Chapter three • The devil wears Westwood • 3.3

      Vrolijk fluitend wandelde Jim het Victoriaanse gebouw uit. Zijn handen hingen losjes in de zakken van zijn broek. Een grote zwarte auto stond hem al op te wachten vlak voor de deur. De chauffeur stapte haastig uit en opende het portier zodat hij zou kunnen instappen. Maar Jim was er niet helemaal bij met zijn hoofd. Hij hield halt op de rand van de stoep, grinnikte even en draaide zich langzaam om. Zijn blik gleed langs de sierlijke gevel van het gebouw. Met de gordijnen zo rustig voor de ramen leek er helemaal niets aan de hand met het huis. Maar enkel de gegoede klasse, de mensen die het zich konden permitteren, wisten wat er echt schuilging achter de façade. Londens duurste en beste bordeel was goed voor een omzet van tienduizenden ponden per week. Jim’s aandeel in dat handeltje woog zwaar door in de zak van zijn jas. Het was miniem, in vergelijking met wat hij verdiende aan zijn andere zaakjes. Het was hem echter niet om de hoeren of het geld te doen. Nee, het was hem te doen om het meisje dat het bordeel in goede banen leidde. Als Jim zijn ogen sloot, proefde hij haar lippen nog op de zijne. Dan voelde hij haar zachte, ranke handen weer over zijn lichaam glijden. Weer grinnikte hij en opende zijn ogen. Het was alsof hij haar gracieuze lichaam achter het gordijntje kon zien bewegen. Het meest begeerd van iedereen en tevens het meest onbereikbare voor iedereen. Behalve voor hem dan. Twintig was ze. Te jong om haar leven te vergooien in een bordeel. Te jong om het eigendom te zijn van een man die minstens tien jaar ouder was dan haar. En toch was ze het allemaal. Naomi Moriarty. Een zoete jeugdzonde, die handig van pas was gekomen.
      Na enkele minuten stapte Jim toch in. Meteen vertrok de auto richting zijn luxueuze penthouse ergens in de buitenwijken van Londen. Afwezig speelde hij met de ring om zijn rechterringvinger terwijl de langzaam uitblazende stad langs de getinte ruiten voorbijgleed. Met een zucht liet hij hem uitglijden, waarna hij hem in het borstzakje van zijn hemd liet vallen. Vermoeid legde hij zijn achterhoofd tegen de hoofdsteun en sloot zijn ogen. Net toen hij dacht dat hem even rust gegund was, maakte zijn gsm weer dat irritante piepgeluid. Geïrriteerd masseerde hij zijn neusbrug terwijl hij de woedeaanval voelde opkomen. Dit was geen goed moment om hem lastig te vallen. Met een brute beweging griste hij het ding uit zijn zak. Hij had één nieuw bericht. Gelaten klikte hij het open. Zijn frustratie was echter snel voorbij toen hij de inhoud van het bericht zag. De foto’s bleven komen. Zijn laatste nieuwe speeltje zag er verrukkelijk uit. Lange blonde haren, twinkelende blauwe ogen en een lichaam om door een ringetje te halen. Jim gniffelde terwijl hij door de foto’s bladerde. Zijn mannetje had goed werk verricht. Met een grijns op zijn gezicht printte hij het gezicht van het meisje in zijn geheugen. Ze zou nog last veroorzaken, dat voelde hij nu al. Als ze goed genoeg was om indruk te maken op Sherlock Holmes, zou ze wel eens gevaarlijk kunnen worden eens Jim in haar vizier terechtkwam. Zeker nu Sherlock hem zo dicht op de hielen zat. Hij moest oppassen voor die man en zijn nieuwe protegé.
      “Gaëlle Bennedict”,
      Jim mompelde zacht de naam. Hij proefde elke letter op zijn tong. Grinnikend liet hij zijn hoofd weer naar achteren zakken. Het spel kon beginnen.