Boek 1 | 001 | Annabel Hope Garcia.

Boek 1 | 001 | Annabel Hope Garcia.

Ik drukte nog een paar laatste galmende toetsen in van de reusachtige piano. Ik hield van piano spelen, de mooie klanken door te lucht heen te horen galmen. Ik zat op een oud stoffen pianobankje, als je er nog nooit op had gezeten zou je waarschijnlijk denken dat hij in zou zakken. Ik keek achterom en zag mijn tweelingbroertje William geconcentreerd kijken naar zijn gitaar. Zijn gezicht was een exacte kopie van de mijne, behalve dan dat zijn gelaatstrekken iets grover waren dan de mijne. Zijn lichaam was breder gebouwd en verschilde daarin van mijn fragiele, tengere lichaam. Zijn haren waren halflang en hij veegde ze uit zijn gezicht. Er waren lichte blosje op zijn wangen verschenen van inspanning. Ik lachte toen zijn ronde lippen van elkaar af weken en zijn tong zich er doorheen wurmde. Mijn lach galmde door het lokaal heen. William keek op en zijn lichte bruine ogen keken twinkelend in de mijne. Ik deed veel samen met William, je kon bijna onafscheidbaar zeggen.

We waren samen op ons zesde in dit weeshuis terecht gekomen. Dat maakte onze band alleen nog maar sterker. We waren bij de moord op onze ouders geweest, maar konden ons er bizar weinig van herinneren. We waren daarna opgevangen door een oude man met een lange baard. Ik weet dog dat we daarna gelijk naar mijn oom en tante gingen. Ik heb de man met de baard daarna nooit meer gezien. Soms blijft het in mijn hoofd spoken. Vlak daarna kwamen we hier terecht. We werden hier liefdevol opgevangen, ook al zaten hier nog 48 andere kinderen. Dit weeshuis is anders dan andere. Hier voel ik me altijd op mijn gemak, en ik heb een goede band met de ‘verzorgers’. Veel kinderen mag ik hier, maar ik heb niet echt een beste vriendin of vriend. We zijn hier in vijf groepen verdeeld, en daar delen we alles mee. Badkamer, woonkamer, keuken, verzorgers, slaapzalen en natuurlijk ook onze lessen. Ik ken elk gangetje en kamer uit mijn hoofd, wat makkelijk maakt mensen te ontwijken.

Miranda riep ons, met haar zoals gebruikelijke norse stem. We stonden snel op en borgen alles snel op, en sloten daarna de zware deur achter ons. Muziek was altijd al ons toevluchtsoord geweest, en was het nog steeds. Will liet een zucht aan zijn lippen ontglijden, en keek daarna strak voor zich uit. Miranda was niet echt onze favoriet, integendeel. We bleven het liefst uit haar buurt, maar het lijkt wel alsof ze ons probeert te achtervolgen en te betrappen op van alles. We zijn dan ook niet de braafste maar daar gaat het niet om. We zagen haar al wachten en haar blik verzond diepe haat. Alsof ze commentaar had op elk uitstekend haartje, loszittend draadje o een penstreep op mijn broek. Ze was wat gezetter, had een norse indruk en lang dood bruin haar. We liepen snel langs haar naar onze woonkamer. Het was er verassend stil en ik vroeg me al af hoe dat kwam. Op dat moment zag ik een man zitten, met een lange grijze baard.

Als een van mijn 2 abo's iets wil verbeteren ofzo, of iets anders wil moet diegene het zeggen. Als je een foutje ondekt zeg het me maar. x