Chapter 17

Goedemorgen.. Wat ga je vanmiddag doen?
Las ik het berichtje van Chris op het scherm van mijn telefoon. Ik dacht even na, ik moest trainen geven. Daar had ik hem nog helemaal niets over verteld!
Ik ga de F1 trainen geven! En daarvoor ga ik jou even vervelen denk ik…
Ik zocht de tijden nog even op, ik moest van 5 tot 6 trainen geven. Ik hoopte dat ik daarvoor nog even naar Chris kon.
Daar heb je niks over verteld? En je verveelt me nooit… Kom je langs?
Ik begon te glimlachen. Ik wist waar Chris woonde, maar was nog nooit bij hem thuis geweest, ik vond het wel een beetje spannend, maar Chris was altijd zo positief over zijn gastgezin, ze konden alles behalve onaardig zijn.
Vertel ik je zo wel! Ik kom eraan, ben je alleen thuis?
Ergens hoopte ik van wel, maar ook weer niet. Ik wilde ze graag ontmoeten, al vond ik het gewoon heel erg spannend. Ik pakte mijn fiets uit de garage, mijn ouders waren aan het werk en Jorn was vast eens op school, voor de verandering. Hij ging erg weinig naar school, hij deed dan ook HBO en had weinig verplichte uren, daarbij kwam dat hij de verplichte uren ook zo weinig mogelijk deed. Ik vond het dom van hem, maar wat school betreft nam hij niks van anderen aan.
Nee, Carla en Lianne zijn thuis… Vind je dat erg? Ik wil je wel ophalen?
De schat die hij was, hoewel de auto erg aantrekkelijk was besloot ik om te fietsen.
Nee hoor, en ik fiets wel, ben al zo goed als onderweg! Tot zoooo xxxx
Ik begon te fietsen, het was best lekker weer. Het ging alweer richting lente en dat was duidelijk te merken, de vogeltjes haalden de schade van de winter in door heel veel en vrolijk te fluiten. Dat waren van die kleine dingen die me zo blij konden maken, al maakte het mij nu vrij weinig uit of het stormde of de zon scheen, Chris zorgde voor mijn goede humeur. In de verte zag ik het huis van Chris al naderen, het was een gewoon huis, niet groot niet klein. Daar aangekomen zette ik mijn fiets op de oprit. Zou ik aanbellen of achterom lopen? Ik werd nu toch wel een beetje zenuwachtig. Ik schrok toen de deur openging, daar stond Chris met een big smile. Ik liep naar hem toe en gaf hem een knuffel.
“Hoi mooi meisje,” zei hij lief. Ik keek hem aan en gaf hem een kusje.
“Hoi nog mooiere jongen,” antwoordde ik, terwijl ik hem naar binnen duwde.
“Wat doe je?” vroeg hij verbaasd.
“Ja, als jij me niet naar binnenlaat doe ik het zelf wel,” zei ik lachend. Chris begon ook te lachen.
“Sorry hoor,” zei Chris met een pruillipje.
“Excuses aanvaard,” antwoordde ik. Op dat moment ging de deur van de hal open, er stond een vrouw met kort donker haar met een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht.
“Jij bent vast Marenne,” zei ze vriendelijk, ze liep op me af en gaf me een hand.
“Klopt, u bent Carla?” vroeg ik.
“Ja, ik ben Carla, en noem me maar gewoon jij hoor! Chris heeft al veel over je verteld,” zei ze enthousiast. Ik keek even naar Chris, hij glimlachte verlegen. Dat was zo schattig.
“Nou, ik ga, fijne middag!” zei Carla, toen liep ze de deur uit.
“Roddel jij over mij?” vroeg ik toen.
“Ja, ik vertel hoe verschrikkelijk je bent,” zei Chris.
“Verschrikkelijk?” vroeg ik fronsend.
“Verschrikkelijk mooi! En lief, leuk, alles!”
“Aah nu ben ik vast tegengevallen,” zei ik plagerig.
“Nee, dat kan niet,” zei Chris serieus,
“Meegevallen?” vroeg ik toen zielig.
“Nee, al kan ik niet beschrijven hoe leuk ik jou vind.” Hij keek me serieus maar lief aan. Ik kreeg kriebels in mijn buik, hoe hij mij steeds opnieuw dit gevoel gaf, ik was gewoon echt verliefd.
“Je bent echt zo lief hè,” zei ik en ik trok hem naar me toe.
“Alleen voor jou,” zei hij terwijl hij me een knipoog gaf.
“En je bent een slijmbal.” Ik glimlachte.
“Noou ik meen het,” zei hij zielig.
“Sorry schatje,” zei ik. Chris zijn zielige gezicht veranderde weer in een vrolijk gezicht.
“Zullen we maar eens naar de kamer?” vroeg Chris toen, hij gaf me geen eens tijd om te antwoorden en trok me aan mijn hand mee de woonkamer in.
Het was een mooie woonkamer, ruim ingericht. Op de bank zat een meisje, ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Dat was dan vast Lianne.
“Dit is Marenne,” zei Chris tegen haar. Ze stond op en gaf me een hand.
“Ik ben Lianne,” zei ze toen vriendelijk, “ik ga wel naar boven.”
“Hoeft niet hoor,” zei Chris, maar Lianne liep al naar de deur. Ze glimlachte even naar Chris en mij en ging naar boven.
“Moest ze van jou weg?” vroeg ik toen lachend.
“Nee, ik heb niks gezegd!” zei Chris.
“Nee nee…”
“Nee, echt niet. Maar op zich heb ik liever de huiskamer voor ons alleen dan alleen mijn eigen kamer,” zei Chris toen.
“Mij maakt het niet uit,” zei ik. Chris liep naar de koelkast en vroeg wat ik wilde drinken, daarna gingen we op de bank zitten.
“Wil je een filmpje kijken? Of iets anders?” vroeg hij.
“Ik wil…”
“Nee, wacht, vertel eerst eens over dat trainen geven!” onderbrak Chris me. Ik begon te lachen en vertelde toen over de training van Jorn en dat ik toen heb gemaild.
“Wat leuk joh, ze mogen blij zijn met zo’n topvoetbalster als jij!”
“Ga je mee?” vroeg ik toen.
“Ja, lijkt me leuk,” antwoordde hij.
“Mooi, mag je handtekeningen uitdelen,” zei ik en ik gaf hem een duwtje.
“Alsof ik alleen daar goed voor ben.”
“Nee, je mag ook helpen dingen klaar te zetten,” zei ik toen.
“Nu voel ik me weer belangrijk, bedankt,” grijnsde hij.
“Ben je ook.” Chris lachte en wilde me een kus geven, maar ik ontweek.
“Doen we zo?” zei hij toen met een grote grijns op zijn gezicht. Hij probeerde het nog eens en weer bewoog ik mijn hoofd weg.
“Oké, dan moet het maar anders,” zei hij terwijl hij opstond en voor me ging staan. Ineens begon hij me te kietelen, gelijk begon ik te gillen.
“Stop, stop!” riep ik. Ik probeerde hem weg te duwen maar ik kreeg geen beweging in hem.
“Aaaah niet doen,” zei ik lachend. Chris stopte en pakte mijn armen vast.
“Wat krijg ik nu?” vroeg hij terwijl zich steeds dichter naar me toe boog. Voordat ik kon antwoorden had hij zijn lippen al op de mijne gedrukt. Hij liet mijn armen los, ik pakte nu zijn armen en trok hem naar me toe waardoor hij uit evenwicht raakte en op de bank viel.
Hij leek er niet om te geven en pakte me weer beet, zachtjes trok hij me bovenop hem en begon me opnieuw te zoenen. Voorzichtig gleed hij met zijn hand onder mijn shirtje, ik kreeg er kippenvel van. Hij streelde me over mijn rug. Langzaam voelde ik zijn hand weer naar beneden gaan, zijn vingers gleden langs de rand van mijn rokje en toen nog meer naar beneden. Zijn hand ging weer zachtjes naar boven, maar nu onder mijn rokje. Even stokte mijn adem en liet ik hem los.
“Wat is? Doe ik iets verkeerd? Sorry…” zei Chris snel met een schuldige blik in zijn ogen.
“Ik uhm… Je hoeft geen sorry te zeggen,” zei ik verlegen.
“Wat is er dan? Je mag alles zeggen.”
“Ik weet niet of ik dit wel wil, nu en hier…” Chris keek me lief aan en glimlachte toen.
“Dan doen we dat niet,” antwoordde hij lief. Hij sloeg zijn arm over mijn schouders en hield me stevig vast. Ik voelde een traan over mijn wang glijden.
“Waarom huil je?” fluisterde Chris.
“Sorry,” antwoordde ik.
“Geen sorry zeggen, ik moet sorry zeggen, wil absoluut niks doen wat jij niet wilt.”
“Ik vind het gewoon eng, jij hebt het vast al veel vaker gedaan en daarom voel ik me alsof ik jou tekort doe,” zei ik zacht.
“Ten eerste, je zou me nooit tekort doen op deze manier, ik respecteer wat jij wilt. Ten tweede, ik heb dit niet vaker gedaan… Ik vind het ook eng,” bekende hij toen verlegen.
“Echt?” Ik keek hem met grote ogen aan. Hij knikte.
“Dus, en zolang ik maar bij je kan zijn, vind ik alles goed,” zei hij. Ik legde mijn arm over zijn buik en legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij wreef zachtjes over mijn schouder. Ik kon zo uren blijven liggen, genieten van zijn aanwezigheid…