Chapitre 4 -

Ik had moeten toekijken hoe ik weduwe werd en hoe een deel van me stierf, het belangrijkste deel. Het voelde alsof mijn geest nog leefde en mijn lichaam nog in leven was, maar dat mijn hart uitgerukt was en niet meer vertrouwd klopte zoals het me altijd geruststelde en geen bloed meer pompte door mijn aderen. Ik besefte met hartverscheurende pijn dat ik zijn hand nooit meer geruststellend op de mijne zou voelen, nooit meer een hartverwarmende glimlach van hem zou ervaren, en enkel herinneringen zou kunnen koesteren over alle momenten die we samen hadden doorgebracht, hoe onhandig hij wel niet kon zijn, hoe lief, zo verlegen... Ik stierf zelf die dag. Het enige wat mijn geest nog in leven hield waren mijn kinderen en het besef dat hun niets zou overkomen, dat kon niet. Ze zouden niet durven!
We hebben alles geprobeerd om ons allemaal voor te behoeden van deze onterechtheid, Mercy heeft het geprobeerd, zo ook graaf Fersen, maar het lot verzette zich te hard om ons te kunnen laten slagen. Dus zag ik de guillotine een eind maken aan het leven van mijn echtgenoot, van de dierbaarste vriend ooit, mijn minnaar.

Kort daarna werd ik opgesloten in de Conciergerie. Ze zorgden er goed voor me. Zwijgzaam, verdraagzaam, aardig. Rosalie, een vrouw die zich er over mij ontfermde kocht een goedkoop spiegeltje, een borstel en wat haarspelden en maakte mijn haar elke dag op, voedde mij en ik las haar voor uit de bijbel die ze me gegeven had. Die dingen, die eigenlijk niets bijzonders voorstelden, waren voor mij heel dierbaar geworden en ik bewaarde ze zorgvuldig met liefde die ik nog overhad. Half jaar zat ik daar zo. Half jaar overspoeld door verdriet en herinneringen en ik hoopte vurig dat dit een vreselijke droom was en dat ik zometeen wakker zou worden in zijn armen, warm tegen hem aangenesteld. Maar ik werd niet wakker.

Het moment van mijn terechtstelling kwam steeds dichterbij en ik besloot een testament op te stellen. Ik schreef hem voor de lieve Elizabeth en hoopte dat het haar zou bereiken. Ik schreef een brief aan mijn kinderen en smeekte hen dat ze hun ouders niet gingen wreken en gewoon alles vergeten moesten, behalve de herinneringen aan al onze momenten samen en een goed leven tegenmoet moesten gaan. Ze verdienden het niet om vanwege mijn afkomst en het met haat vervulde Franse volk, te lijden.