Chapter 15

Die nacht ging weer hetzelfde als de vorige keer dat ik wegging, ik pakte al de spullen die ik bij me wou hebben en nam afscheid van mijn kamer waarna ik het huis weer uitstapte. Dit keer zorgde ik ervoor dat ik niet gepakt werd door de politie. Ik wou dat niet weer meemaken. Ze zeggen toch altijd dat de politie mensen helpt? Nou, bij mij is dat niet gebleken. Ik trok mijn vest over mijn gezicht heen en waggelde mank door de straten heen. Mijn been deed nog steeds verschrikkelijk pijn. Maar ik moest en zou hier weggaan. Ik liep naar de plek waar ik Danny en de groep ontmoette. Zouden ze er nog zijn? ik wist dat ze weggingen van plek tot plek maar er was een kans, wel een kleine maar goed. ik pakte een foto in mijn handen van mijn moeder ik streelde eroverheen. Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik de auto niet hoorde. De auto reed mijn kant op en toeterde. Hij stond gelukkig op tijd stil. “Wat doe je? Kijk eens uit!” een man van rond de 20 kwam uit de auto stappen. Ik huiverde. Hij zag er best agressief uit, er was toch niks gebeurt? Zou hij mij nu ook slaan? “Sorry.. stotterde ik. “ De man kwam naar mij toegelopen met een eigenaardige blik in zijn ogen. “Jan. Laat haar met rust.” Ik hoorde een bekende stem maar mijn hoofd kon op dit moment niet plaatsten bij wie die stem hoorde. Het geluid kwam uit de auto, ik draaide me om en zag Danny uit de auto stappen. “Danny?” Fluisterde ik. “Ja. Jij begrijpt er nou natuurlijk niks van?” ik schudde mijn hoofd. Danny was net zoals ik dakloos. Dat had hij me altijd verteld, en hij was ook altijd bij ons. Was hij net zoals mij ook opgepakt door de politie? Wat was er aan de hand? “Dit is mijn broer. Hij woonde vroeger in Duitsland en is weer terugverhuisd. Ik zwerfde met onze groep door de winkelstraten omdat er kraampjes stonden en we honger hadden. Opeens kwam ik hem tegen. Het bleek dat hij in een appartement woont midden in de stad en boodschappen aan het doen was.” Ik bekeek Danny van top tot teen. Hij had natuurlijk weer een baggy jeans aan, zijn haren stonden wilt. Het hoorde gewoon bij Danny. En ik vond zijn stijl wel leuk, heel erg leuk. Danny was altijd zo lief voor me, vond ik hem leuk? Ik bloosde bij de gedachte maar haalde het al snel uit mijn hoofd. Danny had me geholpen h et is een vriend, meer niet. “Ik heb hem in huis genomen. Ik wil niet dat mijn kleine broertje over straat zwerft. Waar kennen jullie elkaar van?” Vroeg de man rond de 20 die dus blijkbaar Jan heette. “Ik ken haar van straat tot dat ze opgepakt werd door de politie.” Ik zag hem vragend naar mij kijken. Hij wou natuurlijk weten wat er gebeurt was.”De politie had me meegenomen naar het bureau en een dag later werd ik weer bij mijn vader in huis geplaatst.” Danny knikte medelevend. Hij was de enige die wist wat er gebeurde bij mij in huis. “Dus daarom loop je zo mank?” vroeg hij bijna zonder geluid. Maar hard genoeg dat ik hem toch kon verstaan. Ik knikte. Danny kwam op me afgelopen eng af me een knuffel. Ik sloeg ook mijn armen om hem heen terwijl ik mijn hoofd in zijn nek legde. Zijn haren roken lekker, er zat een fruitige lucht in. Net zoals de geur van Danny zelf. Danny liet zijn armen los en keek zijn broer vragend aan. Jan schudde aantal keren zuchtend zijn hoofd maar zei toen na een aantal keren toch ‘ja’. “Als het niet te lastig word en ik gewoon mijn werk kan doen. en dan slaapt ze wel bij jou op de kamer.” Zei hij zuchtend. Danny sprong in het rond en omhelsde me. Mij ontging helemaal waarom hij zo blij was. “Je hebt een huis Mirza, je komt bij mij wonen!” Fluisterde hij in mijn hoor. Ik kon het niet laten een zacht gilletje van blijdschap te uiten en gaf hem een knuffel terug. We stapten samen in de auto en Jan verdween weer achter het stuur. Op naar een nieuw tehuis.