Behind The Fairytale |27|

Behind The Fairytale |27|
Daniël Vince Fuller
‘Nee, bedankt. Maar de complimenten... Zegt de naam Fuller je wat?’ Mijn voeten had ik nonchalant op het tafeltje voor me gelegd.
‘Die agent?’ Ja, hij kende hem.
‘Natuurlijk, jij kent hem? Agent Fuller.’ Ik had de naam uitgespuwd, afgrijzen getoond en mijn wenkbrauwen hoog opgetrokken terwijl ik hem aan had gekeken.
‘Of kende, zal je bedoelen.’ Hij was in lachen uitgebarsten, veel te blij om zijn grap en ik had grinnikend naar hem geknikt. ‘Zo dood als een vis, daar zijn we dan ook weer vanaf. Maar het is natuurlijk wel al even geleden.’ Hij had gegrijnsd.
‘Maar wat gebeurt is, is gebeurt en ik heb je nog nooit mijn complimenten gegeven, dus bij deze...’ Ik had de glinstering in zijn ogen gezien, tevredenheid, hij was trots geweest.
‘Het is graag gedaan, klusje van niets...’ Hij had het weg gewuifd. ‘Het was de moeite waard!’
‘Goed.’ Had ik gezegd. ‘Was het het ook waard om te sterven?’
‘Om wat?’ Zijn geschrokken blik had me doen grijnzen, had ervoor gezorgd dat ik in lachen uitbarstte.
‘Om te sterven, dood te gaan...’ Ik had het amper uit mijn mond gekregen, maar mijn gelach was in een zacht gegrinnik veranderd. Hij had me geschokt aangekeken en zijn geweer genomen.

Hij stak angstig zijn linkerarm naar achter en nam zijn pistool vast, een kleintje, mijn kennis erover was te klein om te kunnen zeggen wat voor iets het juist was. Zijn ogen straalden angst uit en ook zijn houding gaf prijs dat hij me niet meer vertrouwde.
‘Je hebt mijn vader vermoord, eikel.’
‘Dat kan niet, Fuller had geen zoon van jou leeftijd, hij had er wel eentje, maar die is vermist, ze hebben hem meegenomen. En hij heette al helemaal geen Giovanni.’ Meende hij dat nu? Was hij zo dom dat hij niet door had dat ik mijn naam tegen hem gelogen had, dat dat gewoon het eerste wat ik me opgekomen was geweest? Misschien was het de angst, waardoor hij niet helder meer kon denken...
‘Ik ben helemaal geen Don Giovanni Di Campli San Vito, ik ben Daniël. Daniël Vince Fuller, zoals agent Fuller. Die, ja, die dat jij dood gemarteld hebt.’ Ik liep naar hem toe en negeerde de kogels die op me af kwamen. Ze raakten mijn borst, mijn voorhoofd, maar kaatsten gewoon terug. Ik grijnsde naar zijn verbaasde blik. ‘Dat had je niet verwacht, blijkbaar... Verassing!’ Enthousiast kwam ik wat dichter staan, alle kogels waren opgeschoten en hij had de muur achter zich bereikt. Haastig keek hij naar de deur. ‘Neen, we gaan hier nog even blijven, ik vind het gezellig. Jij toch ook?’ Ik grijnsde. ‘Je vriendinnetje heeft ze schoten gehoord, ze komt kijken. Maar daar heb ik niet veel behoefte aan, dus, wil je hier wachten of moet ik je daarmee helpen?’ Hij antwoorde niet, misschien omdat ik nu in het Engels begon te praten, misschien omdat hij gewoon te bang was. Het meisje kwam binnen en ik ging er vanuit dat hij hulp nodig had om te wachten, dus sloeg ik voorzichtig mijn vuist tegen zijn gezicht. Moeiteloos viel hij op de grond, ik hoopte alleen dat hij niet dood was, want mijn krachten inschatten, was iets wat ik niet zo heel erg gewoon was.
Ze opende de deur voorzichtig en keek angstig rond, toen ze hem op ge grond zag, slaakte ze een geschrokken kreetje en keek direct mijn richting uit. Ik grijnsde, ze werd nog banger. Met een vlugge sprong stond ik voor haar neus. Zachtjes aaide ik haar wang.
‘Schat, je ziet er uit om op te eten.’ Even verscheen er een grijns op haar gezicht, blij met het compliment, niet wetende dat ik dat letterlijker bedoelde als ze voor mogelijk kon houden. Ze zou het snel weten, tijdloos, ze zou een snelle dood hebben, maar die zou voelen alsof hij eeuwen duurde. Vlug zette ik mijn tanden in haar zachte nek, beet vloeiend door het vlees en voelde hoe het warme bloed langzaam mijn mond binnen sijpelde. Dit ging ik rekken. Zo lang als mogelijk voor een dorstige vampier.