I left the love of my life behind me...

Lilly;
De uren gingen te snel voorbij, en de tijd die we samen hadden was veel te kort. Over drie uur vertrok ons vliegtuig. We vertrokken een uur geleden met de auto van Stefs vader. Stef en ik hadden afgesproken om elke week een uur te bellen met elkaar. Mijn ouders hadden er begrip voor en betalen vanaf nu mijn telefoonrekening. Op voorwaarde dat ik meehelp in het huishouden. Dat kon ik wel aan.
Een uur geleden zijn we aangekomen op het vliegveld, we zijn nu aan het wachten om in te checken. Sophia belt met haar vriend, en Wouter is Lukas aan het plagen. Ik heb Jamie in mijn armen vast en Lizzy is met Iris aan het spelen. Ik zit op mijn koffer, ja lach me maar uit ! Ik heb last van een te hoge bloeddruk en dan kan je niet lang rechtstaan of je valt flauw. Het was na een uur eindelijk aan ons om in te checken. We gaven onze vliegtuigtickets aan de mevrouw achter de balie en we werden door zo’n metaaldetector gesleept. “Willen de passagiers van de vlucht Toronto, Canada zich naar het vliegveld begeven, dank u vriendelijk. “ zei een stem via een speaker die je nauwelijks kon verstaan. Dit was het. Het was voorbij, mijn leven in België is voorbij. Ik loop met de rest naar het vliegtuig. Als we voor de trappen van het vliegtuig stonden omhelsde ik Stef voor de zoveelste keer die dag. “We bellen elke week hé ?” vroeg Stef onzeker.
“Tuurlijk” antwoordde ik. “Ik heb nog iets voor je” zei hij en hij haalde een klein pakje uit zijn zak. “Stef, dat had je echt ni..-“ Hij liet me niet uitspreken “Jawel, dat moest ik wel, maak het pas open als het vliegtuig vertrokken is, okay ?”
“Beloofd.” zei ik, en hij gaf me een zachte kus op mijn voorhoofd.
“Lilly! We weten allemaal dat jullie elkaar supergraag zien, en ik ben daar helemaal voor hé, wat je maar wilt, maar het vliegtuig gaat vertrekken, en ik wil niet dat mama mij op me kop geeft omdat we jou vergeten zijn !” zei Wouter. Tot we in Canada waren had hij ‘de leiding’ over ons en daar was hij maar al te blij mee. Sophia ging niet mee, ze wou hier haar studies afmaken. “Ik kom al, ik kom al” zei ik geërgerd. “Toen ik mijn hoofd terug naar Stef draaide gaf ik hem per ongeluk een zoen op zijn mond. “Ow, sorry” zei hij, blosend. “Geeft niet. Stef, je zal altijd mijn beste vriend blijven en ik hou van je, vergeet dat nooit.” En ik gaf hem een kus op zijn mond, deze keer niet per ongeluk. Ik stapte het trapje op, keek op de bovenste tree nog es om naar Stef en Sophia, ik z wierp ze een handkus en liep naar de rest.