De andere Holmes

‘Sherlock! Ik heb je nodig!’ Lestrade probeerde de deur boven aan de trap die hij met twee treden per stap had beklommen. De deur was open en hij stapte een verlaten woonkamer binnen. Hij kwam hier veel vaker dan hij zou willen. Desondanks slikte hij liever zijn trots in en onderging Sherlocks griezelige enthousiasme voor moordzaken en de constante stroom van beledigingen die tussen de briljante deducties doorkwam dan dat hij toezag hoe zijn team van de beste detectives in heel Scotland Yard vastliep en hij de zaak onopgelost zou moeten laten.
De woonkamer bleek toch niet zo verlaten te zijn als hij had gedacht toen er opeens een figuur oprees uit een stoel die met zijn rug naar hem toe stond. De onbekende man droeg een onberispelijk pak, had een paraplu in zijn rechterhand en straalde een air van zelfverzekerdheid en macht uit. Hij zag er niet uit als een doorsnee inbreker, maar de meeste mensen die ongewenst Sherlocks huis binnendrongen waren waarschijnlijk sowieso iets heel anders dan dat.
‘En wie ben jij?’
‘Holmes,’ antwoordde de man simpelweg. Lestrade’s achterdocht groeide. Hij sloeg zijn armen over elkaar in een demonstratief niet-geïmponeerd gebaar.
‘Je klinkt heel overtuigend, maar ik ken Sherlock Holmes. Jij bent hem niet.’
De man vertrok geen spier. ‘Uitstekende observatie. Jij moet DI Greg Lestrade zijn, als ik me niet vergis.’
‘Hoe ken je mijn naam?’
Een gebaar van de hand die niet een paraplu vasthield leek aan te moeten geven dat dat geen belangrijke vraag was. ‘Geclassificeerde informatie. Je zoekt Sherlock?’
‘Ja.’
‘Hij bevindt zich op dit moment met John Watson in het mortuarium.’ Lestrade fronste, dus voegde de man er aan toe; ‘Levend.’
‘Prima.’ De man was misschien erg vreemd, maar zelfs als het een of andere rare bekende van Sherlock was vormde dat geen reden om hem niet te geloven. Lestrade wist dat Sherlock veel tijd in het mortuarium doorbracht voor zijn “experimenten”, zoals John ze noemde, maar hij dacht daar liever niet te veel over na.
Hij stond al op de bovenste trede, op weg naar het mortuarium om Sherlock en John op het plaats delict te krijgen, toen hij zich bedacht en nog eens omkeerde. De man stond nog steeds in dezelfde houding in de kamer.
‘Wat was de naam ook al weer?’
‘Zoals ik al zei, Holmes.’
‘Maar -’
‘Mycroft Holmes, Sherlock’s broer.’
‘Er zijn twee van hem?’ Onmiddellijk voelde de situatie een stuk minder bizar. Lestrade had geen manier om de woorden op hun waarheid te controleren, maar de uitleg klonk aannemelijk genoeg als je alle feiten bekeek.
Mycroft Holmes keek een beetje zuur in reactie op Lestrade’s vraag. ‘Hij prefereert het om als een apart individu te worden gezien en ik moet zeggen dat ik in dit zeldzame geval zijn sentiment deel.’
Lestrade stak grijnzend zijn handen in de lucht. Hij kon niet anders in deze belachelijke situatie - hij stond tegenover de broer van de beroemd-beruchte Sherlock Holmes. Dat de man familie had was een van de eerste tekenen dat hij niet uit een scheikundelab was weggelopen. ‘Het spijt me. Maar als zijn broer moet jij van alle mensen toch begrijpen dat hij nogal -’
‘Infantiel kan zijn?’ vulde Mycroft aan. Het duurde even voordat Lestrade een antwoord bij elkaar kon schrapen, en dat leek opgevat te worden als een teken dat er een andere beschrijving werd gezocht. ‘Exentriek? Asociaal? Psychotisch? Narcistisch?’ somde Mycroft onbewogen op.
Lestrade gaf het niet graag toe, maar hij was onder de indruk. ‘Ik zal zorgen dat ik niet nog eens de fout maak aan te nemen dat alle Holmes’en hetzelfde zijn.’
Mycroft glimlachte. Het zag er een beetje vreemd uit bij zijn verder zeer imposante uiterlijk, maar op een positieve manier. ‘Mag ik dat als een compliment opvatten?’
‘Absoluut.’
Geen van beiden leken ze te hebben gemerkt dat er een stilte was gevallen tot Lestrade zich een minuut later met een schok herinnerde dat hij haast had. Hij hield de blik van Mycroft nog wat langer vast terwijl hij achteruit door de deuropening liep.
‘Misschien lopen we elkaar nog wel eens tegen het lijf.’
‘Daar zal ik voor zorgen,’ hoorde hij Mycroft nog roepen toen hij al half de trap af was gedaald, en op een of andere manier had Lestrade niet het gevoel dat hij een grapje maakte. Hij glimlachte toch.