4.

We blijven zo zitten, en ook Leah vertelt haar verhaal. Over haar ex-vriend, waar ze dolverliefd op was. Tot hij haar opeens niet meer zag staan en er met haar nicht vandoor ging. Maar toch hoorde hij bij haar vriendengroep, en moest ze elke dag tegen zijn kop aan kijken. Verward kijk ik haar aan, maar ze kapt me af met de zin dat het ingewikkeld is. "Mis je hem?" vraag ik dan. Ze kijkt me aan en tranen schieten in haar ogen. "Elke dag." Ik sla mijn armen rond haar schouders en laat haar op mijn schouder uithuilen. "Ik ben veranderd, iedereen zegt het. Niemand mag me meer, ik ben veranderd in een stuk chagerijn," snikt ze. "Niemand kan me uitstaan en dat moet ik elke dag aanhoren."
Ik pak haar kin en til haar hoofd op. "Leah, nu moet je even goed luisteren. Je bent een gevoelig meisje, maar je hebt het recht. Wat die klootzak deed is onvergeeflijk. En ik zou ook veranderen, eigenlijk ben ik ook veranderd. Maar het is nooit te laat om terug te veranderen. Hoe ben je bijvoorbeeld veranderd?" Ze kijkt me dankbaar aan en zucht. "Ik was vroeger een vrolijk meisje dat helemaal down-to-earth was. Ik had bakken vol met vrienden en liep altijd met een glimlach. Na de break ben ik mezelf gaan verstoppen. Ik gunde mezelf geen lol meer en voelde me minderwaardig. Hij kan er niks aan doen, je kan je gevoelens niet besturen. Maar toch," zucht ze. Ik aai haar medelevend over haar hoofd. We kijken opeens allebei geschrokken naar de lucht die oranje begint te kleuren. "Serieus, het wordt alweer licht?" mompel ik verbaasd. Ik schud de gedachte van me af en kijk naar Leah. "En waarom zou je nu niet vrolijk kunnen zijn?" vraag ik haar. "Omdat elke keer als ik ook maar iets vrolijk ben, zie ik zijn gezicht voor me. Alsof mijn geweten mij straft," zucht ze.
Ik kijk haar aan en trek haar aan haar hand mee. Op gegeven moment remt ze me af. "Ik mag hier niet verder. Bepaalde bewoners van Forks hebben met mijn vriendengroep afgesproken om hier een grens te maken. Wij mogen er niet overheen en hun ook niet." Ik kijk haar verward aan. "Waarom dat?" vraag ik. "Problemen, ruzies." Ze kijkt me opzettelijk niet in de ogen en ik krijg het gevoel alsof ze iets verzwijgt. Maar erg zin om door te vragen heb ik niet. "Waar ga je dan shoppen?" vraag ik verbaasd. Ze kijkt me met dezelfde blik aan. "Shoppen?" vraagt ze. Ik knik heftig en grijns breed. "Kom maar mee."
Leah trekt me aan mijn arm mee naar haar huis. Onderweg praten we wat en lachen we. Het valt me op dat Leah's gezicht soms wat betrekt als we lachen, maar op gegeven moment lijkt ze het te negeren.
"Hier woon ik," zegt ze als we voor een klein en schattig huisje staan. "Oh, ik hou nu al van je huis. Wat schattig!" kir ik. Leah kijkt me voor de honderdste keer verbaasd aan en trekt me mee naar binnen. "Hé Leah, wie is dat?" Een jongen die iets jonger dan ons moet zijn komt de kamer binnen met een broodje in zijn hand. Hij kijkt me onderzoekend aan. "Ik ben Melody, een vriendin van Leah," grijns ik. De jongen kijkt me even verward aan, dan naar Leah. Hij steekt zijn hand uit. "Seth Clearwater," zegt hij dan. "Aangenaam, maar wij moeten verder want we gaan shoppen." Seth kijkt nu alsof hij net heeft gehoord dat we naakt door La Push gaan rennen. Ik grinnik en laat me meetrekken door een blije Leah, iets wat Seth nog meer verbaasde.