Hoofdstuk 1.3

Ik stopte voor het portret van de Dikke Dame, en nog voor ze: 'Paswoord?' kon vragen, mompelde ik: 'Gouden ballen.' Het portret zwaaide open en ik spurtte naar binnen.
De leerlingenkamer was bijna leeg, op een meisje na dat over een rol perkament gebogen zat. Ik hoorde zacht het krassen van haar veer op het perkament.
Ik liet me neerploffen op de zetel voor de haard. De vlammen flakkerden en verwarmden de hele kamer. Er droop water van me af, die de kussens natmaakten. Maar ik trok het me niet aan. Een rilling liep over mijn rug, en nog voor ik er wat tegen kon doen, begon ik te huilen. Ik snikte hartverscheurend en verborg mijn gezicht in mijn handen. Weer vonden de tranen hun weg naar beneden over mijn wangen.
'Gaat het?' vroeg een zachte stem. Ik keek naast me. Het meisje dat zonet nog had zitten schrijven, zat nu naast me en keek me bezorgd aan. Haar gezicht stond vriendelijk. Het voelde vertrouwd. Ik begon hakkelend en snikkend het verhaal te vertellen.
Nog meer tranen rolden over mijn wangen. Ik rilde toen ik terugdacht aan hoe het was, onder water, op de bodem van het Zwarte Meer. Ik kon het ijskoude water haast weer voelen. De angst die ik toen voelde borrelde weer op. Er ging een huivering door me heen toen ik over mijn bijna-doodervaring vertelde.
'M..Maar toen,' snikte ik, 'Konden Ginny en ik ontsnappen. Ik rende hierheen, en Ginny-' Als een klap van een koud, hard voorwerp in mijn gezicht besefte ik dat ik niet wist waar Ginny was. 'Ginny!' gilde ik. Ik sprong op en sprintte naar de uitgang van de leerlingenkamer.
'Miloney? Wat ga je doen?' hoorde ik het meisje achterna roepen, maar het kon me niet schelen. Ik rende zo hard ik kon weer de trappen af, de binnenplaats over, richting het Zwarte Meer.
Hijgend hield ik halt. Ik zag Ginny tegenover Patrizio staan. Patrizio zag mij aankomen, en beëindigde hun gesprek door zacht te zeggen: 'Dus je vergeet de afspraak niet, hm?'
Ginny knikte haastig. Patrizio en de Zwadderaar die mij onder water had gehouden, stapten langs me heen en verdwenen. Ik keek hen vol haat aan.
Toen rende ik naar Ginny. 'Gaat het?' vroeg ik. Ze knikte weer.
'Ehh... Die... Patrizio zei iets over een afspraak...' vroeg ik aarzelend. Ginny antwoordde niet, maar wees naar achter me. Ik draaide me om, en zag Liz aankomen, samen met het meisje dat ik in de leerlingenkamer het verhaal had verteld.
'Ze heeft me alles verteld,' zei Liz bezorgd, terwijl ze naar het meisje gebaarde, 'D..Daniel is dus... dood?'
We knikten. Liz haalde diep adem. 'En hij ligt hier... nu... onder water?' Ze gebaarde trillend naar het verraderlijke stille oppervlak van het Zwarte Meer. We knikten opnieuw.
We staarden met z'n vier in stilte naar het meer. Af en toe rimpelde het oppervlak door de wind, maar verder lag het vredig stil.
'Hij kan daar toch niet blijven liggen?' doorbrak het meisje de stilte opeens.
'Nee, eigenlijk niet nee...' beaamde Ginny, 'We moeten het... opduiken ofzo.'
'Hoe?' vroeg Liz.
'Ehh... Je hebt... de Bubbelbolbezwering, maar ik weet niet hoe die moet,' zei ik, 'Maar... We kunnen ook kieuwwier gebruiken?'
'In de kassen ligt vast nog wel wat.' zei Liz. We keken elkaar aan. Toen renden we naar de kassen.