062*

Het was deze dag prachtig weer geweest, en speciaal voor Bill waren we op de heuvel, in het gras en het warme zonlicht, gaan picknicken, om hem een beetje af te leiden van de storm die zou komen. Hoewel het door het mooie weer helemaal niet leek alsof het zou gaan stormen, maar ik mocht niet vergeten dat na prachtig weer altijd regen of onweer komt. Het begon steeds donkerder te worden en er zette een koele, harde wind op, en wanneer die wind langs de muren streek, piepten en floten die angstaanjagend. Ik had de haard aangemaakt, waar we nu met zijn allen om heen zaten, in de grote, zachte zetels of op de bank. Telkens wanneer het dak kraakte, keek Bill geschrokken op. 'Laten we wat muziek op zetten,' stelde ik voor, en liep naar de enorme radio. Niet veel later klonken de woorden Stop Trying van Sia door de boxen en lieten het gekraak een beetje wegvallen. Dit bracht weer een klein beetje sfeer. Het was nu helemaal donker buiten, en de regen tikte zachtjes tegen de ramen, maar het werd al gauw erger, en na een paar minuten kwam het met bakken uit de hemel en kon je een diep gerommel horen in de verte. Bill stond op uit de zetel en plaatste zich naast mij op de bank. Waarom ik? Oke, de andere jongens waren misschien ook niet echt bepaald betrouwbaar. Ik sloeg mijn arm om hem heen en drukte hem tegen me aan. Een tijd lang zaten we daar, met zijn vijven, zwijgend naar het knapperende vuur te kijken, wachtend op de storm. Ik wist niet waarom we zo stil waren, misschien omdat we bang waren dat er weer iets zou gebeuren. Het idee dat we zo ver van de bewoonde wereld waren hielp ook niet echt. Buiten klonk nu harde donderslagen en zo nu en dan flitsten er witte stralen licht door de kamer. Telkens bij een klap voelde ik Bill langs me een beetje in elkaar krimpen. Het was nu ongeveer half tien, en een ander liedje, waarvan ik de naam niet kende, schalde door de boxen heen. Buiten volgde een enorm harde klap en ik zag de tafel voor me op zijn pootjes trillen en het water in de vaas schudde zachtjes heen en weer. Boven hoorden we een harde klap en mijn hart schoot mijn keel in. 'Verdomme,' ik keek naar Tom, die angstig terug keek. Het was weer terug, het was zo voorspelbaar, hoe konden we zo stom zijn dat het ons niet gewoon zou volgen? Nog een hoop gerommel boven. Het leek alsof alles in herhaling viel. Bill kreunde angstig en verstopte zijn gezicht in mijn shirt. De muziek vervormde en viel toen uit. Mijn adem versnelde tot het leek alsof ik een half uur had gerend. Ik was te bang om mijn ogen open te houden, en tegelijk ook te bang om ze te sluiten...