'O5

Alsof ik mijn vingers niet de baas ben, noch mijn ogen ben ik in een wip weer op zijn facebook. Ik voel me vies, een stalker die alles moet weten van een bepaald persoon. Voor je het weet print ik zijn persoonlijke foto's uit en hangen ze rond mijn kamer, ik schud mijn hoofd verward en klik op een album om er door te browsen.
Ik merk een bijzondere foto op, waar hij iemand lijkt te kussen, ik klik het open en zie een jongen met donker haar in zijn armen, hun lippen lijken wel aan elkaar bevestigd. Even kijk ik naar de comments. De jongen reageert eerst met zeemzoete woorden, maar als je wat verder kijkt staat er dat hij hem mist. En dat soort geslijm.
Ik slik een brok weg in mijn keel. Die Zayn Malik jongen valt dus op jongens?
Dit gaat echt te ver, ik weet zo veel over hem nu. Hij ziet er Pakistaans uit, wat ook blijkt uit zijn zusje's naam. Hij heeft een sixpack. Hij valt op jongens. Hij werkt bij de schoolradio. Zijn tweede naam is Jawaad. Niets op facebook is privé merk ik plots op.
Ik kijk nutteloos naar zijn profiel foto, bruine ogen. Weer een feit om toe te voegen aan de lijst. Ergens in mij voel ik de dwang om écht die lijst te maken. Om écht zo ver te gaan, maar ik veeg het gauw van tafel als ik mijn hoofd mijn kussen voel raken. Ik staar naar het plafond, mijn laptop ligt nog steeds zoemend op mijn schoot.
“Dus Niall..” mompel ik tegen mezelf. “Wat is er zo interessant aan die jongen?” Misschien had dat meisje het wel over een andere Niall? Maar had hij het niet beaamd? Ik graaf in mijn geheugen om hem te zien knikken, misschien wist hij wel meer over mij dan ik over hem.

Van ver gooi ik mijn hand naar mijn radio, waar nu zacht Michael bublé zijn stem laat horen. Ik leg mijn laptop weg zonder de moeite te nemen om zijn facebook af te sluiten en trek mijn shirt en broek uit om daarna warm in mijn bed te kruipen. Het leek wel alsof ik uitgeput ben door de emoties die ik voel, maar wat voel ik? Verwarring? Verwarring over wat? Ik schud mijn hoofd om de gedachten weer te laten verdwijnen. Ik sluit mijn ogen en bid om een rustige slaap, maar weet zeker dat die niet zal komen.
Na een uurtje enkel Michael en ik, schrik ik op van mijn mobiel. Op het schrempje staat een jongen met een donkere huid en een gulle lach, Beppe.
Ik dwing mezelf op te nemen en niet te rampzalig te klinken. “Hai schat,” meimer ik slaaperig.
“Lig je al in bed?” hoor ik hem verward vragen. Ik beaam zijn vraag:”Ik ben helemaal kapot.” Ik grinnik en hij steekt een verhaal af over wat er vandaag allemaal bij hem is gebeurt.
Ik weet vrijwel zeker dat hij dit doet om mijn stem te horen, we hadden vandaag maar enkele zinnen gewisseld. Dan denkt hij altijd dat er iets mis is, maar dat is niet zo, toch?