Het gevecht

Bonnie trok aan mijn arm en sleurde me uiteindelijk met moeite mee. Ik kon het maar niet geloven, hoe kon het nou zijn dat ik hun hier tegenkwam? Nu ik erover nadacht ik kende ze niet eens, ze kwamen in mij droom voor en ze bleken ook nog eens echt te bestaan. ‘Ken je die jongens?’, vroeg Bonnie met een harde stem terwijl ze haar pas versnelde. Haar toen verbaasde me, ‘Nee, maar zoals je al zei die jongen met dat zwarte haar botste toen tegen me op’, fluisterde ik zacht. Ze snoof en keek even naar mij maar toen ze mijn verwilderde blik zag verzachte haar uitdrukking. Ze zuchtte, ‘Luister, laten we zeggen dat ik ze ken en niet de beste vrienden met hun ben dus beloof me dat je bij hun uit de buurt blijft’. Ik stond versteld. Bonnie was het meisje wat verlegen was en niet degene was die iemand anders vertelde wat hij of zij beter wel en niet kon doen maar nu zag ik daar helemaal niks van terug. Ik vroeg er maar niet verder op door en knikte alleen maar terwijl ik haar weer inhaalde. Toen ze merkte dat ik er niet op door ging zag ik haar langzaam ontspannen en haar handen waren niet meer tot vuisten gebald. Toen we op de grote open plek voor de school uitkwamen hadden we het al over andere dingen en Bonnie zelf was gelukkig weer spraakzaam. ‘Komen we niet te laat of zo en waar is iedereen?’, vroeg ik aan haar en we keken om ons heen maar zagen inderdaad maar een paar mensen. Ik dumpte mijn tas op het bankje bij de boom en ging op het bankje liggen. Glimlachend genoot ik van de zon die lekker vel was vandaag en trok mijn voeten wat op zodat Bonnie erbij kon. Opeens begon Bonnie me te porren en ik kwam snel naast haar liggen zodat ik meer zicht had. Drie keer porren!, dat betekende jongen.., een hele leuke jongen! Ok, dit was misschien wat kinderachtig maar zo seinden we al aan elkaar sinds we 7 waren en dat zou voorlopig wel zo blijven. ‘Waar dan..?’, mompelde ik vragend aan Bonnie omdat ik net zo snel iemand zag en ze draaide lachend mij hoofd naar links. Hij was inderdaad leuk en waarschijnlijk nieuw want ik had hem nog nooit gezien. We zaten wat over hem fluisteren terwijl we naar hem keken. We moesten lachen toen hij uiteindelijk doorhad dat we het misschien wel over hem hadden aangezien Bonnie het leuk vond om de hele tijd flirterig naar hem te lachen. Met een rood hoofd keek hij ons aan en ik had op zich wel medelijden met hem omdat hij geen idee of we nou positief of negatief over hem zaten te praten. Net toen Bonnie even haar hoofd afwende omdat ze ergens vandaan iemand haar naam hoorde roepen deed showde ik hem me de duimen omhoog waardoor hij nog roder werd. Nou ja, in ieder geval wist hij nu dat hij zeker niet verkeerd was. Hij aarzelde maar zwaaide toen nog even toen hij weg liep om zich bij een groep leerlingen aan te sluiten die dit jaar nieuw waren en nog een saaie rondleiding door het gebouw kregen. Opzij kijkend om te zien wie Bonnie’s naam geroepen had zag ik Alex die naar ons toe gerend kwam. ‘He Alex!’, meer kon ik al niet zeggen want hij sleurde mij mee waardoor Bonnie met een verbaasde blik achterbleef en toen maar snel opstond en achter ons aanrende terwijl ze de tassen probeerde te dragen. ‘Sorry dat ik je zo mee sleur maar dit moet je echt zien, ze zijn aan op de eerste dag al meteen aan het vechten!’, riep Alex enthousiast. ‘Juist…, en waarom is dit gevecht zo interessant waardoor je haar helemaal moet mee sleuren?’, zei Bonnie geërgerd. ‘Het gevecht begon toen een van de jongens jouw naam noemde’, zei Alex en wees enthousiast naar mij. Ik slikte en keek naar Bonnie die haar gezicht meteen weer in de plooi had. We renden sneller met Alex mee en ik zag in de verte een hele groep mensen die waarschijnlijk allemaal naar het gevecht keken. ‘Wie haalt het nou in zijn hoofd om opeens te gaan vechten omdat ze mijn naam noemden?’, vroeg ik aan hem toen we eenmaal achter de groep stonden. Alex haalde zijn schouders op, ‘geen idee, ik stond daar gewoon en opeens viel een van de jongens een jongen van een andere groep aan’. ‘Ik kon nog net opzij stappen anders hadden ze mij ook meegesleurd in het gevecht’, lachte hij terwijl we probeerden ons door de horde mensen te wurmen om wat te kunnen zien. ‘Ik weet zeker dat je het verkeerd gehoord hebt Alex, waarschijnlijk zeiden ze iets heel anders’, zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Een meisje draaide zich om zodra ze me hoorde en begon te piepen van enthousiasme, ze vond het duidelijk niet erg om voor gek te staan. ‘Jij bent ‘……’,toch?’, ik heb vorig jaar met je bij drama gezeten!’. Ik herkende haar vaag maar ze onderbrak me en begon meteen glunderend het verhaal te vertellen. ‘Hoe romantisch!, twee jongens die om jou vechten!’, gilde ze van genot. ‘Het was vast niet om mij’, mompelde ik blozen. Echt ik haatte al die aandacht en een paar mensen keken verbaasd naar mij toen het meisje vrolijk doorging. Nu herkende ik haar weer en kreunde van frustratie. Elenore was een meisje met ambitie voor drama. In alles wat ze deed haalde ze alles uit de kast. Als ze alleen al een proefwerk moest maken waar ze niet voor geleerd had deed ze net alsof ze een toeval kreeg en bleef zo wel twee uur op de grond liggen om daarna weer vrolijk op te staan wachtend voor applaus, zonder succes. Ja, er zaten werkelijk rare mensen bij ons op school… Elenore stond erom bekend dat ze een echte actrice wilde worden en was over emotioneel. Tot overmaat van ramp herinnerde ik me dat iemand me had verteld dat ze in zich nog net voor de vakantie had opgegeven voor de schoolkrant en nu al hoofdredacteur was. Fijn, wedden dat ze zo blij was omdat ze al meteen de eerste dag wat had wat makkelijk voorpagina nieuws werd? Ik werd onderbroken van mijn gedachten doordat Elenore weer verder ging met gillen. ‘Wat romantisch, twee jongens die om een meisje vechten! … dat zou ik ook wel willen’, zuchtte … dromerig nadat ze eindelijk weer wat bedaart was. Dit mens was echt knettergek. In plaats van weg te lopen omdat ik er niks mee te maken wou hebben won mijn nieuwsgierigheid natuurlijk weer en toen ik me door de menigte wou wurmen gingen mensen vanzelf aan de kant toen ze met zagen. Mijn ogen werden groot en net op dat moment klonk er een harde knal. Jacob lande met een dreun op de vloer en kwam verassend snel weer omhoog terwijl hij binnensmonds vloekte. Ik kon niks uitbrengen, ik staarde alleen maar naar de grote bloedvlek op Jacob zijn shirt en zag dat zijn neus bloedde. Opeens haalde Jacob uit en zijn vuist kwam loeihard tegen de kaak van de jongen aan. De jongen viel op de grond en bleef liggen maar kwam ook snel weer overeind waardoor mensen niet wisten hoe ze moesten reageren. Ondanks het bloed en de schrammen leek het geen van beiden iets te doen. Iedereen zat te joelen en toen ik verschrikt om me heen keek van het geluid zag ik Embry en Jared ook staan. Hoe konden ze gewoon niks hieraan doen? Jared zat wilde bewegingen te maken en het leek net alsof hij ook in gevecht was maar dan met lucht. Het zag er raar uit maar toen kreeg ik door dat hij Jacob na zat te doen. Opeens keek Embry mijn kant op en begon te zwaaien. Jacob zag het en raakte afgeleid waardoor de jongen hem keihard schopte. Jacob viel kreunend op de grond en ik rende meteen naar hem toe. Ik keek wanhopig om me heen en zag de andere jongens er ook aan komen maar Bonnie bleef gewoon staan. Ze nam niet eens de moeite en ze leek met haar gedachten heel ergens anders. Ik hoorde gelach en zag de jongen met het bruine haar en de groene ogen triomfantelijk lachen. Ik had er helemaal niet op gelet dat hij degene was die met Jacob gevochten had. Ik keek hem vals aan en ik voelde dat Jacob probeerde omhoog te komen. Snel haalde ik hem overeind maar toen hij eenmaal op stond zakte hij bijna weer in elkaar. Ik keek naar Embry en de anderen voor hulp maar toen ze hem hielpen zag ik een blik van verwarring op hun gezicht. Jacob leunde met zijn arm om me heen en Embry hield hem wat overeind aan de andere kant. Opeens werd er op mijn rug getikt en toen ik omkeek zag ik een woedende leraar ons aan staren. Verder zei hij niks maar gebaarde ons om hen te volgen. Ik besloot te blijven voor Jacob en liep zwijgend achter de anderen aan. Ik dacht een lage grom te horen en keek achter me maar zag alleen maar de jongen en zijn vrienden waarmee Jacob gevochten had achter ons lopen. Het gezicht van de jongen stond nu helemaal niet meer blij maar eerder op onweer. Ik keek lang aan en slikte bij het zien van zijn gezicht, gelukkig zag hij mij niet. Zijn andere vrienden en Jared en Embry liepen zwijgend mee. Ik keek verbijsterd naar Jacob toen ik hem voelde schokken en keek verward naar hem toen ik hem zag grinniken terwijl zijn neus nog steeds erg bloede. Hij leunde meer op mij waardoor ik wat langzamer moest lopen maar ik besloot het niet op te merken. Waar in hemelsnaam had hij zoveel plezier in!