3.

Die avond zitten we voor de tv met een bord eten op schoot. "Ik heb je ingeschreven voor je nieuwe school," zegt mijn moeder dan. Ik kijk haar geschrokken aan. "Wanneer moet ik beginnen?" vraag ik twijfelend. "Maandag," mompelt ze zacht. Ik kijk haar boos aan. "Geef je me nou serieus geen tijd om bij te komen, om te rouwen en om alles een plaats te geven?" vraag ik haar ongelovig. Ze zucht. "Schat, je moet erover heen komen." "Alleen tijd heelt." Ze kijkt me boos aan. "Wil je hier dan je hele leven op de bank blijven zitten?" zegt ze.
"Het liefst," mompel ik zacht, in de hoop dat ze het niet hoort maar niets is minder waar. "Jij gaat maandag naar school, punt uit!" gromt ze.
Ik gooi boos mijn bord op de grond. "Bekijk het maar! Jij denkt ook alleen aan jezelf, of niet dan!"
Ik ren naar buiten en voel de tranen vrij over mijn wangen rollen. Zonder na te denken ren ik de bos in en stop niet. Alle gedachten, verdriet komt naar boven. Ze maken me ziek, breken me.
Op gegeven moment kan ik niet meer en zak ik door mijn knieën. Het is inmiddels al gaan schemeren en ik leun tegen een boom. Mijn knieën druk ik tegen mijn borst aan en ik vouw mijn armen er omheen. Luid snik ik als mijn vader voor mijn netvlies verschijnt. Zijn lieve glimlach, zijn helderblauwe ogen die ik heb geërft, die me altijd zo liefdevol aankeken. Zijn woorden die me vertelden hoe trots hij op me was. Ik merk niet dat iemand dichtbij me sluipt. Pas als ik een hand op mijn schouder voel merk ik de persoon op.
Het is een meisje, met een indianenuiterlijk. Ze heeft best wel kort haar en vriendelijke, toch afstandelijke ogen die op dit moment bezorgd staan. Ik spring geschrokken op. "Gaat het?" mompelt ze bezorgd. Precies zoals mijn vader het altijd zijn. Ik houd het niet meer en werp me in haar armen. Ze troost me met lieve woordjes en kijkt me aan. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze lief. Ze heeft zich voorgesteld als Leah Clearwater. Ik vertrouw haar en vertel mijn verhaal, het maakt me niks uit dat ze een volkomen vreemde is. Het maakt me niks uit dat ze misschien wel in staat is om me te vermoorden. Of dat we in het donker in een bos zitten. Ik heb nou eenmaal iemand nodig die me een schouder biedt, en op dit moment is die iemand Leah.