Chapter 4: I'm Screaming but it's like nobody can hear

I scream, but it's like nobody can hear

Tranen stromen nu over mijn wangen, waarom? Ik heb jaren aan een stuk geweend en toch, altijd als ik hierover vertel, schrijf of denk, dan komt altijd die zelfde brok in mijn keel. 

Mijn moeder was dus de enige kostwinner in huis, ze deed taken bij om zo een beetje meer te verdienen. Hierdoor was ze vaak 's avonds laat thuis of kwam ze gewoon niet thuis. Mijn vader dronk  altijd maar meer en meer. Omdat mijn moeder zelden thuis was kwam hij niet aan zijn trekken, als je begrijp wat ik bedoel. Daarom liet hij zijn oog op mij vallen. Ik begreep niet hoe hij dat zijn bloedeigen dochter kon aandoen. Het begon onschuldig, maar hij wilde altijd maar meer en meer. Waarom merkte mijn moeder dit niet? Na een half jaar is mijn moeder ingestort, ze kon niet meer. Ze heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen maar zodra ze thuis kwam heeft ze er een punt achter gezet door een overdosis aan pillen. Ze liet me stikken. Gewoon achtergelaten met die man, die man die een drankprobleem heeft en zijn handen niet kon thuis houden. In die tijd was ik dan ook meer dan blij om op school te zijn. Viel er een lesuur weg? Geen probleem, ik bleef wel tot de laatste bel ging. Hoe minder thuis, hoe beter heb ik altijd gedacht.

Mijn thuis was geen thuis meer. Mijn vader bleef maar doorgaan, ondertussen had ik wel de schakelaar in mijn hoofd gevonden. Thuis wist ik hem af te zetten, alsof alles even geen realiteit was en niet gebeurde.
Ik zag er belaberd uit, ik probeerde de blauwe plekken te verbergen door lange truien met hoge kragen.
Ik weende in de toilet kotjes de hele pauze lang, iedereen keek naar mijn rode wangen maar niemand gaf medeleiden aan me, alsof ik niets was.
Die ene keer toen ik de schaar zag liggen, toen dacht ik niet maar deed gewoon. De punt van de schaar drukt tegen de binnenkant van mijn pols en niet veel later drupte er bloedvlekken op de badkamer grond. Het deed pijn, maar door die pijn vergat ik even de pijn in mijn hart. Het was een schreeuw om hulp, maar het was alsof niemand het hoorde.



Hint Hint: Ik word héél blij van reacties