1.0

Aan allebei de kanten van me werd aan me getrokken, ik voelde mijn botten kraken en ik keek mijn twee "vriendinnen" neidig aan. Ze lieten tegelijk los waardoor ze allebei achterover vielen en ik had het gevoel alsof mijn armen rubber waren ofzo, ik voelde ze haast niet meer en ze hingen daar maar. Ik zuchtte diep en keek toen naar Jade, haar net nieuwe skinny jeans waren gescheurd en er zaten in allebei de mouwen bij haar elleboog twee gaten.
Lilly daarintegen had al haar kleren zonder een scheurtje of wat dan ook, ze waren alleen wel vies. Lilly woonde op een paardenranch en dan droeg ze nog wel is een overal, gewoon handig, met hokken schoonmaken enzo. Lilly, Jade en mijn ouders waren allemaal goed bevriend met elkaar en samen beheerde ze Manege Poortlynn. M'n ouders hadden ze manege naar mij vernoemd, Brooklynn. Toen ze de naam aan het bedenken waren hadden ze ouders van mijn "vriendinnen" natuurlijk niet door de ik Brooklynn heette, tsja. Nu is daar dus een beetje mot over maar voor de rest is het prima tussen de relaties.
'Zitten jullie nou om mij te vechten?' zei ik reuze geirriteerd, ik was een bescheiden typetje en dan ook nog op het schoolplein twee hartvriendinnen (op dit moment even niet maar over vijf minuten weer wel) die zitten te vechten om mij omdat ze allebei vandaag een keer apart met me wouden paardrijden was dan ook niet echt heel... fantastisch.
'Nee, hoor,' zeiden ze alletwee tegelijk. Ze keken elkaar ook weer tegelijk aan en schoten toen in de lach, soms leek het net een tweeling - we hadden makkelijk iemand wijs kunnen maken dat hun tweeling waren of zusjes, want Jade leek wat ouders maar Lilly daarintegen zag er stoer uit en was niet zo van de make-up. Ik was natuurlijk weer het mengelmoesje en dan tsja - dan willen ze aandacht van je, niet dat ik daar naar verlang, met z'n drieen dingen doen vond ik prima maar als het maar niet met een iemand tegelijk was, dan gaf dat zo'n "Hallo, ik ben Brooklynn de naaier, aangenaam" gevoel. Ik had altijd liever dat iedereen me Brooke noemde, dat vond ik meer bij me passen, maar als iemand mijn orginele naam zei vond ik dat ook niet erg, wat hun willen - het is tenslotte m'n naam en daar moet je niet over miepen.
'Oke, dan is het goed.' zei ik zo nuchter mogelijk. Ik sloeg een arm om hun heen toen ze dichterbij kwamen, Lilly met een blik op de eene nieuwe jongen op school die zo leuk was en Jade naar haar kleren starend omdat er allemaal scheuren in zaten. 'Shit,' mompelde ze dan ook. Ik zuchtte en ik dacht zo van: kom op zeg, je hebt rijke ouders en alles en die kunnen dat zo "repareren" totdat je ziet dat er helemaal niks meer gebeurt was.
'Weetje - ik heb eigenlijk best wel een goed idee.' De felle lentezon scheen op Lilly's honingbruine haren die het nog mooier maakte, ik was altijd jaloers op Lilly omdat ze zo knap was en vooral op d'r haar.
'Vertel is,' grinnikte Jade. Jade was wel wat slimmer dan Lilly. Lil kon namelijk nog wel is domme opmerkingen maken. Als je de twee naast elkaar zette zou je niet denken dat Jade de slimste was, omdat die wat dommer leek door haar lange, blonde stijle haren en door de manier waarop ze zich kleedde, ze zag er altijd modieus uit waardoor sommige mensen dachten dat het zo'n first class bitch was - wat het natuurlijk ook niet was.
'Als we nou is met z'n drieen gaan rijden?' stelde Lilly voor, Jade en ik schoten allebei in de lach en na even kreeg ze door waarom we zo zaten te lachen, ze sloeg zich zelf voor haar hoofd en deed haar kastanjebruine met witte Adidas handtas beter om - die hadden we allemaal, maar wel in andere kleuren. Lilly dus in kastanjebruin met wit, Jade in het lichtroze met felpaars en ik in het spijkerblauw met lichtgrijs.
'Ojaa - sorry, domme opmerking.' We liepen naar de bushalte en wachtte op de schoolbus die over hopelijk vijf minuten zou komen. Oh - daar was 'ie al, we stapten in en gingen helemaal achteraan zitten, de linkerkant van de bus. Dat was ons vaste plekkie.
Iemand tikte op mijn rug en ik draaide me om, het was een knappe gebruinde jongen die niet hier uit Texas leek te komen. Ik fronste even en hij glimlachte lief naar me, hij deed zijn hand in mijn broekzak en ik gaf een gilletje van schrik. Ik voelde ik mijn broekzak en er zat een briefje in, waarschijnlijk met zijn nummer erop - oh, en ook z'n Twitter. Maar daar zat ik toch nooit op. De jongen liep mysterieus weg en ik kreeg een lachstuip, nieuwsgierig keken me vriendinnen me aan en ik begon uit te leggen wat er was.