Relaties

Ik zat een beetje ongemakkelijk achter op de fiets. Gelukkig fietste Sam niet te snel of ruig, want ik durfe me niet zo goed aan zijn lichaam vast te houden. Ik was achterop gaan zitten met één been aan elke kant van de fiets, zodat ik kon balanceren en rechtop kon blijven zitten. 'Waarom wil je naar Nathalie?' vroeg Sam ineens. Ja, waarom wilde ik het eigenlijk. Ik had weer eens impulsief gehandeld. Waarom zou ik haar gaan lastig vallen met mijn Rory verhaal? Het was toch niet gebied van intresse. Die lag bij die Mike. Mike was wel aardig, maar een vriend? En Sam ook niet, die spreek ik nog minder? Maar wat was Nathalie dan van mij? Was zij wel een vriendin van mij? Ik kende haar ook pas sinds maandag. Bij wie hoorde ik nou eigenlijk thuis?
Veel mensen vinden het belangrijk om bij een groep te horen, daarom waren er zoveel groopies op school. Voor maandag zou ik gezegd hebben dat ik bij de cheerleaders hoorde, maar op dit moment snapte ik nog maar weinig van mijn leven. Nathalie had in mijn ogen alles wel mooi voor elkaar. Ze had een goed vriend,Sam, die ze al heel lang kende. Ze had Mike, het vriendje. En ook al maakten de twee jongens net in het café ruzie, en wist ik niet waar het over ging, mijn gevoel zij dat alles goed in elkaar zat. ´Ik weet het niet,´zei ik tegen Sam. Ik kon niet zien wat hij dacht, omdat ik bij hem achterop zat.
Na een tijdje kwamen we uit bij het huis van Nathalie. Ik wist waar het was. Het huis stond vlakbij een park waar ik als kind wel eens speelde. Ik stapte af, maar twijfelde. Sam keek me vragend aan. ´Wat wil je nou?' vroeg hij, een beetje verwijtend. Dat was niet raar, hij had me helemaal hierheen gebracht en vervolgens wilde ik niet meer. 'Sorry Sam,' begon ik, maar zijn blik legde mij het zwijgen op. Sam zuchtte, en schudde zijn hoofd. 'Wat voor een mens ben jij nou?'vroeg hij. Maar het was niet eens een vraag. Sam gaf de fiets, waarvan hij het stuur nog vast hield zodat hij niet om zou vallen, weer terug aan mij. 'Ga maar gewoon naar huis,' mompelde hij. Ik deed wat hij zei.
Op een één of andere manier voelde ik me verslagen. Verslagen door mezelf. Ik wierp nog een blik achterom terwijl ik wegfietste. Sam verdween in zijn gelukkige wereldje bij Nathalie, mijn net niet vriendin die me niet eens weg zag fietsen. Teleurgesteld fietste ik richting mijn huis. Op de oprit zag ik een vreemde auto, maar ik stond er niet bij stil. Toen ik eenmaal in bed lag, viel ik vreemd genoeg meteen in slaap. Een onrustige slaap. Een nachtmerrie. Rennen, rennen, rennen. Ik was ermee bekent. In mijn droomwereld waar alleen ik de weg wist, kon alleen ik de uitweg vinden. Maar ik wist waar ik heen moest rennen, het is niet de eerste nachtmerrie die ik ooit gehad heb. Terwijl ik word achtervolgd door kwade monsters, terwijl ik over de harde straten van het denkbeeldige stadje ren, lijkt deze droom anders te zijn. Het lijkt wel of ik, ondanks de verlatenheid in de droom, niet alleen ben. Sneller dan normaal nog ren ik naar de uitweg, en bezweet schrik ik wakker.