21 || Lisa

We zaten nu al ongeveer twee uur op de bus, het is nu 22 uur dus nog drie uurtjes tot we thuis zijn. Het was echt leuk, zeker voor herhaling vatbaar maar thuis zijn zal ook wel goed doen. Eindelijk mijn eigen bedje, overheerlijk. Iedereen was al aan het slapen, behalve Frauke en ik.
Frauke zat met haar hoofdtelefoon op wat doelloos naar buiten te staren. Ik kon aan haar ogen zien dat ze Louis miste. “Louis?” Vroeg ik op een fluistertoon. Ik wist dat ze gehoord had want een traan gleed over haar wang. Ze deed haar muziek uit en keek mij aan.
“Ik mis hem echt zo zo zo verschrikkelijk hard, ik ben toch echt een sufferd! Hij is mij nu vast toch al vergeten." Zei Frauke en ze barste in huilen uit. Ik trok haar in een knuffel en zei: “Hij houdt echt van jou, dat weet ik zeker.” “Denk je dat echt?” Vroeg Frauke mij. Ik wist dat ik dit niet mocht zeggen tegen Frauke van Louis maar deed het toch.
“Hij heeft mij toen straks nog een berichtje gestuurd.” Zei ik. “En?” Vroeg Frauke nieuwsgierig met een kleine glimlach op haar gezicht. “Uhm, wacht hier is het!” Zei ik en wees naar het schermpje van mijn blackberry.
“Zorg goed voor mijn meisje, ander is het jouw beste dag niet. Louis (: xx.” Las Frauke voor en er kwam nu een grotere glimlach op haar gezicht en tranen zag ik, maar deze keer van geluk. Ik moest nu ook even glimlachen. “Zullen we nu even proberen te slapen?” Vroeg ik en Frauke knikte ter bevestiging.