Alone

Ik staarde versuft voor me uit. Het nieuws dat ik laatst had gehoord drong nog niet tot mij door. Het kan gewoon niet, zei een stemmetje in mijn hoofd. Het is gewoon een grap, het moét een grap zijn! Ik schudde zachtjes mijn hoofd. Tranen liepen geluidloos over mijn wangen. In mijn hoofd speelde het laatste gesprek met de politieagenten zich af.

Ze brachten mij naar een klein, donker kamertje en vroegen of ik iets wilde drinken. Ik knikte van ja. Toen lieten ze mij alleen. Twee minuten later kwam de politieagente mij een cola brengen. Ze ging zitten op de stoel rechtover mij. Ze zei niks. Na ongeveer 5 minuten stilzwijgen, kwam er een man binnen. 'Inspecteur Green' stelde hij zichzelf voor. ' Brigadier Catry'. Hij wees naar de vrouw die tegenover mij zat. Opeens voelde ik de woede in me opkomen. De 2 flikken zaten daar maar gezellig wat te kijken en te zwijgen, zonder dat er iets aan de hand was! 'Verdomme!' schreeuwde ik. 'Wat is er hier aan de hand?' Ik keek furieus naar de agenten die niets zeiden. 'Ik word hier weggehaald van een club met mijn vrienden, waar het trouwens heel leuk was en nu zit ik hier al een half uur en weet ik nog niet wat er aan de hand is!' Ik ademde zwaar. Brigadier Catry schraapte haar keel. 'Aïsha, we moeten jou iets heel naars vertellen en het zal voor jou een hele schok zijn.' Ik staarde hen zwijgend aan. ' We hebben je vader gevonden, in het bos.' Ze zweeg even. 'Dood.' voegde ze er nog aan toe. Ik had het gevoel dat mijn hoofd explodeerde. Papa dood! Dat kon toch helemaal niet! Ze waren vast een grapje aan het maken, dat kon toch niet anders! Ik staarde de agenten hulpeloos aan. ' Hij... hij is... hij is toch niet...' Het zwijgen van de agenten zei genoeg. Mijn God! Mijn vader, mijn paps, was vermoord! ' Nee...' ik hakkelde en voelde tranen in mij opkomen.' Dat kan niet! U moet een vergissing gemaakt hebben!' En het volgende moment was alles zwart.

Toen ik wakker werd zeiden ze mij op deze stoel te gaan zitten en nu zit ik hier. Alleen, zonder te weten wat er met mij zou gebeuren. Opeens kwam er een dikke, moederlijke vrouw op mij afgestapt met blonde krulletjes in haar haar. 'Hallo, ben jij Aïsha?' ze keek me vriendelijk aan. 'Ja' antwoordde ik mat. 'Ik ben Diane, van de slachtofferhulpdienst.' Ik staarde glazig voor mij uit. ' Aïsha, ik begrijp dat je veel te verwerken hebt, maar er zijn enkele zaken die we dringend moeten bespreken.' Ze keek mij even aan, maar toen ik zweeg besloot ze verder te gaan. 'Ik heb vernomen dat je moeder 11 jaar geleden gestorven is en dat je verder geen familie hebt. Klopt dat?' Ik knikte van ja. ' Je hebt wel nog een oom die in Forks woont. Aangezien de omstandigheden, lijkt met het beste dat je bij hem gaat wonen.' Ik staarde haar met afgrijzen aan. 'Moet ik helemaal naar Forks verhuizen? Maar het regent daar driekwart van de tijd! No way, daar ga ik nooit naartoe!' Ik stond opstandig recht en stak een halve meter boven Diane uit. 'Liefje' zuchtte ze en ze drukte me weer neer, ' het is dat of naar een weeshuis.' Ik schudde mijn hoofd. Shit! Wat een kloteboel. Dus ik kon kiezen voor eenzame opsluiting of regen. Ik koos voor de laatste optie. 'Oké, dan ga ik wel naar nonkel William.' zei ik tegen mijn zin. En zo komt het dat ik nu mijn koffers aan het pakken ben en dat ik binnen een uur naar Forks vertrek. Allemachtig.