A ranger/traitor 49

Miko slenterde wat rond. Will en Malcolm bespraken momenteel wat ze gingen zeggen tegen de mensen hier en daarbij was hij van weinig nut. Daarom had Will hem aangeraden om contact te zoeken met de bewoners hier. Dat zou zeker hun vertrouwen versterken en dat konden ze wel gebruiken. Tot hiertoe had Miko echter nog niet veel anders gedaan dan rondlopen. Iedereen was druk in de weer met het één of het ander en hij durfde niemand te storen. Daarbij was hij bang dat hij iets doms zou doen bijvoorbeeld iets proberen te zeggen tegen een dove zoals daarnet. Hij besloot maar even naar Zoef en Trek te gaan, zodat hij toch niet volslagen nutteloos lag rond te dolen.
Daar wachtte hem een verrassing. De paarden waren niet alleen. Het dove meisje was er ook. Ze schrok ontzettend toen hij plots naast haar opdook. Ze had hem natuurlijk niet horen aankomen. Miko moest lachen toen hij zag wat ze aan het doen was geweest. In Zoefs manen zaten enkele vlechten. Verlegen begon het meisje ze los te maken, maar Miko nam haar hand vast.
“Laat maar, ze zijn leuk.” Dat verstond ze natuurlijk niet, maar zijn gebaar begreep ze wel. Zoef brieste, alsof hij zijn instemming wilde betuigen. Alle aandacht leek hem wel te bevallen. Miko begon nu zelf ook een vlecht te maken. Het meisje snapte wat hij wilde zeggen en ging verder met haar vlecht. Ze deed het veel sneller en beter dan Miko. Gelukkig hadden jagerspaarden lange manen en werden ze niet kortgeknipt zoals strijdrossen. Miko bedacht zich dat hij de naam van het meisje nog niet wist, maar hij kon haar er niet naar vragen. Behalve doof leek ze ook stom te zijn want tot hiertoe was er nog geen geluid over haar lippen gekomen.