Een heks in spijkerbroek

Ik concentreerde me en concentreerde op het plaatje van Kerstena's huis in Maggieville. Net als mijn klasgenoten was dit pas de tweede keer dat we Verdwijnselen en Verschijnselen in de praktijk uitvoerden. De eerste leraren waren al weg en degene die nu nog tussen de pakweg tachtig leerlingen in spijkerbroek stonden, want zonder Dreuzelkleren zouden we te veel opvallen, wachtten tot de laatste kinderen vertrokken waren. Ik hoopte dat het goed zou gaan en dan het liefst in één keer. Heel even werd ik nog afgeleid door Sneep, oh wat had die man een lekker kontje in een spijkerbroek en plots was ik weg. Ik cirkelde even tussen tijd en ruimte in en giechelde, wat is het toch vet om te kunnen toveren. Mijn droom ging in rook op door de snerpende gil van iets.. of iemand? Een Dreuzel! Verdwaasd keek ik om me heen. Ik was in Maggieville, én in het goed huis, dat was iets. Maar wel in de badkamer van Kerstena's dochter.. die net onder de douche vandaan kwam. Hoe red ik me hier in Perkamentusnaam uit?
Mijn oma zei altijd: “Zeg meteen de waarheid dat bespaart je moeite en tijd!”. Maar mijn waarheid was wel heel raar. Toch had mijn lieve grootmoeder in de meeste gevallen gelijk en besloot ik om het er maar op te wagen.
“Ehm, hier” ongemakkelijk drukte ik een grote wollige badhanddoek in haar handen en ik staarde naar de grond. Mijn schoenen hadden duidelijk een poetsbeurt nodig. Ik voelde haar ogen achterdochtig op mijn rug branden. Logisch, niet iedere dag verschijnt er zomaar uit het niets een heks van een toverschool uit de buurt in je badkamer. “Wie ben jij?” De klassieke vraag. “Ik, ik ben Loena Leeflang, aangenaam” Ik stak mijn hand uit. Ze trok haar neus op en schudde haar lange natte lokken uit haar gezicht. Een goedje dat sterk naar perziken rook, viel op de mijne. Zou het eetbaar zijn? “Ik ben Kathelijn Cupcake” Met moeite wist ik een giechel te onderdrukken. Begonnen alle namen uit Kerstena’s familie met een K? Kathelijns man heette vast Kees of zo. Kathelijn vervolgde “Ik woon hier met mijn man Kees en hij…” Ik proestte het uit. “Ehm, ik heb een beetje last van mijn keel” stamelde ik “Ik denk dat ik verkouden ben, uche, uche” want zoals oma altijd zei: beter een schelle hoest dan een kwetsende proest. Wat een wijze vrouw was dat toch.
“En hij schopt je er zo uit als je ook maar één verkeerde beweging maakt” Kathelijn nam me nogmaals achterdochtig op “Maar wat kom jij hier eigenlijk doen?” Ik antwoordde dat dat een lang verhaal was. Misschien is het het beste als je even gaat zitten en… je aankleedt. Ik knikte naar de badhanddoek. “Ik heb nieuws over je moeder, Kerstena” Kathelijns houding verslapte. En ze vroeg: “Kom je voor haar? Maar waarom naar mij, ik ken haar amper, ze is ehh was de oma van mijn zoontje en de moeder van mijn man. Ik ben haar schoondochter. Maar Kees wil uw nieuws vast wel horen. Enne, zeg maar niets over dit badkamerincident, hetgeen ik nog steeds niet begrijp, in verband met zijn zwakke zenuwen” Natuurlijk, knikte ik en we stommelden samen zachtjes de trap af toen ze aangekleed was. Haar zoontje deed namelijk zijn middagtukje.
Beneden in hun net iets te kleine woonkamer liep Kathelijn naar haar man toe en fluisterde iets in zijn oor. Ik wist niet waarom maar de rillingen liepen over mijn rug toen ze zich weer naar mij keerde. Kees stond op en liep langzaam naar de keuken. Echt heel langzaam, zijn bierbuik raakte namelijk bijna de grond. "Hij haalt even wat cake" legde ze uit. Ik knikte en besloot zodra ik alles had verteld me meteen weer bij de andere leerlingen te voegen. Deze mensen maakten me onrustig. Ik zakte weg in de zachte plakkerige sofa en wachtte op de cake. Om eerlijk te zijn had ik best trek. Het was erg stil in het huisje en daar kon ik niet tegen. Dus knoopte ik een gesprekje aan met Kathelijn: “Het is eigenlijk best toevallig dat ik in jullie huis terecht ben gekomen want mijn bestemming was eigenlijk het dorpsplein” “Niets is toeval” fluisterde Kathelijn. Ik draaide me in een schok om. In de deuropening van de keuken stond Kees met een mes in zijn handen.