We care for you.

Er gleed een rilling over mijn rug toen Renesmee haar hand op mijn wang legde. ’Ik hoop dat het lukt,’ fluisterde ze.
Het zou vast geen probleem zijn. Het was een puinhoop in mijn hoofd, waarschijnlijk zou ik niet veel weerstand bieden.
’Hier komt het,’ zei Renesmee met haar zachte stem. Het laatste wat ik zag was haar beeldschone gezicht dat vervangen werd door de woonkamer van de Cullens. De sfeer was somber. In de hoek van de kamer zag ik Alice op de grond zitten, ze had haar gezicht verborgen in haar handen en schudde zachtjes haar hoofd. Ik wou naar haar toelopen, mijn armen haar slaan en vragen wat er was. Ik wou haar troosten, maar kon niet naar haar toe. Meteen vervaagde het beeld. Ik werd nu omringd door een bomen en struiken, pas na enkele seconden besefte ik dat ik in het bos in Forks stond. Een hard scheurend geluid verbrak de vredige stilte. Ik keek achter me, waar een boom door midden gebogen tegen een andere boom leunde. Weer een scheurend geluid later lagen beide bomen op de grond. Met grote ogen keek ik naar Jasper die vol razernij een boom, met wortel en alles, uit de grond trok.
’Niet doen,’ klonk er plots. Ik herkende, tot mijn verbazing, mijn eigen stem. Jasper aarzelde een moment en ik keek mijn richting uit. Ik wist dat hij me niet kon zien, me niet gehoord kon hebben. Maar iets in zijn uitdrukking gaf blijk dat hij op één of andere manier mijn aanwezigheid voelde. Hij liet de boom vallen, schudde zijn hoofd en liep toen schreeuwend het bos uit.
Het beeld veranderde weer. Ditmaal stond ik in Alice’ slaapkamer. ’Ik mis haar ook,’ mompelde ze, terwijl ze afwezig over Jaspers rug streek.
Het deed pijn om haar zo te zien, om hem zo te zien. Om te weten te komen dat hij wel om me gaf, om me geeft. Voor de zoveelste keer voelde ik de tranen langs mijn gezicht stromen.
’Genoeg Renesmee,’ hoorde ik Edwards stem ver weg zeggen.
Het beeld van Jasper en Alice vervaagde en werd vervangen door Renesmees bezorgde gezicht.
’Gaat het?’ vroeg ze.
Ik knikte, niet overtuigend en slaakte een diepe zucht.
’Je was dan niet lang bij ons,’ begon Edward, 'maar dat betekend niet dat je niets voor ons betekend.’
Renesmee knikte instemmend. ’Je hebt alleen Alice en Jasper gezien, maar iedereen –zelfs ik- geeft om je.’ Ze glimlachte bemoedigend naar me.
’Waarom maken jullie het me zo moeilijk?’ vroeg ik met trillende stem. ’Ik kan niet met jullie mee, ik moet bij mijn familie blijven.’
‘En wat als we zeggen dat jouw familie misschien niet je echte familie is?’ vroeg Edward.
Dan zou ik hen meteen verlaten omdat ik niets om hen gaf en zij ook niets om mij.