107. Pretext

Ze lagen daar nog een tijdje rond te hangen en te lachen tot Olette opeens stopte met lachen. 'Er komt iemand aan.' Ze stond op en trok Theodoor overeind. 'Wie is het?' Vroeg ze. 'Tegen wie heb je het?' 'Ssst!' Ze concentreerde zich zo goed mogelijk. "Een grote man, Hagrid samen met een bloedhond." 'Dankje!' Ze keek naar de Angels. 'Ik denk dat het beter is als jullie gaan. Er komt iemand van school hierheen en ik denk niet dat het een goed idee is als hij jullie ziet.' 'Oké, zorg goed voor jullie zelf Olette en mens genaamd Theodoor.' Olette begon zachtjes te lachen. 'Ik zei toch dat ik gewoon Theodoor heette!' Ze begon iets harder te lachen. 'Het is niet grappig.' 'Toch wel een beetje, dat moet je toegeven.' Hij lachte stiekem een beetje mee maar al snel werd Olette serieus. 'Hij is bijna hier, dus ik denk dat jullie echt moeten gaan.' 'Denk ik ook.' Zei Bob. 'Tot gauw Olette en mens genaamd Theodoor.' 'Wat zei ik nou net?!' Olette legde haar hand voor Theodoor's ogen en sloot zelf haar ogen. Ze voelden al snel een windvlaag en vervolgens deed Olette haar hand omlaag. 'Hij zei het weer!' Theodoor keek verbaasd naar Olette die al snel weer haast op de grond lag te rollen van het lachen. 'Olette, kalmeer eens even. Wie komt?' Hinnikend van het lachen kreeg ze het eruit. 'Hagrid!' Hij knikte. 'Kom op Olette, we moeten terug.' Ze begon minder te lachen en werd dit keer door Theodoor overeind geholpen. 'Kom, we gaan terug naar school.' Ze haakte haar arm in die van Theodoor. 'Dus, zullen we deze date nog een keer hebben?' Vroeg ze. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Nee! Één keer is genoeg vind ik.' Ze knikte en ze liepen verder.
Opeens stopte Olette en begon hard te niezen. 'Hey, gaat het wel?' Hij deed zijn vest uit. 'Trek dit maar aan.' Ze knikte en trok zijn een beetje te grote vest aan. 'Dankje.' Hij glimlachte en ze liepen door naar het kasteel. 'Zullen we dit maar niet vertellen aan de rest?' Vroeg ze. Hij knikte instemmend. 'En zullen we dit,' Ze wees naar haarzelf en Theodoor, 'Nog niet vertellen aan de rest? Ik wil niet dat jij gepest wordt.' Hij lachte. 'Ik heb het er wel voorover, maar wil jij het dan nog niet vertellen?' Ze schudde haar hoofd. 'Nog niet, is dat goed?' Hij beantwoordde haar vraag door haar een kus op de wang te geven. 'Hé! Stop!' Olette en Theodoor stonden meteen stil en draaiden zich langzaam om. 'Wat doen jullie hier?' Ze keken omhoog en zagen Hagrid staan. 'En wat is 'r mot jou gebeurd?' Hij keek naar Olette's kleren. 'Nou, eeuh...' Ze snel als ze konden dachten ze na maar Olette was de eerste met een smoes. 'Het zit zo,' Zuchtte ze. Ze keek omlaag en nieste opnieuw. 'Gezondheid.' Zeiden Harid en Theodoor tegelijk. 'Dankje. Oké, het zit zo. Ik was aan het slaap wandelen.' Ze keken haar verbaasd aan maar al snel begreep Theodoor waar te naartoe ging. 'Ja! En ik was toevallig beneden aan het leren en ik dacht dat Olette met iemand uit ging omdat ze die jurk aanhad.' 'Die ik blijkbaar aan had gedaan toen ik aan het slaapwandelen was.' Hagrid knikte. Olette onderdrukte het gevoel om te lachen, ze gingen de goede kant op. 'En toen,' Ging Theodoor verder. 'Toen ze de leerlingenkamer uit liep ben ik haar stiekem gevolgd omdat ze zo raar deed, veel vreemder dan gewoonlijk.' Olette gaf hem een zachte stomp. 'Blijkbaar was ik de trap afgelopen, en ben ik naar buiten gegaan.' 'Waar ze richting het meer ging.' Hagrid keek om en om naar hun en bleef de hele tijd knikken. 'En blijkbaar heb ik de boot gepakt, en ben ik op het meer gaan varen.' 'En ik ben haar gevolgd door ook een boot te nemen.' 'En toen was ik blijkbaar opgestaan en dacht ik dat ik aan de kant was want ik liep zomaar de uit en viel ik in het water.' 'En toen heb ik haar eruit gevist en heb ik mijn vest gegeven omdat ze het koud had.' 'En toen!' Maakte Olette het af. 'Toen zijn we van de heuvel gevallen, van de heuvel afgerold waardoor onze kleren zo vies zijn en we nu naar binnen wouden gaan.' Hagrid keek hun verbaasd aan en Olette en theodoor keken hem gespannen aan, hopend dat hij de smoes zou geloven.

Kudo? Reactie?