet ik mijn boot vinden, want als ik hem nu mis, is alles voor niks geweest…

In de verte zie ik de boot al liggen. Hij is gigantisch! Nog nooit heb ik zo’n groot schip gezien. Hier zal ik het komende jaar op leven! Een jaar lang wordt die boot mijn thuis! Ik loop met mijn koffer de loopplank op. Het schip is zo groot, het is net alsof je in een klein stad bent. Iedereen heeft zijn eigen kamer waar hij/zij een jaar woont, er zijn winkels, er worden feesten gegeven, je kunt er naar school, je kunt gewoon uit eten, er is een zwembad, het is wel duidelijk dat ik me hier prima zal vermaken! Ik loop een beetje rond en zie overal mensen met oranje shirts lopen die duidelijk van de organisatie zijn en je de weg kunnen wijzen. Ik loop naar één van de meiden toe dier er wel vriendelijk uit zie. ‘Euh pardon… Kunt u mij misschien de weg wijzen naar mijn appartement?’ vraag ik. Ze lacht haar perfect witte tanden bloot en knikt. Meteen loopt ze een bepaalde gang in en moeten we natuurlijk helemaal naar achter. Dat heb ik weer! Krijg ik de achterste kamer! Dat wordt dus veel lopen het komende jaar! Misschien kan ik wel regelen dat ik een fiets krijg… Stiekem glimlach ik bij die gedachte. Dat slaat natuurlijk nergens op, Jill. Wie gaat er nou fietsen op een boot? Als je dan je evenwicht niet verliest dan kan je dat niet menselijk meer noemen! Ik loop mijn kamer binnen en mijn glimlach wordt nog groter. Het is niet groot, maar het is fantastisch om in je eentje te wonen. Dat zie je al in één oogopslag. Het eerste wat ik uit probeer is natuurlijk het bed en ik voel al zodra ik er op plof dat ik hier heerlijk in zal slapen. Ik kijk door het raam dat ik heb en zie dat ik een prachtig uitzicht heb over de zee en waarschijnlijk binnenkort over de oceaan. Ik pak de meest belangrijke dingen uit mijn koffer en besluit dan om naar het zwembad te gaan.

Zo rustig gaan de eerste twee dagen voorbij. Ik geniet van de zon op mijn gezicht en van het prachtige uitzicht dat ik hem. Ik geniet ook van de vrijheid die ik nu heb. Af en toe schrijf ik een klein stukje van mijn brief aan mijn ouders, want deze moet perfect zijn voor ik hem verstuur. Het enige wat ik de hele dag doe is lezen, zwemmen, zonnen en verkennen. Op zo’n groot schip als deze kan je uren ronddwalen zonder je te gaan vervelen. Dit is natuurlijk ook wel noodzakelijk, want anders zou zo’n jaar natuurlijk verschrikkelijk saai worden. Ik loop een beetje rond over het dek en zie een poster hangen. Er staat op dat vanavond bij het zwembad een feest wordt gehouden. Speciaal voor deze gelegenheid zijn de jongens van One Direction gekomen. Ondanks dat ik vrij weinig naar muziek luister, heb zelfs ik wel eens van ze gehoord. Blijkbaar zijn ze speciaal met een andere boot hier naar toe gekomen om vanavond en morgenavond voor de passagiers op te treden en de dag daarna gaan ze gewoon weer weg! Dat moet toch fantastisch zijn, leven als een beroemdheid? Geen één dag is hetzelfde! Je doet altijd weer eens nieuws. Zoals die jongens van One Direction. De ene dag zingen ze voor zieke kinderen in een ziekenhuis, de volgende dag op een groot concert waar ook mensen als Coldplay spelen, de dag daarna een interview met journalisten die ook Obama hebben geïnterviewd en nu zingen ze op een cruiseschip. Als dat niet vrij is, dan weet ik het ook niet meer. Als ik nou gewoon ergens heel goed in zou zijn, dan kon ik ook beroemd worden en dan had ik ook eindelijk de vrijheid waar ik altijd van gedroomd heb.

’s Avond zit ik een beetje naast het zwembad terwijl een aantal jongens en meiden in het zwembad aan het dansen zijn op de muziek van One Direction. Af en toe dans ik ook mee, maar nu zit ik rustig aan het zwembad terwijl de zon onder gaat met een heerlijke cocktail. Dit is nou leven! Ineens komt één van de jongens naar voren. Het is een jongen met een streepjesshirt aan en een rode broek. Hij ziet er lief uit. ‘Het is lang geleden dat we deze gezongen hebben, maar we doen hem toch nog een keer, omdat het zulke mooie herinneringen oproept!’ zegt hij en een mooie begeleiding zet in. Na een tijdje kom ik erachter dat ze het liedje chasing cars zingen van Snow Patrol. Het is lang geleden dat ik dat lied hoorde, maar Tiffany vond het altijd zo mooi. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik heb nooit iemand gehad naast wie ik zou willen liggen. Voor eeuwig naast iemand liggen, zonder dat de rest van de wereld je iets kan schelen. Dat heb ik nooit gehad.

Ineens horen we een enorme knal direct gevold door hard gegil. Komt wel goed, denk ik bij mijzelf, maar dan zie ik dat de achterkant van het schip wel gevaarlijk omhoog komt. Spontaan begin ik ook te gillen. Dit is niet goed! Alle mensen rennen naar de voorkant van het schip, maar daardoor kantelt hij alleen nog maar meer! Ik zie al mensen in het water vallen en ik denk na over of dit nou mijn einde zal zijn! Dan voel ik mijn voeten los komen van de grond en ik stop met gillen. Wat heeft het voor een nut? Ik moet mijn adem sparen voor als ik straks in het water lig… Dan voel ik het koude water zich om mij heen sluiten langzaam wordt alles zwart voor mijn ogen… Zou dit dan het einde zijn?

Deel 2

Ik probeer mijn ogen te openen, maar het felle licht dat buiten is weerhoudt mij er van. Ik voel iemand aan mijn haar zitten en ik maak daar uit op dat die persoon waarschijnlijk niet door heeft dat ik wakker ben. Voorzichtig probeer ik het nog een keer en deze keer lukt het wel om mijn ogen volledig open te doen. Ik staar recht in het gezicht van een super bruine jongen die ik vaag ergens van denk te kennen. Hij lacht zijn tanden bloot en knuffelt me. Verbaasd knuffel ik hem terug. ‘Ik was al bang dat je die ogen van je nooit meer open zou doen, maar dat valt gelukkig mee!’ zegt hij en ondanks dat ik erg last heb van mijn hoofd en nog niet zo helder kan nadenken, hoor ik een hele sexy stem. Ik lach terug.

Ik rek me uit en wrijf nog eens in mijn ogen en dan kijk ik om me heen. Tot mijn verbazing zie ik alleen maar zand en een aantal palmbomen. Verbaasd kijk ik de jongen aan en ineens herinner ik me alles weer. Het concert van One Direction, waar deze jongen ook duidelijk vandaag komt, de schipbreuk, het vallen en het moment dat alles zwart werd. Hoe kan het dat ik nog leef? Ik dacht echt dat het voorbij was! Dan kijk ik in de ogen van die jongen en ik weet het. Hij heeft mij gered… Dankzij hem ben ik nog in leven…

Een tijdje zitten de jongen en ik rustig naast elkaar, totdat hij blijkbaar genoeg heeft van de stilte. ‘Vertel eens wat over jezelf!’ zegt hij. Ik denk na. Wat moet ik nou over mijzelf vertellen? Ik ben een totaal oninteressant persoon! Moet ik nou vertellen dat ik ben weggelopen? Dat ik hoopt om op dit schip mijn vrijheid te vinden? Of moet ik liegen… Ik kan net doen alsof ik heel beroemd ben! Hij zal het toch nooit weten… Waarschijnlijk is hij niet eens oprecht geïnteresseerd. Ik kijk om mij heen en zie dat wij duidelijk de enige zijn op dit eiland dus dat ik hem bevriend zal moeten houden. Bovendien is hij mijn redder dus verdient hij de waarheid. ‘Nou… Ik ben Jill en ik ben altijd een heel braaf meisje geweest en ik deed altijd precies wat mensen graag wouden zien dat ik deed, maar daar had ik genoeg van. Dus toen ik genoeg geld had verzameld heb ik een kaartje voor dit cruiseschip gekocht en ben ik hierheen gegaan. In de hoop dat ik hier een jaar lang mijzelf zou kunnen zijn en naar niemand hoefde te luisteren… Helaas is daar een beetje abrupt een einde aan gekomen…’ zeg ik. Hoe verder ik kom in mijn verhaal hoe zachter ik begin te praten. Het is eigenlijk allemaal best triest…

De jongen kijkt me meeleven aan en raakt even mijn hand aan om te laten zien dat hij mij steunt. ‘Wat vervelend voor je… Mijn leven was juist perfect… maar daar is ook abrupt een einde aan gekomen…’ zegt hij en zijn gezicht staat ineens intens verdrietig. Hij kijkt zo verdrietig dat ik niks anders kan doen dan een arm om hem heen slaan. ‘Ik ben dus Zayn… en ik zit in One Direction. Ik heb, nee ik had de vier beste vrienden die ik me maar kon wensen. We deden wat we leuk vonden en waar we goed in waren, namelijk muziek maken en daar verdienden we ons geld mee. We zijn in korte tijd ongelooflijk populair geworden en onafscheidelijk… Tenminste… Dat dacht ik… Maar de schipbreuk van net heeft bewezen dat het niet waar was… Voor mijn ogen zag ik één van beste vrienden, Louis, door het water worden meegesleurd… Ik sprong hem achterna, maar ik heb hem niet gevonden. Ondertussen dreef ik zelf ook af, maar zag ik in de verte gelukkig dat Niall, Harry en Liam gered werden door een helikopter. Toen ik verder zwom kwam ik jou tegen en je leek meer dood dan levend. Toch heb ik je meegenomen in de hoop je nog te kunnen redden en dat is gelukt!’ zegt hij. Hij glimlacht, maar zijn ogen staan nog steeds bedroefd. Ik geef hem een knuffel en fluister ‘bedankt’ in zijn oor. Hij lacht naar me en zo blijven we zitten. ‘Zullen we dit eiland ‘Isla de los náufragos’ noemen? Dat betekent ‘Eiland van de schipbreukelingen’.’ Zegt Zayn. Ik lach en pak zijn hand. ‘Als jij dat wilt.’ Zeg ik en hij glimlacht. Samen kijken we naar de sterren.

De volgende dag komen we erachter dat er gelukkig genoeg voedsel te vinden is op het eiland en vermaken we ons prima. Aangezien we een zoetwater bronnetje hebben gevonden is er ook nog geen haast om weg te komen en Zayn is zo verdrietig over zijn verloren vriend dat hij ook nog helemaal niet nadenkt over terug gaan. Ik heb thuis niks te zoeken dus wij vermaken ons wel op ‘Isla de los náufragos’.

Die avond zitten we samen naar de sterren te kijken en praten een beetje over vandaag en over vroeger. ‘Weetje Jill. Jij bent echt het mooiste meisje dat ik ooit ontmoet heb… en ik heb best veel mooie meisjes ontmoet!’ zegt Zayn en ik voel dat ik rood word. Hij buigt zich voorover en langzaam komt zijn gezicht richting het mijne. Ik voel zijn lippen op de mijne en zoen hem terug. In deze zoen zit niet alleen liefde, die er ook zeker is, maar ook het verdriet dat wij allebei met ons meedragen. Alles wordt afgereageerd op deze kus… en het is fantastisch… Als het is afgelopen zakken we allebei in het zand en liggen we op onze rug naar de sterren te kijken… Ineens begint Zayn te zingen. ‘If I lay here. If I just lay here. Woud you lie with me and just forget the world?’ zingt hij zacht. Een traan rolt over mijn wang. Ja… Ik wil hier met hem liggen en die wereld waar hij over zingt, die ben ik allang vergeten…

Ik voel wat tegen mijn voet stoten en kijk naar beneden. Dan slaak ik een afgrijselijke kreet. WAT IS DAT?

Deel 3

Zayn kijkt met mij mee en ik zie hem bleek worden. Daar ligt een jongen in een streepjes shirt en met een rode broek. Tranen lopen over Zayns wangen en ik kan het niet aanzien. Voorzichtig pak ik de hand van Louis en voel ik aan zijn pols. Zachtjes voel ik nog wat. ‘Zayn… Hij leeft nog…’ fluister ik en Zayn kijkt op. Hij grijpt naar Louis’ hand en voelt aan zijn pols. ‘Jill… Je hebt gelijk! Hij leeft nog! Kom op Lou, word wakker! Boo Bear, I’ve got carrots for you!’ zegt hij en ik zie Louis glimlachen. Ik kan zien dat hij zijn best doet om zijn ogen te openen net als dat ik dat deed, maar het is niet zo makkelijk. Uiteindelijk lukt het hem. Zayn huilt nog steeds, maar de tranen zijn nu van geluk en niet van het verdriet dat hij net voelde. ‘Zayn…’ zucht Louis en dan sluit hij zijn ogen weer, maar dit keer met een glimlach op zijn gezicht. Hij weet dat het goed komt en wij weten dat ook…

Zayn en ik zijn bezig met een kampvuur wanneer Louis wakker wordt. We hadden hem al dicht bij het vuur neergelegd zodat hij snel wat warmer zou worden en blijkbaar werkte het, want toen hij wakker werd zag hij er een stuk beter uit. Hij probeert overeind te komen en met moeite lukt hem dat. Hij knuffelt Zayn en ze blijven lang in die houding zitten. Zayn huilt weer en dit keer houden Louis en ik onze tranen ook niet binnen. Met zijn drieën huilen we op ons eigen strand en kijken we naar elkaar. Het is een wonder dat wij alle drie nog leven en dat beseffen wij ons maar al te goed. ‘Ik ben trouwens Louis…’ zegt hij tegen mij en ik lach naar hem. ‘Ik heb al veel over je gehoord ja! Ondanks dat ik je nog niet zo lang ken ben ik erg blij dat je nog leeft Louis! Ik ben Jill’ zeg ik. Hij lacht naar me en geeft me een knuffel.

Zo zitten we een tijdje net zijn drieën bij het vuur wanneer Louis ineens opstaat. ‘Zo jongens! Willen we gered worden of niet?’ vraag hij vol enthousiasme en ik zie Zayns ogen stralen als hij merkt dat Louis zijn energie weer terug heeft. Zayn kijkt naar mij. Hij denk waarschijnlijk aan de gesprekken die we gehad hebben. We wilden allebei niet gered worden… Hij wou Louis terug of anders niet en ik had niks om voor terug te gaan… Nu was Louis terug. Ik knik goedkeurend naar hem. ‘Ja we willen heel graag gered worden, Lou! Jij weet vast hoe!’ zegt Zayn en Louis knikt enthousiast. ‘Oh ja dat weet ik!’ roept hij. Hij begint meteen met takken te slepen en pakt een aantal grote droge bladeren. Alles gooit hij in het vuur en het vuur wordt steeds groter. Dan trekt hij strepen met zijn voet in het zand en kijkt tevreden naar het resultaat. Ik sta op en loop wat naar achter om te kijken wat hij heeft geschreven. S.O.S. staat er met daarnaast het enorme kampvuur. We gaan alle drie naast het vuur liggen en dan vallen we in slaap. Als we zo niet gevonden worden… dan hebben we het in ieder geval geprobeerd!

Natuurlijk heeft Louis gelijk! Ondanks dat ik hem nog maar zo kort ken, weet ik dat Louis als hij wat zegt, bijna altijd gelijk heeft! De volgende dag worden we namelijk wakker van een helikopter. Zayn hoort hem als eerst en begint enthousiast te zwaaien. Meteen doen Louis en ik mee en de helikopter komt onze kant op. Zayn slaat een arm om mijn schouders en drukt een kusje op mijn wang. ‘Nu komt alles goed! Alles wordt weer zoals het was… Alleen laat ik jou nu nooit meer gaan!’ zegt hij en hij zoent me romantisch, totdat we moeten rennen omdat we anders bedolven worden door de helikopter… Zo komt alles toch nog goed!

Zo... Eindelijk Die is klaar Ik weet het... Hij is wel heel onrealistisch, maar ze vroeg om fantasie en anders krijg je weer zo'n standaard verhaal I hope you'll like