2.

Ik duw mezelf uit de vensterbank en loop naar beneden. Mijn moeder zit op de bank met een kussen in haar handen, over haar wangen lopen tranen en haar onderlip trilt oncontroleerbaar. Een vlaag medelijden overspoelt me en ik ga naast haar zitten. Voorzichtig sla ik mijn arm om haar heen en mompel troostende woorden. Na een half uur later kalmeerde ze een beetje.
"Gaat 'ie weer een beetje?" vraag ik bezorgd. "Ja, ik denk het wel." Ze veegt een verdwaalde traan weg. "Mam," vraag ik voorzichtig. Ze knikt als teken dat ik verder kan gaan. "Zullen we samen door het bos heen lopen?"
Ze keek me even met grote ogen aan. De reden van haar reactie was omdat voor pap overleed, dat we dat samen altijd deden. Na zijn overlijden verviel dat.
Ze knikt en we trekken onze jassen aan. Samen lopen we zwijgend door het bos. "Misschien is het wel beter hier," mompel ik met tegenzin. Mijn moeder zucht opgelucht. "Zeker," zegt ze glimlachend. Ik glimlach zelf ook tevreden. "Weet je nog, dat jij altijd in bomen klom en dat ik dan hysterisch gilde dat je eruit moest komen?" Mijn moeder glimlacht bij die herinnering en ook ik kan een glimlach niet tegenhouden.
"Ja, en dan keek iedereen ons aan alsof we ontsnapt waren uit het gekkenhuis." We schieten in de lach.
"Deels waar," grijnst mijn moeder plagend. Ik geef haar een duw en ren vooruit. Lachend rent ze me achterna.
Net zoals vroeger.