Voorspelling komt uit? - 113

“Yue?”, vroeg ik zacht, toen ik de woonkamer in ging. Ze zat met Diana en Thomatio te praten.
“Wat is er?”, vroeg ze. “Yle zei dat je een brief kreeg.”
“Ja”, zuchtte ik. “Euh, zou ik je even kunnen spreken? Alleen?” Diana en Thomatio stonden meteen op en liepen de woonkamer uit.
“Zeg het maar”, zei Yue vriendelijk. Ik stond nog steeds aan de deuropening, ik had me niet meer verroerd sinds ik binnen gekomen was. Ik keek haar aan, maar zei niets. Het lag te moeilijk. Yue keek me bezorgd aan en kwam naar me toe. “Is het die brief?”, vroeg ze zacht, en ze wees naar de brief die ik in mijn hand had. Ik knikte. “Mag ik?” Weer knikte ik. Yue nam de brief en begon te lezen. Ook zij kon haar schrik niet verbergen. “Maar… maar”, stamelde ze. Ze barstte in snikken uit. Nu was ik het die mijn armen om haar heen sloeg. Ik liet haar even uithuilen. “Doe het maar”, zei ze uiteindelijk. “Dood me.” Ik schudde mijn hoofd.
“Nee. Niet nu.”
“Het moet toch gebeuren, hoe eerder het achter de rug is…”
“Hoe beter? Yue, dat is niet waar, en dat weet je. Denk aan je familie, wil je hen zomaar achterlaten, zonder afscheid te nemen? Wat denk je dat ze dan gaan doen? Hoe goed ze mij ook kennen, ze zullen me niet meer geloven, niet meer vertrouwen. De stam zal me haten. Denk je dan dat dat de juiste manier zou zijn?”
“Ik… Je hebt gelijk”, fluisterde Yue.
“Bovendien, Yue, ik denk niet dat de vuurheer mij zo makkelijk de stad zal toevertrouwen.”
“Dan nog wil ik dat jij het doet”, fluisterde ze. “Jou kan ik vertrouwen, ik wil niet dat iemand er plezier aan beleeft of het erger maakt dan nodig. En ik wil iemand in de buurt hebben die ik kan vertrouwen als ik sterf, maar ik wil niet dat mijn familie er bij is.”
“Goed dan”, stemde ik in. Het zou moeilijk worden om het te doen, het zou me verscheuren, maar ik had geen keuze.
“Lizzie, alsjeblieft, beloof me dat je voor Yle zorgt als ik er niet meer ben, samen met Diana. En beloof me dat je voor de stam doet wat je kan.”
“Natuurlijk Yue, dat spreekt voor zich”, fluisterde ik. We keken elkaar aan, geen van beiden wist nog wat zeggen. Na een tijdje kwam een wachter binnen.