Gehuld in vleugels

'Oh prinses, je bent waarlijk prachtig!'

'Het oranje koraal in je haar voegt alleen maar meer schoonheid toe aan je lange haar!'

De zeemeerminnen van het Paleis van de Oranje Parel zijn nog lang niet gestopt met het vertellen van hoe mooi ze er wel niet uitziet in haar ceremoniële jurk, die bestond uit een oceaankleurige jurk met een witte snede er in, belegd met witte parels en enkele zeebloemen. Haar haar was gekamd tot perfectie, en had enkele lange vlechten met witte linten erdoorheen gevlecht. Haar armen hadden lange oranje lint mouwen, terwijl haar schelpenbh glom met de oranje kleur die combineerde met de witte parels; Ze straalde als het licht van de zon.

Maar Seira stopte hen niet met over haar praten; Het was immers de eerste ceremonie sinds Sara haar koninkrijk heeft verwoest, ze zou hun plezier niet te gronde richten. Ze deed haar best om te lachen en vrolijk te zijn, ze zou immers gekroond worden als de koningin van de Indische Oceaan.

Maar diep vanbinnen hoopte ze dat haar wens uitgekomen zou zijn, en dat Mikeru misschien zou verschijnen.

De andere Prinsessen hadden zich ook aangekleed, maar niet één prinses kon de schoonheid evenaren van de door de zon gekuste schoonheid, die Seira was. De hele dag door was er muziek en gedans, zeemeerminnen zongen en lachten, tot ze gingen dineren. Na het diner, toen het dansen en gefeest weer begon, zwom Seira naar het balkon om bij te komen van al het gedans, en haar ogen keken op naar de wazige volle maan, die het koraal en de vissen verlichtte.

Ze moet er bijna tien minuten naar hebben gestaard, toen ze opschrok van een hand die op haar schouder werd gelegd. Ze keek op en zag lucia naar haar lachen. 'Lucia', de voormalige prinses van de Pink Pearl gaf haar een haast moederlijke lach.

'Je ziet er ongerust uit, ben je aan hem aan het denken?'

Seira keek weg een bloosde een beetje. 'J-Ja, heeft Luci je het verteld?' De godin giechelde en wenkte haar: 'Ja, ze heeft het me verteld voordat ze in slaap viel, waarom ga je niet even naar het oppervlak?'

De Prises keek naar haar 'Het oppervlak' Lucia knikte 'Hoewel je al eens eerder bent geweest, nu je op leeftijd bent zou je tijd boven er heel anders uit kunnen zien.' Lucia draaide zich om en begon weer terug naar binnen te gaan.

'En het feest dan?' Lucia draaide haar hoofd om en knipoogde. 'Wij zullen hun wel tegenhouden, ga jij maar omhoog en kijk naar de volle maan, ik geloof dat hij vannacht dichter bij staat.

Terwijl de godin terug naar binnen ging, keek Seira even gauw naar de deuren, waarachter al het gefeest zich plaatsvond, en naar de maan. Met een snelle zweep van haar staart, zwom ze omhoog naar het wateroppervlak 'Gewoon een snelle blik op de maan en ik ga weer terug.''

Maar als ze door de oppervlakte brak, en de koele zomerlucht inademde, wist ze dat ze niet zo snel terug zou gaan als ze dacht. Terwijl ze omhoog keek bedacht ze zich dat de volle maan veel feller was, en dat hij ook heel dicht bij de aarde leek te staan; Het leek alle sterren piepklein te maken omdat ze ze nauwelijks kon zien.

Seira begon verden er verder te zwemmen, tot ze op de open oceaan was en echt de stilte kon horen. 'Lucia had gelijk, vannacht voelt zoveel anders' Het maanlicht leek haar haar zo veel lichter te maken, alsof het een gouden kleur kreeg.

Terwijl ze de schoonheid van de maan bewonderde, werd ze losgetrokken van zijn schoonheid door iemand die naarbij zong, haar hart flipte bijna terwijl ze luisterde