1.7| Return.

‘Geniet je een beetje van het feest?’ het was letterlijk eeuwen geleden dat ik zijn stem voor het laatst had gehoord, toch waren de geluiden die over zijn lippen kwamen zo vertrouwd, zo bekend. Ik moest heel hard mijn best doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Voor de zoveelste keer vandaag forceerde ik een glimlach, die er deze keer volgens mij meer moest uitzien als een mismaakte grimas.
‘Alles, is… perfect,’ zei ik toen ik mijn stem terug gevonden had, het koste me alle moeite om er voor te zorgen dat ze even sterk en zelfverzekerd klonk als anders. Ik faalde. Hij leek er geen aandacht aan te schenken.
‘Ik denk niet dat wij elkaar al ontmoet hebben. Ik ben Elijah Mikaelson,’ een vriendelijke glimlach verscheen op zijn lippen. Zijn glimlach leek oprecht. Op dit moment was ik jaloers op zijn beheersing, en zijn zelfvertrouwen. Het zelfvertrouwen dat ik hoorde te hebben, de beheersing die ik net nog had, vlak voor ik in zijn armen draaide. Ik haalde diep adem voor ik mijn mond open deed, ik zou deze keer niet falen. ‘Aangenaam Elijah,’ mijn stem brak bijna bij het uitspreken van zijn naam, ik ademde nog eens diep, ‘Ik ben Lauren,’ ik dwong mijn mondhoeken bijna om omhoog te krullen.
‘Wel, Lauren, ik weet niet waarom, maar je komt me bekend voor. Hebben wij elkaar al eens ontmoet?’ Een schok ging weer door me heen, hij herinnerde me zich. Ik weet niet waarom, maar om de een of de andere reden gaf het me…. hoop, denk ik? Ik weet niet of je het echt hoop kon noemen, maar het was het beste woord wat ik nu voor dit gevoel kon bedenken.
‘Niet dat ik me herinner, het zou me sterk verbazen eigenlijk. Ben hier net naartoe verhuisd,’ liegen tegen hem viel me zwaar, zeker nu hij me op een bepaalde manier leek te herkennen. Maar wat had ik anders verwacht, we hadden tenslotte nog altijd een sterke band. Onze band zou van de sterkste soort moeten zijn die er bestaat. Onbreekbaar. Dat was het soort band die ik met Elijah had, of zou moeten hebben, als we ooit de kans hadden gehad om die te ontwikkelen. Haat laaide weer op en verspreide zich door mijn tengere lichaam. Ik zou haar krijgen, ik zou haar laten boeten. Elijahs sterke armen gleden weg, en ik realiseerde me dat de muziek gestopt was. Ik kon het niet opbrengen zijn lach te beantwoorden. Zonder hem nog een blik waardig te gunnen draaide ik me om. Ik moest hier weg. Dus ik deed wat ik blijkbaar het beste kon, ik rende weg. Weg Elijah, weg van het feest, maar bovenal rende ik weg van de pijn. De pijn die ik al die jaren in het diepste van mijn ziel opgesloten had, en die me nu recht in het gezicht sloeg. Ik rende, zo snel ik kon.