059*

En we waren weer onderweg in de auto, dit keer met Georg achter het stuur. Niet dat het waarschijnlijk veel uitmaakte, het stuur blokkeerde, dus het kon niet aan Gustav hebben gelegen. Een beetje afwezig staarde ik uit het raam, naar de voorbij razende weilanden en de eeuwige grasvelden. We waren bijna bij de boerderij. Terwijl we de onderhand bekende heuvel opreden vroeg ik me af hoe het kwam dat het stuur zo plotseling niet meer reaggeerde. Kippenvel bekroop mijn rug toen ik weer dacht aan het filmavondje. Ik kreeg het benauwd en mijn adem versnelde. Gelukkig waren we op dat moment thuis en Georg stopte de auto. We stapten uit en liepen de boerderij binnen. Niemand had nog een woord gesproken sinds we de auto weer in waren gestapt. 'Dus,' zuchtte Tom ongemakkelijk. 'Dus,' sprak Bill hem na. 'Ik ga maar eens douchen,' voegde hij er nog aan toe. Hij liep naar boven, terwijl ik juist voor de tv op de bank neerplofte en een diepe zucht over mijn lippen liet rollen. Ik had de moeite niet genomen om mijn jas uit te trekken. Georg plofte naast me neer en leunde gapend tegen me aan. 'Zeg, dat is toevallig wel mijn vriendin,' zei Tom nog, maar ging er verder niet over door en zakte aan de andere kant naast me op de bank. 'Verdomme, nooit geweten dat je daar zo moe van werd, ik dacht dat we op vakantie waren?' Klaagde hij, en liet zijn hoofd op mijn schouder rusten. 'Zeg, zie ik er soms uit als een hangpaal?' 'Eigenlijk wel ja,' mompelde Georg. Ik sprong snel op, waardoor Georg en Tom tegen elkaar aan vielen. 'Nou ja, dit ligt ook wel lekker,' gromde Tom tevreden, terwijl hij wat comfortabeler bovenop Georg ging liggen.