Hoofdstuk 8: Ruzie

De volgende ochtend werd ik wakker van kusjes op m’n schouder. ‘hee, wakker worden!’ hoorde ik Mike zachtjes fluisteren. Langzaam draaide ik me om. ‘Goedemorgen Sleeping Beauty’ zei hij lachend toen hij mijn vermoeide blik zag. ‘ik strekte m’n armen uit. ‘goeiemorgen.’ Zei ik gapend. ‘m’n moeder sms’te. Ze vroeg of ik nog even naar huis kwam. Is dat oké voor jou?’ ‘ja tuurlijk, ga! Ik zie jou de hele dag nog. Dat is al vermoeiend genoeg.’ Zei ik lachend terwijl ik m’n tong uitstak. ‘haha heel leuk, mevrouwtje’ ik lachte. Het was altijd leuk om Mike te plagen. Maar wat ik niet zag aankomen waren de kriebels in mijn zei. ‘ja dat zag je niet aankomen he?’ zei Mike die me inmiddels zo erg aan het kietelen was, dat er geen normaal woord meer uit m’n mond kwam. Het enige wat ik deed was lachen. ‘Mike stop!’ probeerde ik te zeggen, maar het werd overschaduwd door mijn gelach. ‘huh? Zei je wat? Ik hoorde toch echt niks.’ Ik probeerde het nogmaals, maar m’n lach wou niet meer stoppen. ‘Nathalie, ben je wakker?’ hoorde ik plots m’n moeder van beneden roepen. Mike stopte meteen en klom van me af. ‘ik ga dan maar.’ Zei Mike terwijl hij z’n shirt van de stoel pakte en over z’n hoofd trok. ‘ik loop mee naar beneden’ snel pakte ik m’n badjas en liep achter Mike aan de trap af. We liepen langs de keuken waar m’n moeder aan de keukentafel zat. Het verbaasde me dat ze er überhaupt nog was. ‘doeg Mevrouw La Rose.’ Riep Mike. M’n moeder reageerde niet. ‘weet je zeker dat ik niet hier moet blijven. Ik bedoel. Ik kan ook gewoon m’n moeder bellen en..’ ik kapte hem af met een kus. ‘Ga! Ik red me wel!’ snel gaf ik hem nog een kus en duwde hem toen zachtjes de deur uit. ‘hup. Je kan je moeder niet laten wachten.’ ‘je bent geweldig’ zei Mike lachend. Hij gaf me nog een kus en liep vervolgens het tuinpad af. Hij zwaaide nog een keer. ‘Tot zo’ riep ik. ‘See you later Baby.’ zei hij op een stoere toon. Het leek wel alsof hij zo uit een film was weggelopen. Lachend deed ik de deur dicht en draaide me om. Ik wou weer terug naar boven lopen. ‘was dat Mike?’ snel stond ik stil. ‘ja!’ zei ik kortaf. Het had toch geen zin om gezellig proberen te doen m’n moeder gaf meestal toch weinig tot geen antwoord. En reageerde nooit op de verhalen die ik vertelde. Het verbaasde me dat ze nog wist wie Mike was. Tuurlijk hadden ze elkaar ontmoet en gezien. Maar m’n ouders waren zo druk bezig. Ik denk dat m’n vader Mike ook al lang vergeten is. Waar was ie eigenlijk. ‘je vader is al naar z’n werk.’ Het was alsof ze m’n gedachte kon lezen. Goh wat een verassing. Ik wou het bijna uitroepen. ’waarom sliep Mike hier?’ ‘gewoon, voor de gezelligheid.’ ‘hoezo? Nathalie. Ik heb liever niet dat die jongen hier nog slaapt.’ M’n mond viel open van verbazing. ‘waarom? Het is niet dat je er veel van merkt. JIJ bent er nooit!’ schreeuwde ik boos en rende vervolgens de trap op. ‘Nathalie la Rose! Je komt nu onmiddellijk naar beneden.’ Ik reageerde door de deur van m’n kamer heel hard dicht te gooien. Even later hoorde ik ook de voordeur dichtslaan en een auto wegrijden. Ik had zin om het uit te schreeuwen. Waar bemoeide ze zich mee?

Even later zat ik aangekleed aan de ontbijttafel. Alleen. Over een half uur kwam de bus. Snel dronk ik m’n kop thee leeg, en rende naar boven om m’n spullen te pakken. Even kijken had ik alles? Ohw m’n zwemspullen. Snel rende ik naar de kast, trok m’n zwemspullen eruit en propte ze in m’n tas. Zo, dat was dat. Ik had nog een kwartier. Ik besloot om m’n jas maar aan te doen en langzaam naar het bushokje te lopen, zo kon ik nog even nakijken. Ik was benieuwd of Lora nog had nagedacht over ons telefoongesprek. Zou ze het al hebben ingezien? Dat Rory de jongen is die ze zoekt. Ik hoopte het. Ik had niet echt zin in meer drama met puck. De tijd ging snel want voor ik het wist was de bus er. Ik stapte in. Lora zat weer naast Rory en verder was er niet echt veel plaats. Ik besloot om maar weer bij Rory op schoot te zitten. Ik kon het natuurlijk ook bij Lora proberen, maar ik weet niet of ze ons al als zulke goede vriendinnen zag. Met een Lach plofte ik neer op Rory’s schoot. Blij om van huis te zijn. blij om naar school te gaan en blij om bij m’n vrienden te zijn. Dit keer draaide Lora zich naar ons toe. We maakte een praatje met z’n allen en voor ik het wist waren we op school.

De lessen voor de pauze gingen snel voorbij. Ik had dan ook bijna al mijn lessen met Sam. Ik praatte met hem over van alles en nog wat. Dat was altijd zo leuk aan onze vriendschap, we konden altijd over alles praten. Hoe dom het soms ook was. Samen liepen we richting de kantine voor de pauze. Ik had er zin in. Ik had Mike de hele ochtend nog niet gezien. Toen we de kantine binnenkwamen werden we gelijk geconfronteerd met een zoenende Puck en Quinn. Ik dacht aan Lora. Zou ze dit ook gezien hebben? Was ze er überhaupt al? Misschien begreep ze nu dat Puck niet de ware voor haar was. Naast me hoorde ik dat Sam bitter lachte. Dom! Hij was natuurlijk smoor op Quinn. Op dit moment snapte ik dat niet, aangezien Quinn er niet uitzag in haar Punk kleren. En het was ook niet dat ze bepaald aardig was voor de medemens. Ja ze was aardig. Ooit. Voordat ze dit gekke idee in haar hoofd kreeg. Niemand weet ook waarom ze ooit is veranderd. Ik pakte Sam’s hand en kneep er bemoedigend in. Hij lachte naar me. ‘kom, die boyfriend van jou wacht.’ Probeerde Sam te grappen. Ik lachte maar ik kon zien dat Sam het niet vergeten was. Wat wil je ook. Ze zoenden zo ongeveer midden in de Cafetaria met alle populaire mensen erom heen. Snel liepen Sam en ik naar onze tafel en inderdaad Mike zat er al. Ik gaf eh meen kus op z’n wang en plofte naast hem neer. Hij keek verbaasd. Hij had vast gezien hoe ik Sam’s hand vastpakte. ‘Puck is Quinn aan het aflebberen.’ Zei ik zo zacht mogelijk tegen Mike, maar blijkbaar had Sam het verstaan want hij zuchtte diep. Mike keek begrijpend en knikte. ‘wat moest je moeder vanochtend?’ vroeg ik aan Mike. Proberend om niet aan mijn eigen moeder te denken. ‘ohw, ze moet voor een paar dagen weg voor haar werk. Ze wou gedag zeggen tegen de liefste zoon van de wereld.’ Overdreef Mike. Ik probeerde te lachen om zijn grapje, maar het kwam er maar half uit, denkend aan mijn eigen moeder. ‘he? Wat is er?’ Vroeg Mike. ‘niks, niet belangrijk.’ ‘tuurlijk wel. Als jij zo kijkt dan is het belangrijk. Vertel.’ Ik zuchtte. ‘waar heb ik jou aan verdiend?’ ‘daar hebben we het later over.’ Zei hij. Nu lachte ik wel. Mike deed vaak of hij heel belangrijk was, en vaak was het alleen maar om mij aan het lachen te maken. ‘nou, hup vertel!’ ik keek om me heen. Sam was inmiddels druk in gesprek met Rory en Kurt en de rest waren druk aan het eten, niet lettend op ons. ‘m’n moeder en hadden ruzie.’ Ik viel stil. Mike zie ook niks. Hij gebaarde alleen dat ik door moest gaan. ‘ze zei dat je niet meer bij mij mocht slapen, en toen zei kik dat het haar niks uit mocht maken omdat ze er toch nooit is en toen werd ze bozer en ben ik de trap op gestormd en later reed ze weg. Ik ben gewoon bang dat ik je nooit meer mag zien van m’n moeder en dat ik dan nooit meer met je mag afspreken.’ Mike legde z’n handen op mijn schouders. ‘ssst.. haal adem’ zuchtend haalde ik adem. ‘luister. Tuurlijk mag jij mijn nog zien. En ook al mag het niet, ik doe het toch. Daar kan zei niks aan veranderen hoor.’ ‘serieus? Waar heb ik jou aan verdiend?’ zei ik met een big smile op mijn gezicht. ‘ik zei toch daar hebben we het later over.’ En voor ik het wist waren we aan een innige zoen-sessie begonnen. Niet denkend aan de rest, of aan m’n familie.

voor ik het wist lieten we elkaar los en was de hele kantine stil. Zoveel aandacht hadden wij toch niet getrokken. Toen merkte ik dat Rory er ook niet meer was. Ik volgde de blik van Sam. Er daar stond Rory bij de tafel van Lora. waarom zat ze alleen? 'Ssst, niet zo hard, straks hoort iedereen ons,' hoorde ik Lora zeggen. Waar ging dat over? Vast over Puck. De rest van het gesprek kreeg ik niet echt mee. Ik zag alleen dat het er hevig aan toe ging. 'wat wil je daarmee zeggen, meneer? Jij bent de persoon die zijn maagdelijkheid graag aan Brittany kwijt wil raken, jij vind haar toch ook niet leuk. Kijk eerst eens naar jezelf voordat je andere mensen gaat beoordelen.' Nu had Lora echt de aandacht van de kantine. Ik zie dat Rory schrikt en wegloopt. Okee, dat van de redder kan dus nog iets langer gaan duren. Ik keek Mike aan, blijkbaar snapte hij ook niet echt wat er net allemaal gebeurd was. Ik durf te wedden dat Lora het niet zo bedoelde, maar toch. Het was zielig voor Rory. Ik probeerde te bedenken of ik achter hem aan zou gaan. Maar Mike stond al op. ‘laat mij maar.’ Ik knikte. Misschien was man tot man ook wel even goed. ik draaide me weer om. Inmiddels stond Lora met Santana te praten. En Lora zag er niet echt uit alsof ze dat nou fijn vond. Even dacht ik dat ik naar haar toe zou gaan, maar later bedacht ik me toch dat dat niet zo’n goed idee is. Ik zag het gesprek van een afstandje aan. Ze werd ergens voor uitgenodigd. Ik hoopte dat ze af zou slaan. Haar antwoordt kreeg ik niet te horen aangezien Sam op m’n schouder tikte en me vertelde dat de bel was gegaan. Fijn ik had nog niks gegeten en de lessen begonnen al weer. En dan begon ik ook nog eens met scheikunde. Toch besloot ik om nog even te wachten met naar Lora toe te gaan. Hopend dat ze me niet zou afstoten en naar oude koude bitchy zelf ging.