Een gevleugelde boodschap

'Wat is dit? Waar-'
Wacht even, ik herken deze plek! Dit is Mikeru's territorium. Maar hoe-

'Mijn naam is Mikeru, ik zal deze wereld terugbrengen naar zijn ware staat, waar er gerechtigheid is.
Dan nu, Mermaid Princess van de Indische Oceaan. Jij die net geboren bent... Ik zal jouw puurheid een deel van mij maken.'

Dit is net als toen, die ene keer. De eerste keer dat ik hem ontmoette.
Maar... Dit is anders Maar waarom?

'Je trilt helemaal. Ben je zo bang van mij?
Als dit zo is, laat mij je dan lieflijk omsluiten binnen mijn vleugels!'

Dit gevoel... Het gevoel toen ik geabsorbeerd werd door Mikeru...
Eerst alle buitenste gevoelens, zoals zijn jaloezieën, en daarna zijn innerlijke gevoelens, zijn haat voor de mensheid, maar toen kwam ik diep, diep in zijn hart. Dit gevoel van eenzaamheid, deze treurigheid, ja, ik leerde voor de eerste keer wat verdriet was. Het gevoel om bij iemand te willen zijn, terwijl dit toch niet kon...

Gelukkig was dit maar een droom...


Seira werd de volgende ochtend wakker, met een gevoel, alsof ze niet als enige in de kamer was...
Even dacht ze een silhouet te zien... 'Iemand... Misschien...?' Toen werd er op haar deur geklopt. Seira schrok overeind. 'Binnen' De deur werd opengedaan;
'Prinses, wakker worden. Het is tijd om je voor te gaan bereiden op de ceremonie.' 'Oh, ok...'
'Is er iets, prinses?'
Seira zweeg even, en zei: 'Nee, er is niks, ik kom er zometeen aan!'

Toen zag ze het; Een enkele veer, heel langzaam naar beneden dwarrelend.

De veer kwam haar zo bekend voor, maar toch kon ze het niet thuisbrengen. Ze dacht bij haarzelf: 'Laat ik nu maar opstaan, ik wil niet te laat komen.'

De dienares, die stiekem nog was blijven kijken om te zien of het echt goed ging, zag hoe Seira verward naar de veer keek.
'Waarom is Seira zo gebiologeerd door die ene veer? Waarom? Misschien weet Aqua Lucia meer... Zij is degene die Seira het meest opzoekt.'

Terwijl Seira opgemaakt en aangekleed werd, glipte de dienares stiekem naar de vertrekken van Aqua Lucia. Ze klopte aan de deur, maar er werd niet opengedaan. Ze vroeg zich af hoe dit kon, toen er een persoon kwam aangelopen. Het was Lucianna. Ze zei 'Aqua Lucia is er niet. Ik ben haar ook al wezen zoeken.' Precies op dat moment kwam de persoonlijke dienaar van de godin van de oceaan aankomen: 'Als jullie Aqua Lucia zoeken, denk ik dat jullie dat beter niet nu kunnen doen. Zelfs voor mij wilde ze niet opendoen, terwijl ik weet dat ze er zit.'

'Eerst Seira, nu Aqua Lucia, wat is er toch met iedereen aan de hand vandaag!?'

Er werd opengedaan.
Lucia's persoonlijke dienares kwam als eerste binnen.
Daarna prinses Lucianna.
En als laatste de dienares.

Hoewel ze allemaal hetzelfde verhaal hadden te vertellen; Seira is ergens over bezorgd...

'Hare Majesteit, Anne wenst u te spreken'
'Kom binnen'
'Hare Majesteit, ik maak mke zorgen om Seira. Gisteravond toen ik naar buiten keek, zag ik de prinses, op haar balkon. In plaats van naar de koraalriffen te kijken, keek ze omhoog, naar de maan. Ze had zo'n droeve blik in haar ogen, dat haar eerst niet herkende. dat was alles, ik hoop dat u er meer van weet'

Tot haar grote teleurstelling wist de godin er geen antwoord op.
Ze liep weg en zei dat de volgende moest komen.

Lucianna kwam binnen; 'Gisteren had ik een gesprek met Seira, over haar 'speciale persoon'. Ze zei dat hij niet kon komen vanavond. Misschien dat je er meer van weet, en die persoon kan uitnodigen ofzo. Want ik wil dat Seira ook blij wordt.'

Hier moest Aqua Lucia even over nadenken. Toen antwoordde ze: 'Ik ben bangdat ik dit helaas niet kan. ik snap dat je meer tijd met me wilt doorbrengen nu, maar ik durf te wedden dat Seira's ceremonie nu meer van belang is, dus ga je nu maar vast omkleden!'

Lucianna, die dit bijna vergeten was, zei nog even gauw 'dankje' en verliet snel de kamer.

Als laatste kwam de dienares binnen. Ze zei: 'Afgelopen nacht, hoorde ik een zacht geluid. Het kwam uit Seira's kamer vandaan. Toen ik keek om te zien wat er aan de hand was, zag ik een persoon, een engel met sneeuwwitte veren. Seira huilde in haar slaap, en het leek alsof de engel haar zachtjes probeerde te troosten. Maar toen de engel mijn aanwezigheid opmerkte, verdween hij gauw tussen de sterren. Vanochtend, bij het wakkermaken van Seira, zag ik, nadat ik was weggegaan, dat ze verbaasd naar een veer staarde, die van de engel leek te zijn.´

Nu werd alles duidelijk voor Aqua Lucia. Ze dankte de dienares hartelijk voor haar meewerking, en, hoewel de dienares geen antwoord kreeg, was de boodschap aan haar toch overgekomen. Voldaan verliet ze de kamer. Voordat ze vertrok, zei Aqua Lucia nog gauw tot haar: 'Ik zou het fijn vinden als je Seira hier niet over vertelt.'

Met een kort knikje van de dienares haastte ze zich naar de kamer waar Seira was.