Chapter 5: I lost Myself

I lost Myself

Dat was de eerste keer dat ik mezelf pijn deed. Maar vooral niet de laatste keer. Diepe schrammen bevonden zich op mijn pols, de pijn die ik hierdoor leed gaf me een soort van kick. Op school was ik een soort van doelwit doordat ik niet veel zei en doordat mijn dikke truien niet "modieus" genoeg waren. Ze schelden me uit voor de vreselijkste dingen die je maar kon inbeelden. Zelf mijn beste vriendin, ik dacht toch dat ze me beste vriendin was. Ze heeft me laten stikken, net als mijn moeder. Ik verstopte me zoals altijd in de wc hokjes en wachtte tot de volgende les begon. Leraren merkte wel op dat er iets gaande was. Maar deden niets, behalve mijn leraar van lichamelijke opvoeding, daar kon ik het goed mee vinden. Ik nam nooit deel aan de les, aangezien mijn armen En benen onder de blauwe plekken en de schrammen zaten, ik vond altijd wel een excuus. Hij vroeg het me gewoon recht uit. Ik had willen zeggen dat mijn vader me misbrukt, dat ik mezelf pijn deed om even de pijn in mijn hart te vergeten, ik had willen vertellen dat iedereen me haat, maar er kwam geen woord uit mijn mind, ik durfde niet, nu nog niet. Hij zei als ik er klaar voor was altijd bij hem mijn hart kon luchten. Die woorden herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ze wekten en warm gevoel op vanbinnen. Hij gaf me iets dat niemand me ooit heeft gegeven, hij gaf om me. Bij die gedachte ontplofte er een bom van vlinders in mijn buik. Ik kon die gedachte niet bedwingen, het ging gewoon vanzelf.

De pesterijen gingen maar door en door. Niemand zei er iets van, niemand deed er iets aan.  Ze noemde me "dik", "lelijk", maar jammer genoeg, ik geloofde ze. Ik geloofde ieder woord dat ze zeiden over mij. Ze hadden gelijk ik was dik en lelijk, ik zag eruit als een varken. Alles wat ze zeiden was de waarheid, dacht ik. Door dat ik ze ben beginnen geloven ben ik mijn zelfvertrouwen kwijt geraakt, niet dat dat nog zoveel was maar het was nu helemaal weg. Ik was mijzelf verloren, ik had haar ergens kwijt geraakt.