Chapter seven. - Yasmin Brooks.

Ik veegde de tranen van mijn gezicht af en haalde mijn neus op. Langzaam kwam ik overeind. 'I'll be right back' zei ik zachtjes tegen Niall, ik voelde hoe zijn ogen de mijne zochten maar ik kon hem even niet aankijken, het risico dat ik weer in tranen uit zou barsten was te groot. Dus pakte ik mijn tas op en liep richting de toiletten. Opeens schoot het me te binnen dat de enge man van straks hier nog steeds ergens rondliep en de rillingen liepen over mijn rug. Onwillekeurig begon ik sneller te lopen en ik wierp constant blikken over mijn schouder, bang dat hij er weer aan zou komen om af te maken waar hij mee begonnen was. Tegen de tijd dat ik bij de toiletten was aangekomen was ik bijna aan het rennen. Ik draaide de deur achter me op slot en liet me met een zucht tegen de deur aan vallen. Mijn ogen kneep ik stijf dicht en ik liet mijn ademhaling weer tot rust komen. Toen ik mijn adem weer onder controle had opende ik mijn ogen en pakte mijn tas van de grond op. Ik trok de rits open en graaide er doorheen, waar was mijn telefoon?
Op het moment dat ik het gladde plastic beetpakte voelde ik dat ik per ongeluk nog iets anders meepakte, waarschijnlijk een bonnetje ofzo. Terwijl ik het terug ik mijn tas stopte zag ik pas wat het eigenlijk was. De tranen sprongen in mijn ogen en snel drukte ik de foto weer in mijn tas. Het beeld van mij en Taylor stond op mijn netvlies gebrand en ik werd overspoeld door herinneringen. Hoe hard ik ook probeerde, ik kreeg het beeld niet uit mijn hoofd en ik had moeite om de opkomende tranen te onderdrukken.
Ik liep naar de wasbak en gooide wat water in mijn gezicht. Een bleek en verward meisje keek me aan vanuit de spiegel. Mijn leven was echt een puinhoop. Wanhopig keek ik naar mijn spiegelbeeld. Ik kon dit niet verdragen, het was me allemaal te veel. Mijn blik viel op een scherpe rand op de hoek van de wasbak. Ik zag de hoe de aders in mijn pols ritmisch met mijn hart mee bewogen. 1 goed-gemikte snee, en dat zou het einde zijn. Eindelijk zou ik weer bij Taylor zijn. Mijn vingers gleden voorzichtig langs de afgebroken rand. Bijna meteen voelde ik een steek in mijn vinger, een druppel bloed raakte de grond. Ik knipperde een keer met mijn ogen en zette vlug een stap achteruit. Waar was ik in godsnaam mee bezig?