Die ene speciale persoon

'Onee-san?'

Seira draaide om; Ze was helemaal Lucianna vergeten. 'Sorry Luci' zei ze, de jonge Prinses noemend bij haar koosnaampje. 'Ik dacht gewoon aan iemand.'

De jonge prinses zwom omhoog naar Seira 'Wie?' nu ze haar nieuwsgierig had gemaakt, maar wat kon er gebeuren als ze haar vertelde over de persoon waar ze zo zielsveel van hield, hoewel hij nu niet bij haar was.

'Een heel speciaal persoon.' fluisterde ze, en Lucianna bleek het te snappen, want ook zij keek omhoog naar de maan.

'Is hij als papa is voor mama?' Seira wist dat Lucianna over haar ouders sprak, of over Lucia en Kaito. Ze bukte zich over het kleine prinsesje en knikte: 'Ja, maar hij is mijn speciale persoon... Hij is degene waar ik troost bij kan zoeken' zei ze dromerig terwijl ze over Mikeru praatte.

'Komt hij morgen?'

Seira's hart deed zeer bij het horen van deze vraag. 'Nee, ik denk niet dat hij zal kunnen komen. Omdat hij weggegaan is, lang voor jij was geboren' Voordat de kleine prinses meer kon zeggen, kwam een van de zeemeerminnen van haar koninkrijk om haar op te halen.

'Prinses Lucianna, de godin heeft je opgeroepen naar haar kamers' De jonge Pink Pearl Princess zou nooit een kans opgeven om bij haar moeder te kunnen zijn.

Vlak voordat Lucianna het balkon verliet, draaide ze om en zei vastberaden: 'Onee-san, alles wat je hoeft te doen is wensen! Mama zegt dat als je heel hard wenst, hij zeker uit zal komen! Dus wens heel hard en hij zal komen!'

De Orange Pearl Princess lachte lief naar de kleine prinses totdat ze alleen gelaten werd, opnieuw starend naar de maan dacht ze aan Lucianna's woorden. Langzaam sloot ze haar ogen en nam Mikeru voor haar geest, hoe het maanlicht zijn zes vleugels zou laten schitteren als diamanten, ze dacht aan hoe zijn blauwe ogen haar in stilte zouden bevatten.

Ze verlangde naar alles, zijn aanraking, zijn stem, en zijn aanwezigheid. Haar hart liep over met zo veel emoties dat ze prachtig begon te zingen, zo mooi, dat haar wens zelfs tot in de hemel gehoord kon worden:

Ik word wakker van het horen van mijn naam
in iemands stem

Drijvend boven de blauwe golven van de zee,

Dat zag ik in mijn droom


Ergens in deze zee, spreekt er iemand met vijandige stem.

Liefde kan niet geboren worden uit een huilend hart.

Alleen verdriet loopt er over.


Uit de stukken van een mooie wens van de zee,

zijn gevoelens die geboren willen worden,
het licht omhelzend.

In de oranje zee, mengend met de zonsondergang

slapen de tranen van de wereld.


Was het de wereld die geboren werd, die me roepte?

Op de bodem van de diepe zee
kon ik een stem horen.

Maakt niet uit in wat voor donkere of pijnlijke plaats ik ben...


Uit de stukken van een mooie wens van de zee,

zijn gevoelens die geboren willen worden,
weg openend van de duisternis.

Ook in de paarse zee, mengend met de ochtendgloed

zijn mijn wensen doorgebroken.


Ooit zal de oorzaak van alle pijn en verdiet

zeker verdwijnen, die dag zal komen.

Ik wil met een enkele liefde zingen,
in de blauwe zee...


Iemand sprak mijn naam lieflijk uit,

zodat ze van mijn wens zouden weten.


Uit de stukken van een mooie wens van de zee,

zijn gevoelens die geboren willen worden,
het licht omhelzend.

In de oranje zee, mengend met de zonsondergang

slapen de tranen van de wereld.



'Alstjeblieft... alstjeblieft beantwoord mijn wens, laat hem morgen alstjeblieft komen met de volle maan' bad ze stil, hopend dat haar wens op een of andere manier uit kon komen, dat haar lieve engel terug zou komen vanuit de hemel om weer bij haar te zijn.

Maar terwijl Seira terugzwom naar hhar kamers, en in slaap viel die nacht, ombewust van de zes vleugels die zich verborgen hielden in het licht van de maan, speelde er een fluittoon over de Indische Oceaan alsof het het oppervlak van de zee doorboorde en de hele oceaan vulde met de wil om die ene speciale iemand weer te zien...