Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.4

‘Ik verveel me,’ zuchtte ik.
‘Maak een broodje voor me,’ grijnsde Fred.
‘Ik ben nog niet zo wanhopig,’ mompelde ik.
‘Balen.’
Ik zuchtte weer en keek verveeld om me heen. Vandaag stond er niets op de planning, dus ik had niets te doen vandaag. Dat was de rede waardoor ik languit op Fred zijn bed was gaan liggen, zeurend om aandacht. Helaas waren Fred en George vandaag bezig met het ontwerpen van nieuwe fopartikelen, waardoor ze geen tijd voor me hadden. Harry en Ron waren al urenlang aan het schaken –tot mijn grote verbazing; ik snapte niet dat ze het zo lang uit konden houden zonder te gillen van verveling- en Hermione en Ginny waren samen huiswerk aan het maken, of iets in die richting. Zelfs Molly had mijn aanbod om haar te helpen met het eten en het schoonmaken glimlachend afgeslagen; “gasten horen niet te werken”.
‘Ik verveel me,’ mompelde ik voor de miljoenste keer.
Een grijns op het gezicht van Fred liet zien dat hij me wel had gehoord, maar hij besloot er wijselijk niet op in te gaan, waarna hij vrolijk verder begon te praten tegen George.
‘Misschien wil Harry een spelletje met me doen,’ zei ik onschuldig.
George had mijn duivelse plan door en begon hard te lachen, terwijl Fred me alleen maar uitdagend aankeek. Ik keek hem met dezelfde blik aan en stond toen op, om me vervolgens naar de deur te draaien. Voordat ik ook maar de deurkruk had kunnen aanraken, was ik alweer omgevallen door een zwaargewicht die zich op me had laten vallen.
‘Hoe vaak heb ik het nou al gezegd? Je bent dik,’ mompelde ik.
‘Hoe vaak heb ik jou al gezegd dat je in zo’n positie geen mensen moet beledigingen?’
Meteen werd ik weer in mijn zij gepord, waardoor ik meteen begon te spartelen. Vreemde geluiden kwamen uit mijn mond, terwijl Fred me lachend bleef kietelen.
‘Genade,’ riep ik hopeloos.
‘Hoe zie ik eruit?’ riep Fred.
‘Dik,’ riep ik weer grijnzend.
‘Fout antwoord.’
Meteen begon hij me weer te kietelen, waardoor de tranen al over mijn wangen begonnen te lopen.
‘Oké, stevig dan?’ hikte ik.
‘Nog steeds niet!’
Vreemd gemompel vanuit de hoek liet me opkijken. Ook Fred stopte voor een moment me te martelen en keek om zich heen. George stond met een geconcentreerd gezicht voor zich uit te kijken.
‘Wacht eens even,’ riep hij, ‘Fred en ik zijn een tweeling..’
Ik keek hem even dom aan, totdat hij ineens op me afgerend kwam. Hij kwam schreeuwend –alsof hij in een of anders oorlog beland was- op me af, terwijl ik de woorden “Ik ben niet dik” kon verstaan in zijn tirade. Ook hij liet zich bovenop me vallen en begon me te kietelen. Ik was nu officieel hopeloos.
‘Hoe zien we eruit?’ riepen ze toen in koor.
‘Geweldig?’
‘Akkoord.’
Meteen gingen ze weer van me af en keken me grijnzend aan.
‘Stomme gingers,’ mompelde ik.
‘Wat zei je daar?’
‘Dat ik dol op jullie ben?’ zei ik onschuldig.
‘Ja ja,’ mompelde Fred grijnzend, ‘Ik dacht dat jij zo graag naar Harry wilde?’
‘Wilde ik ook, maar een jaloers persoon had de nood om mij als bank te gebruiken.’
‘Ik ben niet jaloers,’ mompelde Fred.
‘En waarom lag je bovenop me dan?’
‘Omdat je zacht bent?’
Ik grinnikte even om zijn stomme redenering en keek hem toen met mijn liefste glimlach aan. Hij keek wantrouwend terug.
‘Gaan we nu wat leuks doen?’ vroeg ik terwijl ik overdreven met mijn ogen knipperde.
‘We kunnen gaan zwerkballen?’ stelde hij voor.
‘Ik win toch wel,’ grijnsde ik.
‘Oh, dacht je dat?’ grijnsde hij terug , ‘Zullen we daarom wedden?’
‘Deal. Waar wedden we om?’
‘De verliezer moet een serenade voordragen aan Snape.’
Ik keek hem even dommig aan, maar knikte toen. Ik was zelfverzekerd genoeg om dit aan te kunnen gaan; ik zou wel winnen. Ik was in ieder geval niet van plan om een serenade voor Snape te gaan zingen.
‘Bereid je maar voor. Ik hoop dat je goed kunt zingen,’ grijnsde hij.

Met zijn allen stonden we in de tuin, met onze bezems en al. Ron en Harry waren gestopt met hun schaakspel en zelfs Hermione en Ginny hadden besloten om zich bij ons te voegen. Want laten we eerlijk zijn; niemand wilde deze wedstrijd gaan missen. Hermione had besloten om scheidsrechter te spelen, aangezien ze niet zo’n type was voor Zwerkbal. De teams waren ook al gauw verdeeld; ik zat bij Ron en Ginny. In het andere team had je dan natuurlijk nog Fred, George en Harry.
‘Hé, Fred,’ riep ik, ‘Kijk eens.’
Hij draaide zich om, waarna ik weer een straal water uit mijn toverstaf liet komen, die natuurlijk weer heerlijk midden in zijn gezicht terechtkwam. Het bleef leuk om te doen. Fred grijnsde en wilde net in de aanval komen, totdat Hermione de pret weer eens moest bederven.
‘Geef allemaal jullie toverstaf maar hier, dan krijgen we misschien nog een beetje een eerlijk spel,’ riep Hermione, terwijl ze haar hand uithield.
We leverden allemaal netjes onze toverstaf in en gingen toen klaarstaan. Op Hermione haar teken gingen we allemaal op onze bezem en vlogen de lucht in. We hadden besloten om het zonder zoeker te spelen, dus Harry was de wachter bij de andere kant. In ons team was Ron de wachter, al had ik daar niet heel veel vertrouwen in; hij leek me nogal onhandig.
‘Ron, bij elke Slurk die jij doorlaat, leg ik een spin in je bed,’ grijnsde ik.
Hij keek me geschokt aan en ging meteen richting de hoepel. Die zou nu vast zijn best gaan doen, bedacht ik me grijnzend. Op het teken van Hermione gingen Fred en ik beide naar het midden, om de eerste slurk te pakken te krijgen.
‘Succes Eve,’ grijnsde Fred.
‘Ik hoop dat Snape van gingers houdt,’ grijnsde ik terug.
Ik hoopte maar dat ik dit zou gaan winnen..