Behind The Fairytale |28|

Behind The Fairytale |28|
Embry Call
Ze was hier blij, tevreden. Ze vertelde me over hoe veel vrediger het hier was dan bij de Volturi, ze probeerde haar verleden terug te zien met haar gave, maar zag enkel dingen die ze nog wist. Behalve af en toe wat herinneringen als klein meisje, ze had zelfs een keer gezien hoe haar moeder in het ziekenhuis lag en haar als pasgeboren baby vasthield. Ze was verschrikkelijk trots geweest dat ze die dingen boven kon halen. Ze kon stappen, nog niet heel erg goed, maar haar rugwas beschadigd geweest en haar borstkas had alles heel moeilijk gemaakt, maar ze kwam er boven op. De wonden geneesden sneller als ze normaal gedaan zouden hebben, door de kruiden die Dauwe elke dag aan Ashley gaf. Eerst strooide ze die bij de wonde, maar tegenwoordig had ze ook drankjes bij die Ashley op moest drinken. Ze zat dagen aan een stuk met de elfjes te praten, en ik begon ze beter en beter te verstaan. Al het vertalen en Dauwe die lessen Engels wou ik zo mij ook wat Lua leerde, zorgden ervoor dat ik me al wat beter kon uitdrukken. Andere elfen die ons eerst zo veel mogelijk ontweken, begonnen ons meer te vertrouwen, ze spraken vooral tegen Ashley, maar ook ik kreeg tegenwoordig wel wat aandacht. De oudere elfjes, sommige rond een jaar of vijfenvijftig - ze werden maximaal zestig, maar dat was uitzonderlijk - kwamen naar mij, niet naar Ashley. Ze wisten wat vampiers deden en dat ze gevaarlijk was. Heel sterk was en een gave had. Twee zelfs, reden genoeg voor hen om wat bang van haar te zijn. Ze vonden wolven veel natuurlijker dan vampiers, en bewonderden onze eigenschap om van vorm te veranderen.
‘Hey, mag ik eens iets vragen?’ Ik glimlachte naar haar.
‘Natuurlijk, vertel me. Wat wil je weten?’ Ze grijnsde terug en keek met haar glinsterende ogen naar mijn gezicht. Even werd ik betoverd door die blik, maar je zag dat ze ergens mee zat en dat zorgde ervoor dat ik niet helemaal volmaakt gelukkig kon worden van die ogen.
‘De elfjes, hoe hard lijken die op mensen?’ Vroeg ik haar. ‘Ik bedoel, hun bloed, ruikt het net als het voor mij doet, redelijk normaal, maar gewoon met een tikje elf? Is het moeilijk om hun bloed te weerstaan. Want ik zag je gezicht toen je het hert kreeg... Lijken ze eetbaar voor je?’
Ze dacht na. Over hoe ze roken? Over hoe ze het ging zeggen? Over waarom ik de vraag stelde? Ik wist het niet. ‘De elfjes... ze lijken eetbaar voor me. Ze ruiken beter dan hun geluid, zeg maar. Het hart van een weerwolf klinkt sterk. Het is een rustige bons die met een gelijk ritme slaat. Hun geluid klinkt sappig, maar ze stinken als de pest.’ Haar ogen glimlachten samen met de grijns die sierlijk op haar gezicht verscheen. ‘Het hart van de elfjes klinkt zo fragiel. Terwijl die spier het bloed veel te snel door hun aderen pompt, lijken ze op vogeltjes. Hun geur verteld me dat ik ze wel zou kunnen eten, maar ik zou het nooit voor mijn plezier doen. Ze zouden niet lekker zijn.’
‘Hoe dan?’ Ik probeerde het te begrijpen, maar wist dat ik dat nooit zou doen. Ik drink geen bloed, ik kan daar geen verschillen van smaak in maken...
‘Ken je de smaak die je proeft wanneer je net je tanden gepoetst hebt en dan een appelsien gaat eten? Je zal er nooit dood aan gaan, de smaak die je proeft is gewoon munt met het zure appelsienaroma door elkaar, niet lekker, maar eetbaar.’
Ik knikte, maar snapte het nog altijd niet. Nu even die vieze smaak die in mijn mond was gekomen bij de gedachte aan die mengeling wegkrijgen.

Zo, weer een hoofdstukje. Wat vinden jullie van de foto?
Bedankt voor de reacties!<33