003. || Lena Evanuels.

Ik opende mijn ogen en merkte dat mijn achterhoofd verschrikkelijk brandde. Ik duwde me omhoog op mijn ellebogen en legde mijn benen over de rand. Ik keek naar het kussen dat een beetje bebloed was, en keek daarna naar de omgeving. Het leek op een vervallen kamer, een oude kamer vol stof, spinnenwebben en afgebrokkeld behang. De ramen waren beslagen en ook al stond het raam niet open, ik voelde een briesje langs mijn haar gaan.
      Ik stapte uit bed en liep naar een kastje. Ik maakte één van de laden open en er lagen foto’s in. Oude foto’s, foto’s in de kleuren sepia, zwart-wit en grijs. Ik bedacht me opeens dat die bijzondere kinderen hier ook moesten zijn. Ik liep naar de deur en zonder de deurknop aan te raken ging de deur al piepend en krakend open. Ik stond aan de grond genageld, maar ik besloot door te lopen.
      ‘Hallo?’ zei ik met een harde toon erin. Geen antwoord.
      Hoe vaak ik het ook probeerde, ik kreeg geen antwoord. Ik moest naar beneden, maar dan moest ik wel eerst de trap vinden. En op welke verdieping bevond ik me? En moest ik weg gaan? Moest ik oma bellen? Ik zag binnen handbereik een telefoon rechts van me liggen. Hij lag in een houder die op een zombiehand leek en die houder lag op een kastje. Ik liep er zachtjes naar toe en pakte de telefoon. Nadat ik de telefoon had gepakt, ging de hand met een snelle boog dicht. Ik schrok me figuurlijk kapot. Ik toetste zachtjes het nummer in van oma, maar opeens verdween de telefoon, en hoorde ik gegiechel. Ik kneep mijn ogen samen.
      ‘Is daar iemand?’ vroeg ik. Alweer geen antwoord.
      Ik besloot over de overloop naar de trap te rennen. Zodra ik één stap op de trap zette, gleed ik weg, naar beneden. Op het laatste lag drijfzand, en ik ging erin. Ik kwam uit in een donkere kelder, ik zag niet voor ogen. Links van me ging een lichtje aan, en daarna in de rest van de kamer ook. Ik rilde, pakte een lichtje en ging niet naar de trap; ik liep verder de kelder in. Misschien lag hier mijn rugzak, want in de kamer waar ik wakker werd lag de rugzak ook niet. Ik kon niets vinden, dat kwam misschien doordat mijn hoofd er niet zo bij was. Ik vond dit wel verschrikkelijk eng, aangezien er al heel wat dingen zijn gebeurd waardoor ik schrok.
      En ik was ook nog de enige in het huis. Maar waar waren die bijzondere kinderen dan?

Ik heb even een kort hoofdstukje gedaan, ik voel me niet zo erg lekker. Maar ja, nu kunnen jullie weer even lezen, haha! En ik vind het geweldig, al die lieve, grappige en inspirerende reacties! Écht geweldig hoor! Morgen/Vanavond krijgen jullie nog een hoofdstuk <3.

Groetjes, de blije Morrison!