0.3

DAT KAN NIET! Ik gilde het uit... de tranen liepen van mijn wangen..
Waar? Bij je Lymfe... dus het kan je hele lichaam door?
Mijn moeder was ondertussen huilend de kamer uit gerend en belde mijn vader en praatte met een paar dokters...

Het was ernstig...
'Is er nog hoop? kunnen jullie er wat aan doen?'Zei ik
'We doen ons best..'


De volgende morgen moest ik mijn 1e chemocuur...
Ik werd allemaal nog meer misselijker en langzamerhand viel mijn haar uit....






nu was ik alweer bezig met mijn 30 chemo...
Mijn vriendin vond het vreselijk voor me...
Er kwam een dokter met een tijltje...
Ik moest overgeven
Hij zei:'sorry, we kunnen niks meer doen voor je...'
Ik moest huilen... 'Hoelang heb ik nog?'
'nog een paar weken'zei hij

'NEE, IK MOET BLIJVEN LEVEN, HET IS NOG NIET HET EINDE... er is nog hoop....'