Eight.

Gracie

De rest van de week ontweek ik Harry zoveel ik kon. Nu ik tegen hem gelogen had, kon ik hem gewoon niet meer onder ogen komen. Ik voelde me schuldig. Zo ontzettend schuldig. Natuurlijk merkte Harry ook dat ik hem ontliep maar hij zei er niks van. Hij was stiller geworden, merkte ik op. Elke keer als ik hem zag, staarde hij diepfronsend voor zich uit, wallen hadden zich onder zijn ogen gevormd en het leek wel alsof hij al het eten oversloeg. Harry zag er kortom gewoon slecht uit en dat was mijn schuld. Ik wilde er heel graag voor zorgen hem beter te laten voelen maar ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Ik wilde niet nogeens tegen hem liegen en de waarheid spreken was ook geen optie. Daarom negeerde ik hem maar, terwijl ik bleef hopen dat mijn gevoelens voor hem, mijn lieve broer, en keer weg zouden gaan.

Zuchtend liet ik m'n ogen langs de regels glijden en kwam toen tot de conclusie dat ik er werkelijk niks van snapte. Ik zat aan m'n huiswerk en was nu bezig met economie. Ik haatte het vak en was er nooit goed in geweest. Meestal vroeg ik Harry altijd om uitleg, hij was er wel goed in. Ik beet even op m'n lip toen ik aan hem dacht en sloot m'n ogen voor een moment. Ik wist dat ik dit zelf ook niet veel langer ging volhouden. Ik was zo hopeloos verliefd op hem. Plotseling werd er op de deur geklopt. 'Ja, kom maar.' De deur werd opengedaan en Harry stak zijn hoofd om de deur heen. 'Hey.' Zei hij. Ik glimlachte even flauwtjes. 'Hai.' Harry liep m'n kamer in en sloot de deur. 'Wat ben je aan het doen?' Vroeg hij terwijl hij achter me ging staan en over m'n schouders naar het boek voor me keek. 'Economie.' Zuchtte ik. 'Moeilijk?' Harry legde zijn hand op m'n schouder en ik slikte even. 'Ja.' 'Zal ik het je uitleggen? Ik denk dat ik het wel weet.' 'Ehm, nee hoeft niet. Het lukt denk ik wel.' Harry's gezicht betrok en het kleine beetje vrolijkheid dat net nog in z'n ogen gelegen had verdween als sneeuw voor de zon. Ik beet op m'n lip en draaide me naar Harry om. 'Ga je anders even mee boodschappen doen? Mama zei dat we misschien wel even samen konden gaan.' Stelde Harry voor. Zijn smekende ogen keken me aan en snel wendde ik m'n ogen af. Ik kon niet mee. Niet als ik alleen met Harry moest. Het deed me al pijn dat hij hier zo dicht voor me stond. 'Sorry Haz, ik heb nog heel veel huiswerk dus...' Ik maakte m'n zin niet af en keek Harry verontschuldigend aan. 'Oh.' Hij knikte maar van zijn gezicht was af te lezen dat het hem pijn deed. 'Oke, maakt niet uit, huiswerk gaat voor. Dan ga ik wel even alleen.' Hij haalde z'n schouders op en liep van me vandaan, richting de deur. 'Harry?' 'Ja?' Vragend draaide Harry zich om. 'Sorry.' Fluisterde ik. 'Is goed. Een andere keer.' Hij glimlachte even en liep daarna zonder nog iets te zeggen m'n kamer uit. Toen de deur gesloten was en Harry's voetstappen waren verdwenen gooide ik woest het economieboek tegen de muur aan. Mijn hele lichaam trilde van woede, van pijn en verdriet. Woede om het feit dat ik Harry pijn deed. Ik hield van hem, hoe kon ik hem dan pijn doen? Ik kneep m'n handen tot vuisten en gooide alles wat op m'n bureau lag tegen de muur aan. Tranen prikten achter m'n ogen en hopeloos liet ik me op bed vallen. Ik haatte mijn leven. Het was een grote hel. Niemand tegen wie ik mijn probleem kon vertellen. Niemand die me zou begrijpen. Het was zinloos, dit leven. Ik keek door m'n tranen heen naar de grond en zag toen een schaar liggen. Ik pakte hem op en hield hem daarna stevig in m'n hand geklemd. Ik kon er een einde aan maken. Ik liet de punt van de schaar even over m'n pols glijden maar rilde toen bij de gedachte en gooide de schaar weer op de grond. Nee, dat zou ik niet kunnen. Dan zou ik Harry teveel pijn doen. Ik had hem al genoeg pijn gedaan, meer had hij niet verdient. Nee, ik bleef leven. Voor Harry. Dat was het enigste wat ik voor hem kon doen.

----
sorry voor het zo lang niet schrijven. mijn inspiratie liet me even in de steek ;d