Chapter 22

Nadat Gwen was vertrokken zuchtte ik opgelucht. Abby ruimde haar glas op en ik keek in de koelkast wat we de kinderen zouden geven. Ik vond een soep blik en maakte die warm.
‘Jongens! Eten!’ Riep ik naar boven toen de dampende pan op tafel stond.
‘Ik ben een meisje, thank you very much!’ hoorde ik Alice roepen. Ze kwamen al gauw beneden en zaten aan tafel. Abby schepte op.
‘Abs, ik ben ff naar Carlisle.’ Abby knikte. Ik keek snel naar buiten. God, de zon scheen. Dit is wel een erg onhandige zet van Carlisle geweest, de zon schijnt hier wel vaak. Ik deed de glazen achter deur open en rende naar de schutting toe waar ik overheen sprong richting Carlisle zijn achter deur. Ik trok aan de hendel, maar hij ging niet open. Ik keek rond om te zien of niemand aan de andere kant van de slot mij kon zien, maar de achter tuin was verscholen achter een dikke laag riet. Ik klopte op de deur en Alice deed hem open.
‘Hi.’ Zei ik. Ik heb er nog niet over na gedacht wat ik nu zou moeten doen met Alice en Abby in de buurt, maar ik denk dat ik toch een beetje over Alice heen ben. Ik begroete haar dus als een goede vriend.
‘Carlisle, is die er ook?’ vroeg ik toen ik de vrij witte en moderne woonkamer in liep.
‘Hij is boven. Ik ga hem even roepen.’ Alice sprintte de gang op en riep Carlisle voor me.
‘Aha, Jasper.’ Zei Carlisle vrolijk toen hij de woonkamer in liep.
‘Ik heb een vraag. Onze overburen zijn net geweest, nou in ieder geval het 14 á 15jarig oud meisje, ik heb niets vertelt over dat wij kinderen hebben. Is het misschien niet handig als…’ Carlisle snoerde mij de mond.
‘Ik wou net iedereen een sms sturen om te zeggen dat we vanavond bij ons zouden vergaderen. Rond 9 uur hier.’ Ik knikte.
‘Dan kom ik vanavond terug met Abby. Geen kinderen?’
‘Nee, alleen volwassene.’ Grijnsde Carlisle. Ik draaide me om en liep weer terug naar onze achter tuin. Er was een klein richeltje van losse stenen naast het water waar je over heen kon lopen en zo van de ene naar de andere achter tuin kon gaan. Onze tuin ging dan wel niet schuil achter veel riet, maar het gedeelte waar ik overheen klauterde wel.
‘En?’ Vroeg Abby toen ik de glazen deur dicht schoof.
‘Vanavond rond 9 uur bij Esmé en Carlisle. Even vergaderen ik heb wel nog niets kunnen vragen.’ Zuchtte ik. Ik lied mijn blik door de kamer gaan.
‘Zijn de kids boven?’ vroeg ik.
‘Jep.’ Zei Abby. Ze liep naar de bank toe. Ik nam een aanloop en sprong met Abby on mijn armen over de bank heen. Ze giechelde met een van de mooiste lachen die ik ooit heb gehoord. Ik hing boven haar op de grond.
‘Jasper’ Lachte ze.
‘Wat?’ ik ging steeds dichter naar haar toe en kuste haar lief. Ze kuste terug. Ik legde een hand onder haar hoofd en tilde die omhoog en ik tilde haar op terwijl onze lippen nog stevig tegen elkaar aan waren gedrukt. Abby tilde ik richting onze kamer en ik stampte de deur dicht.