The Clock is Ticking | 007 |

Alana Valentio POV

Ik snakte naar adem waardoor hij zich omdraaide. Terwijl ik rechtop ging zitten, probeerde ik niet op zijn ontbloot bovenlijf te letten, maar faalde daar absoluut in. Hij had, voor zover ik kon zien, twee tatoeages. ‘Zo, ben jij ook weer wakker?’ vroeg hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Nu pas viel me op hoe knap hij eigenlijk was; zijn heldere blauwe ogen had ik al eerder gezien, maar dat, in combinatie met zijn zwart krullende haar, snor en baardje, deed mijn hart sneller kloppen. ‘Is er iets?’ voegde hij daar aan toe, toen hij zag dat ik hem bekeek. Ik schudde snel mijn hoofd en wendde mijn blik af. Maar toen viel mijn blik op zijn haak. Ik had nooit gedacht dat dat echt mogelijk zou zijn… Blijkbaar staarde ik weer. ‘Deze haak doet niks, hoor,’ zei hij. ‘Heeft u mij uit het water gered?’ vroeg ik plotseling. Ik bloosde omdat mijn stem trilde. Hij trok een witte blouse over zijn hoofd, waardoor ik niet meer werd afgeleid door zijn borst, en keek in zijn blauwe ogen. Zijn gezicht werd zo mogelijk nog killer. ‘Ja. Mijn bemanning is niet de slimste, dus ik heb het zelf moeten doen,’ zei hij, terwijl hij iets dichterbij kwam en met zijn haak zwaaide terwijl hij praatte. Een beetje paniekerig deinsde ik achteruit. Ik keek naar mijn eigen lichaam en zag dat ik mijn - kletsnatte – blouse nog aan had. Ik trok mijn benen naar me toe en sloeg mijn armen eromheen. Hij hurkte neer naast het bed en bekeek me aandachtig. ‘Ze snapten niet waarom je niet dood mocht gaan,’ mompelde hij, alsof de reden daarvan heel duidelijk was. ‘En waarom mocht ik niet dood gaan?’ vroeg ik achterdochtig. ‘Waarom wel? Je hebt ons toch niets misdaan?’ Nu begon ik me ongemakkelijk te voelen. Was dit de beruchte, gemene, kille, genadeloze captain Hook waar ik altijd over gehoord had? Of voerde hij gewoon een toneelspel op? ‘U heeft mijn leven gered…’ zei ik, met grootse dankbaarheid in mijn stem. ‘Zo kun je het ook bekijken, ja,’ zei hij, en zijn glimlach was weer terug. ‘Misschien heeft mijn haak je lichaam beschadigd, en daar bied ik alvast mijn excuses voor aan.’ Blozend bekeek ik mijn armen en benen. ‘Maar goed, ik laat je nu alleen,’ ging hij verder, terwijl hij overeind ging staan. ‘Op mijn bureau staat iets te eten en te drinken, maar je kan ook gewoon even rusten, dat heb je wel nodig, denk ik.’ Hij liep naar de deur. ‘Captain?’ vroeg ik onzeker. Hij draaide zich met fonkelende ogen om. ‘Ja?’ ‘Bedankt,’ mompelde ik. Hij knikte en verliet de kamer.

Overal had ik pijn, elk deel van mijn lichaam brandde. Charles had me naar het bos gebracht en daar aan mijn lot overgelaten. Ik lag op de vochtige ondergrond, en huilde. Het waren slechts geluidloze tranen, maar ze waren er wel degelijk. Niet alleen van de pijn, maar gewoon, om alles. Mijn hele leven was veranderd in een hel, en dat alleen door de komst van Charles. En nu lag ik hier langzaam dood te gaan.

Oké, oké, niet lachen... Sorry dat de tekst na het plaatje anders is, maar ik kreeg het lettertype en zo niet goed... NIET LACHEN ZEI IK!