Twijfel gevoel

Waarom kon iets zo slechts er zo onweerstaanbaar goed uitzien? Hoe kon iets wat mensen in een oogwenk zou kunnen doden zonder enig medeleven op sommige momenten zo vriendelijk overkomen dat je hem na de eerste ontmoeting al meteen niet meer uit je hoofd kon zetten. Hoe kon je in hemelsnaam bij iemand zoals hem die aardig, zorgzaam, knap en ook nog eens net vertelde dat hij je wel leuk vond uit de buurt blijven? Juist, niet dus. Maar omdat iedereen je waarschuwde dat hij niet te vertrouwen was en je maar beter bij hem uit de buurt kon blijven luisterde je maar braaf omdat je begin te twijfelen en zelf ook niet wist wat je van hem moest denken. Het was nou eenmaal zo verwarrend. Op het ene moment probeerde hij je te hypnotiseren en ook nog wel te kussen, ik haat hem ik haat hem ik HAAT hem! En op het andere moment geeft hij kennelijk om je en probeerd hij er alles aan te doen om het je zo makkelijk mogelijk te maken aangezien je een of andere rare tattoo op je rug had en geen idee had hoe je er aan gekomen was, hij is zo leuk, lief en… heb je die ogen al gezien? Ok, mensen zeggen wel meer dingen en ik had het gevoel dat Damon ook wel aardig kon zijn als hij zou willen, maar ik kon gewoon niet. Stefan en Elena hadden me al zo vaak hele verhalen verteld over Damon die me niet erg bevielen. En misschien deed Damon alleen maar net alsof of hij me leuk vond, misschien was hij wel gewoon goed in het ‘onschuldige jongetje’ spelen en eindige ik straks als dat meisje in het park… Zo had Elena dat tenminste gezegd en ik kreeg alleen al rillingen van de manier waarop ze het gezegd had. Ik had echt geen idee wie ik nou moest geloven. Elena kende ik nog maar net maar ze had me zo geholpen en ik vertouwde haar naar mijn gevoel wel. Ik kon het risico gewoon niet nemen omdat ik bang was en ik moest hier dan ook zo snel mogelijk weg ‘Uuhh..’ begon ik. *Geweldig Camil gewoon opstaan en er vandoor niet hier blijven zitten stotteren! Damon’s gezicht veranderde en hij zette zijn puppy ogen op. Neee!, hij had het natuurlijk weer gehoord! Ik probeerde onopgemerkt overeind te komen natuurlijk zonder succes. Zou hij echt willen dat ik bleef? Hij zag er zo zielig uit…. misschien heeft hij een knuffel nodig… Ik kwam net weer op tijd bij zinnen en merkte dat ik al bijna mijn armen om hem heen had geslagen. Ongelooflijk, het speet hem dus helemaal niet want hij probeerde mij gewoon opnieuw te laten doen wat hij wilde! Ondanks de pijn kwam ik snel overeind. ‘Doe maar geen moeite, ik trap er toch niet meer in’, zei ik ijzig en glipte snel de kamer uit. Toen ik de deur snel achter me dicht deed moest ik even weer op adem komen en daarna liep ik nog wat verward de trap af. ‘Goedemorgen, lekker geslapen?’, vroeg Stefan die met een kop koffie aan de keukentafel zat. Ik was niet in het humeur om te antwoorden maar kan nog net een glimlach op mijn gezicht persen. Ik had totaal niet de behoefte om alleen al over HEM te beginnen en besloot er maar niet over te beginnen anders was Stefan voor je het wist weer zo beschermend en mocht je helemaal niks meer. Mokkend in mezelf zette ik wat water voor thee op, ik was toch zeker geen klein kind meer en ik kon heus wel voor mezelf zorgen daar had ik Stefan echt niet voor nodig. ‘Beetje moe maar voor de rest gaat het wel’, loog ik en ik ging zogenaamd geeuwend naast hem zitten. Hij glimlachte. Net op het moment dat ik een slok van mijn thee wou nemen kwam uitgerekend Damon naar beneden gelopen en ik keek snel de andere kant op. Ik zette mijn theekop neer en probeerde niet te laten merken dat ik me aan die verdomde thee gebrand had. Ik deed net of ik naar buiten wou kijken, wende me van de broers af en liep naar het raam toe terwijl ik ondertussen als een idioot met mijn handen wat lucht naar mijn tong probeerde te sturen. Waarom moest dat nou nu net gebeuren? Ik schrok even toen Stefan opeens naast me kwam staan en gebaarde dat ik mijn tong moest laten zien. Beschamend stak ik mijn tong uit en keek ik naar de vloer. Stefan drukte mijn kin omhoog en glimlachte. ‘Je moet gewoon zeggen als je zoiets gebeurd’, grinnikte hij en hij gaf me een glas water. Gulzig dronk ik het op en mijn tong voelde al iets beter en ik keek Stefan dankbaar aan. We keken op van Damon die zijn keel schraapte. Ik keen Damon iets wat angstig aan. Alsjeblieft laat hem niet beginnen over wat er allemaal gebeurd was! Maar Damon liep naar een kleine tafel waar allemaal flessen op stonden. Hij pakte een glas en schonk wat in. Terwijl hij wat inschonk keek hij Stefan zonder uitdrukking op zijn gezicht aan en schonk me een glimlach toen hij merkte dat ik hem aanstaarde. Snel wende ik mijn gezicht af en liep naar het aanrecht om wat toast te maken. ‘Al aan de alcohol in de vroege ochtend.., wat heb jij allemaal deze nacht gedaan?’, vroeg Stefan wantrouwend aan Damon. ‘Niks bijzonders broertje, gewoon wat lol gehad’, zei Damon met een wolfachtige grijns en hij keek even snel naar mij en nam toen grijnzend nog een slok. Wat had ik toch zin om die grijns van zijn smoel te meppen, hij maakte werkelijk mijn leven nog eens tot een hel. Terwijl ik over mijn gedachten nadacht moest ik toegeven dat ik mezelf dingen probeerde wijs te maken. Ik vond hem leuk, meer dan leuk maar ik ging dat dus echt niet toegeven. Ik zou in het vervolg op mijn gedachten letten want ik wilde niet dat Damon het wist. Misschien was het maar het beste om hem zoveel mogelijk te ontlopen ( niet dat ik dat al niet probeerde), je wist maar nooit wat hij allemaal nog meer kon. Het zou voor problemen zorgen als ik het wel zou toegeven en ik wilde dus niet dat Damon dat allemaal alleen maar amuserend word. Hij vond mij vast echt niet leuk en zat gewoon maar te bluffen. Ik schrok op van de bel die ging. ‘Dat is vast Alaric ik laat hem wel even binnen’, mompelde Stefan en even later kwam hij met een man terug. ‘Alaric’, glimlachte de man en ik schudde hem glimlachend de hand en we gingen op de bank zitten. Ik vertelde hem het verhaal over de tattoo en dat ik eigenlijk geen idee had hoe hij er gekomen was. Alaric knikte bedenkelijk ,‘Het klinkt raar maar mag ik er even naar kijken?’. Voor ik doorhad wat er gebeurde voelde ik een hand mijn shirt pakken en ik gaf een gil toen hij een stukje omhoog geschoven werd. ‘Damon!’, riepen Alaric en Stefan tegelijk. ‘Wat?, ik wou alleen maar even kijken of hij er nog zat?’, hoorde ik Damon zeggen die nu zowat tegen me aan geplakt zat.