Chapter 4.3 - Piracy

Ze had gelijk gehad- genoeg slachtoffers om een zwaard te pakken. Ze probeerde niet teveel naar hun verwondingen te kijken, wetend dat de moed haar dan volledig zou ontglippen. Op dit moment verkeerde ze nog in een soort roes- een gevoel van adrenaline en onoverwinnelijkheid. Een flard van een herinnering schoot door haar geheugen. De loop van een pistool, koud en hard tegen de zijkant van haar hoofd. Zodra ze probeerde er grip op te krijgen, was het alweer verdwenen.
Huh. Raar.
Ze schudde het uit haar hoofd en richtte zich op het hier en nu. Haar oog viel op een lang, dun zwaard dat er ondanks de bloedvlekken prachtig uitzag. Het lag verlaten op het dek, eenzaam, uitnodigend. Alsof het daar speciaal was achtergelaten voor haar om het te pakken.
Een lichte grijns speelde om haar lippen terwijl ze het van de grond griste. Het voelde aangenaam, vertrouwd. Was zwaardvechten onderdeel van haar vroegere leven geweest?
Het maakte niet uit. Ze stond daar nog met het zwaard in de hand, toen ze vanuit haar ooghoeken iets zag flitsen. In een reflex draaide ze zich een kwartslag en hief haar glanzende nieuwe aanwinst in de lucht.
Het geluid van metaal op metaal. Ze keek recht in de ogen van een man die ze niet herkende - iemand van het andere schip, blijkbaar. Zijn ogen werden groot toen hij haar gezicht zag.
"Maar... Jij bent een méisje!"
"Wat dacht je dan, een sirene?" De woorden rolden gemakkelijk uit haar mond, haar ene wenkbrauw ging haast automatisch de lucht in. Wauw, ze begon hier zowaar plezier in te krijgen!
"Nee, dat, ik, ik bedoel..." stamelde de man, die haar verbijsterd aankeek. "Het is gewoon zo-"
"Je geeft maar een gil als je eruit bent," onderbrak ze hem alvorens onder zijn arm door te duiken en te maken dat ze wegkwam.
Meteen viel haar blik op een tafereel verderop. Daar stond Jack afwezig voor zich uit te staren, terwijl vanachter hem een man op hem afsloop met een dolk in zijn hand. Hij stond op het punt om toe te steken...
Een onverwachte golf van paniek doorstroomde haar en ze deed haar mond open om schreeuwen.

"SPARROW! ACHTER JE!"
Jack gunde zichzelf niet de tijd om te kijken waar de gil vandaan kwam, of wie hem had geslaakt- hij draaide zich gewoon om en stak blindelings toe met zijn zwaard. De plotselinge weerstand en de snak naar adem vertelden hem dat hij iemand had geraakt. Het was de man die hij zojuist bedreigd had, die hem had gewezen op zijn vergissing. Als het überhaupt een vergissing was. Het was natuurlijk ook nog mogelijk dat hij gewoon had gelogen om hem in de war te brengen... Nou, hijzelf zou het hem in ieder geval niet meer kunnen vertellen, want hij zakte met een zwaard in zijn buik op de grond.
"Sorry, maat, daarvoor zul je toch echt vroeger moeten opstaan," zei Jack, zijn zwaard terugtrekkend.
Hij keek om zich heen naar degene die hem had gewaarschuwd. Het was een bekende stem geweest, vertrouwd bijna. Maar wie...
Een donkere vlecht, dansend in de mensenmassa. Zijn ogen werden groot toen het kwartje viel.
Marin.