021 - And the tears stream down my face.

Ik zit als een buideldier in elkaar gekropen. De tranen vallen over mijn wangen. Ik kan hier niet tegen. Dit is een keer met Beau gebeurd.
We gingen naar een party tent. We werden door een taxi samen opgehaald. We stapten glimlachend de taxi in. Het was onze eerste keer dat we -samen-uitgingen. We waren na de lange rit eindelijk aangekomen.
We stapten de tent met een glimlach binnen. Het was gezellig, we dansten samen.
Niemand die ons tegen hield. Totdat opeens een jongen kwam en die een klap in Beau’s gezicht gaf. Ik keek verward naar de jongen. ‘Beau, jij vuile vieze homo!’ zei de jongen. Hij verkocht Beau nog een klap in zijn gezicht. Er waren al veel mensen om ons heen komen staan.
Er kwam nog een sterke jongen erbij die Beau een knietje in zijn buik gaf. Beau kreunde van de pijn. En ik, Niall Horan, het bange kippetje stond er verbaasd toe te kijken. Ik wou hulp roepen, ik wou wegrennen samen met Beau. Mijn benen wilden niet meewerken. Ik keek nog steeds verbaasd en verward toe toen de jongen -die hem als eerste een klap verkocht- een keiharde dreun in zijn gezicht gaf.
Beau stortte langzaam in elkaar. Ik hoorde gegil en de snikkende Beau. Er kwamen grote mannen erbij. De jongen die Beau pijn hadden gedaan waren al snel weg gerend. Ik hoorde in de verte een ambulance. ‘Ni…nia…niall…help..me.’ zei Beau kreunend van de pijn. Ik zakte door mijn knieën naast hem.
De tranen rolde over mijn wangen. ‘Beau, sorry. Dat ik niks kon doen maar-‘ Ik kon mijn zin niet afmaken want Beau had al een vinger op mijn lippen gezet. Hij glimlachte één seconde en werd dan op een brancard gelegd. ‘Jongen, ben jij een vriend van hem?’ De ambulancebroeder wees naar Beau en ik zei met een piepstemmetje ‘Ja.’ Hij deed een gebaar na dat ik in de ambulance mocht. Ik stapte in de ambulance en keek naar Beau’s mooie -met bruin krullend haar- omlijnde gezicht.
Ik zat naast Beau op een stoel. Beau sliep nog rustig en af en toe hoorde je hem in zijn slaap praten. Hij werd wakker en opende één oog. Hij glimlachte en kreunde daarna. ‘’ Ugh… ik kan nog geen eens lachen. Zo zeer doet het.’ Nu glimlachte ik. ‘Jammer, nu kan ik jou mooie glimlach niet zien.’ Ik drukte een kus op zijn voorhoofd. Beau keek naar de klok op de muur. ‘Niall, je moet naar huis. Ik denk dat je moeder zich druk om je maakt.’ Ik schudde nee. ‘Ik blijf hier bij jou.’ Dit keer was het Beau die rustig schudde. ‘Nee, Niall luister naar me. Ik red me wel. Mijn vader komt zo.’
Ik stond op. ‘Oké. Ik zie je morgen.’ Ik drukte snel een kus op zijn mond en pakte mijn telefoon die op het tafeltje lag. Ik verliet Beau en liep naar mijn huis.