2

Ik zie allemaal kinderen met geweren in hun hand. Ik zie die blikken weer in hun ogen. Bang, verdriet en pijn net zoals ieder kind hier die ontvoerd word en mensen moet gaan vermoorden. Waarschijnlijk zijn hun ouders ook dood net zoals de mijne. Ik zit hier nu al twee jaar en word steeds depressiever. Veel kinderen zien het nut van het leven niet meer en proberen zelfmoord te plegen. Zelf heb ik het ook wel eens geprobeerd, maar dat werd niet toegestaan. Ik denk aan mijn ouders en aan mijn zusje. Allemaal dood. Waarom, waarom kon ik niet gewoon bij hun zijn en ze omhelzen. Ik wou dat het vroeger was, toen alles nog normaal was. Toen mijn familie nog leefde en ik en mijn zusje water moesten gaan halen bij een waterkraan. Maar dit is vroeger niet meer. Nu zit ik al twee jaar in een kamp als kindersoldaat samen met vele anderen. Waarom is het leven zo? Waarom kan ik niet gewoon spelen en plezier maken? Waarom moest dit mij nou overkomen?

Ik heb er genoeg van. Ik ga er een einde aan maken.

Midden in de nacht sluip ik naar de wapenkamer.Als ik langs de kindbewakers ben pak ik het eerste beste pistool dat ik tegen kom. Daarna sluip ik wer naar buiten, en ren ik hard het bos in. Op een open plek stop ik, haal diep adem en denk nog eens na. Is dit echt wat ik wil? het antwoord is ja. Ik wil weg van alle pijn dus zet ik het pistool tegen mijn hoofd en haal de trekker over. Ik hoor een knal en dan word alles zwart. het volgende dat ik zie zijn mijn ouders en zusje. Ze pakken me bij de hand en knuffelen me. Ik kijk mijn vader aan en vraag:'heb ik goed gehandelt?'mijn vader knikt.
Hier ben ik veilig. Hier kan niks gebeuren.

*einde*