Hoop

Harry had nooit een gemakkelijke relatie gehad met haar broer. In alle eerlijkheid lag dat waarschijnlijk grotendeels aan haarzelf en haar verdomde gewoonte om naar de dichtstbijzijnde fles te grijpen op het moment dat het even tegenzat. Maar het was echt niet haar bedoeling om met haar slordige omgang met haar eigen gezondheid haar broer onnodig veel zorgen te baren. Ze gaf oprecht om hem en daarom was ze ook blij dat hij haar voor het eerst in meer dan twaalf maanden weer eens voor een kopje thee had uitgenodigd, al was het pas na herhaaldelijk aandringen van haar kant zo ver gekomen.
En nu was ze nog gelukkiger dan ooit dat ze op de bank zat in Johns nieuwe woning. Ze had wel geweten dat haar broertje een kamergenoot had - van zijn eigen magere inkomen kon hij nauwelijks een kartonnen doos betalen -, maar dat had haar niet hierop voorbereid.
Ze verborg haar glimlach achter haar kopje en hoopte dat haar kleine broertje meer geluk zou hebben met zijn Sherlock dan zij met haar Clara. En misschien, heel misschien, zou ze zelf dan ook nog wel eens een vrouw tegenkomen die het waard was van de drank af te blijven.