Chapter fourty-three. -Amber.

Een vrolijk liedje vulde de kamer. Oh, wacht. Ik werd gebeld! Ik keek op het schermpje “Liam” gaf het aan. Één keer dan, maar daarna nooit meer. Ik drukte op het groene telefoontje en hoorde al snel Liams stem. ‘Amber, hoe is het? Alsjeblieft!’ ‘Liam, ik hou van jullie, ik kom niet terug en het gaat goed met me. Ik moet gaan, doei.’ Zei ik met tranen in mijn ogen. ‘Maar…’ piep-piep-piep. Ik had er geen idee van dat ik hem zo mistte. Ik zakte terug op mijn bed, ik sloot mijn ogen en viel weer in slaap.
Ik liep de trap op en liep één van de badkamers in. We hadden geen water, maar we probeerden het toch elke keer opnieuw. Wie weet was er wel een fout gemaakt… Het leven hier was primitief, maar wel heel leuk. Jo-Ann en ik hadden het echt gezellig en ik raakte er aan gewend. Ook had ik de baan gekregen, ik had er zin in! Maar over een paar maanden zou ik wel zwangerschapsverlof krijgen.